‘Vaders die deeltijds werken worden nog altijd voor watjes aanzien’

‘Niet alle mannen zijn macho’s en seksisten. Ook zij krijgen te maken met discriminatie, partnergeweld en vooroordelen’, schrijft Marleen Finoulst hoofdredactrice van Bodytalk.

Donderdag 19 november is het voor de 16e keer Internationale Mannendag. Wat in 1999 in Trinidad begon als een kleinschalig, bescheiden initiatief, is ondertussen uitgegroeid tot een beweging in ruim 60 landen, die meer aandacht vraagt voor mannen en jongens en voor de manier waarop ze in de wereld staan. Een van de thema’s is het bevorderen van gendergelijkwaardigheid en gelijke kansen.

Neem nu de levensverwachtingskloof. Jongens geboren in 2009 hebben 5,28 jaar minder levensverwachting dan meisjes, zo blijkt uit cijfers van het Belgisch Instituut voor Gelijkheid van Mannen en Vrouwen. Zelfdoding is een ander heikel thema: voor elke vrouw die suïcide pleegt, zijn er drie mannen die dat ook doen. Dezelfde verhouding geldt voor dodelijke verkeersslachtoffers.

Gefeminiseerde samenleving

Niet alle mannen zijn macho’s en seksisten. Ook zij krijgen te maken met discriminatie, partnergeweld en vooroordelen. Vaders die deeltijds werken om (mee) voor de kinderen te zorgen, worden nog altijd voor watjes aangezien. De vaderrol is onduidelijk en steeds meer jongens raken de trappers kwijt. In het secundair onderwijs lopen ze achterstand op ten opzichte van meisjes, en ook daarna, in het hoger onderwijs en aan de universiteiten, ontsporen jongens massaal.

In het boek Zoekende zonen van auteur Inge Delva spreken experts van een epidemie. Opvallend veel twintigers raken het spoor bijster of haken helemaal af, niet in het minst degenen die in een warm nest opgroeien en alle kansen krijgen. Hun kronkelige leven is volgens sommigen een gevolg van onze gefeminiseerde samenleving.

Jongens zijn van nature lawaaierig en beweeglijker, ze tackelen elkaar graag en houden van actie, wat op school vaak als onaangepast gedrag wordt bestempeld. Zeer energieke jongens krijgen hier het etiket ‘ADHD’. Hier en daar hoor je dat de vervrouwelijking van het onderwijs geen goede zaak is voor jongens. Er zou te veel gefocust worden op waarden waarin meisjes beter scoren, zoals netheid en stiptheid. Net die dingen waarop jongens afknappen. Daardoor raken ze gedemotiveerd en schoolmoe, zijn ze sneller geneigd tot spijbelen, waardoor ze zakken en mislukken. Ze voelen zich een ‘loser’.

Glazen plafond

Bezorgdheid om jongens mag ons niet doen vergeten dat er maatschappelijk geen gelijkheid bestaat tussen mannen en vrouwen. Dat een vrouwelijke werkneemster nog steeds ongehoord minder verdient dan haar mannelijke evenknie. Vrouwen hebben hard moeten knokken voor hun plaats in de maatschappij, en het glazen plafond is nog niet weg. Toch moeten we beide fenomenen los van elkaar zien.

In andere westerse landen stelt men een soortgelijke evolutie vast: jongens hinken alsmaar meer achterop, terwijl meisjes floreren. In Engeland is men het seksegescheiden onderwijs opnieuw aan het invoeren, met hevige voor- en tegenstanders. Of het jongens opnieuw op de sporen zet, zal moeten blijken.