‘Het is tijd dat we leren leven met wat ons bedreigt’

‘Deze regering wordt enkel bijeengehouden door panische angst voor zelfbehoud’, schrijft Jean-Marie Dedecker in zijn eerste column van 2022.

Vandaag zondag 9 januari wordt in de duinen en op het strand van Lombardsijde-Middelkerke het Belgisch kampioenschap cyclocross gereden. Een traditionele Vlaamse kermis, maar nu zonder publiek. Een sportcafé zonder bier en zonder klanten, enkel de waard mag achter de toog en de obers mogen een nummertje opvoeren. Omdat enkele rotzooitrappers met de herseninhoud van een amoebe oerwoudgeluiden maakten in de voetbalstadions moesten àlle sporten maar boeten volgens onze doorgeslagen fatsoensrakkers van de virocratie. Op de trein en op de Antwerpse Meir en in de winkelstraten had je een schoentrekker nodig om je tussen het lallende Oranjelegioen van Hollandse lockdownmigranten te wringen, maar, om op een bankje in open lucht een wedstrijdje van een amateurclubje bij te wonen volgens de anderhalvemeterregel, ging het slot op het stadionhekkentje. We worden verknecht door een Overlegcomité dat besmet is met een viraal Stockholmsyndroom, en een regering die alle contact met de werkelijkheid verloren heeft. Ze wordt enkel bijeengehouden door panische angst voor zelfbehoud.

Het is tijd dat we leren leven met wat ons bedreigt.

Pascale Vandernacht, voorzitster van een Franstalige Kamer bij de Staatsraad, die ooit nog adjunct-kabinetschef was bij Laurette Onkelinx (PS), kwam uit kerstverlof om het KB over de sluiting van de cultuursector te herroepen, zelfs tegen het advies van haar eigen auditeur in. Mijn slecht karakter vindt dat die oekaze nogal snel kwam nadat PS-voorzitter Paul Magnette de sluiting van de cultuursector ‘een collectieve vergissing’ noemde. De Raad van State is immers een verpolitiseerd mierenneukersgezelschap, dat normaal negentig procent van de UDN- procedures (Uiterst Dringende Noodzakelijkheid) onontvankelijk verklaart wegens het misplaatsen van een punt of een komma. Het volgt nagenoeg altijd het advies van haar eigen auditeurs. Nu niet. De Vlaamse subsidieslurpende cultuursector stak de pluim op haar hoed en een lont in de kont van Jan Jambon, maar het was de Waalse theatertechnicus Mathieu Pinte die de keizerkosters van de Wetstraat in hun hemd had gezet. Hij dreigde zijn zuur geïnvesteerde 28.000 euro te verliezen als de eindejaarsrevue “Demain c’était mieux, non peut-être “zou afgelast worden, en stapte naar het statige rechtsorgaan in het Paleis van de markies van Assche. Zijn verzoekschrift werd opgesteld door Christophe Cornet d’Ezius, ex-medewerker van het advocatenkantoor DLA Piper, waarvan Annelies Verlinden vennoot was tot ze 14 maanden geleden minister werd. Ze kreeg een vergiftigd en vernederend ministerieel koekje van eigen deeg voor haar krakkemikkig buitenproportioneel KB. We mogen daardoor terug met 200 zielen in een tot de nok gevuld theaterzaaltje, maar ook slechts met evenveel toeschouwers in een schouwburg met 2200 zitjes. Le ridicule ne tue pas.

De coronafarce begon al op 23 december tijdens het parlementair vragenuurtje in de Kamer. Het olijke Vivaldistenduo De Croo-Vandenbroucke werd onder vuur genomen door alle politieke partijen, ook deze uit eigen rang, wegens de buitenproportionele pestmaatregelen die – met een aan smetvrees grenzende volharding – de dag ervoor door het Overlegcomité geordonneerd werden. Je mag als sardienen opgehokt zitten in een treinblik, maar niet supporterend kuieren in de duinen langs het uitgestrekte parcours van een wielerwedstrijd. Toen het wakkere parlementslid Catherine Fonck (cdH) na heel wat weerstand van de Kamervoorzitter, er toch in slaagde om een motie te laten stemmen om die pestmaatregelen te herroepen, draaiden alle volksvertegenwoordigers van de meerderheidspartijen plots hun kar, en haar motie werd verworpen. Valse roeptoeters op de bühne, maar allen laffe angsthazen bij de stemming. Ze hadden al de pandemiewet goedgekeurd die de regering uitzonderlijke volmachten verleent zoals in oorlogstijd, en bij het minste wenkbrauwengefrons van hun broodheren en -dames gingen ze weerom plat op de buik. De kracht van de particratie: Parlementairen als glibberige hielenlikkers van hun partijbonzen. Stemmen is hier alleen een waardevol gebruik voor het stemmen van muziekinstrumenten. Hoeveel knulligheid kan een land verdragen? Straks kunnen de partijslaafjes hun stinkende wonden likken op de smeulende puinhopen van hun angstbeleid. Hun splinterpartijtjes versplinteren grieperig verder tot onder de kiesdrempel.

Het wordt stilaan tijd dat we leren leven met wat ons bedreigt. Er komen meer varianten aan dan ons alfabet letters heeft, maar die lijken voorlopig steeds milder worden. Het lock-out-beleid en de stringente maatregelen werden ons opgelegd om de ziekenhuizen te beschermen en de intensive-care te ontlasten. We hebben ons allemaal gedwee laten inenten, boosteren, en muilkorven en we hebben een kakofonie aan maatregelen opgevolgd maar het kibbelend Vivaldi-ensemble blijft valse noten blazen en angst cultiveren.

De Omikron-variant zou volgens een Zuid-Afrikaanse studie wel besmettelijker zijn dan de Delta-variant maar 80% minder ziekenhuisopnames opleveren, en volgens de gerenommeerde Universiteit van Oxford nauwelijks zo’n 40 tot 50%. Tyra Grove-Krause, hoofd van de afdeling epidemiologie van het Statens Serum Institute van het door Omikron overspoelde Denemarken vindt de kans om in een ziekenhuisbed te belanden met Omikron ook maar half zo groot als met Delta. Hier zweeft het volgens specialisten tussen “een zware verkoudheid en een griep“, al krijg ik soms de indruk dat er ook onheilsprofeten zijn die zich in hun bestaan bedreigd als ze met hun voorspellingen geen onrust meer veroorzaken.

Maar, wie zijn verleden niet kent begrijpt het heden niet. Soms zouden we vergeten dat volgelopen ziekenhuizen van alle tijden zijn. Eventjes terug in de tijd, naar nieuwsberichten over elke jaarlijkse banale griepepidemie: ” 09.01.2014 Ziekenhuis vol, operaties uitgesteld (2014), griep zorgt voor volle ziekenhuizen (2015), griepgolf treft veel mensen die nooit ziek zijn (2016). Franse ziekenhuizen overbelast door griepepidemie, 2018 vijfhonderdvijftigduizend (550.000) Belgen in bed met griep. Ziekenhuizen moeten zich dubbel plooien (2018).

In tijden van crisis is een samenleving geneigd te hoop te lopen tegen haar eigen instellingen. Eenmaal een democratische regering een crisis en een route heeft gekozen, wil zij die in bescherming nemen, en ziet ze de publieke twijfel als een bedreiging om haar route te ontregelen. Niemand heeft dan nog het recht om tegen het narratief in te gaan, en totalitarisme loert dan om de hoek. Wanneer een samenleving bedreigd wordt en zich omringd voelt door een onzichtbare vijand, wanneer woede en achterdocht de kop opsteken, moet men daarentegen juist de grondvesten van die samenleving eerbiedigen en stevig vasthouden aan de rechtsstaat.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content