Waarover is Dominique Willaert, artistiek leider van Victoria Deluxe, van gedachte veranderd? ‘Vroeger keek ik op naar sterke politieke leiders. Vandaag ben ik er niet meer van overtuigd dat we overal beroepspolitici nodig hebben .’
‘In de jaren tachtig groeide ik op met sterke politieke figuren zoals Karel Van Miert of Michail Gorbatsjov’, zegt Dominique Willaert. ‘Als kind had ik enorm veel ontzag voor hun staatsmanschap. Dat waren leiders die de massa beroerden met hun woorden. Ik droomde er stiekem van om ook ooit zo’n leidersfiguur te worden. (lacht) Maar dat geloof in die sterke leiders ben ik dus helemaal kwijt. Iemand als Volodymyr Zelensky vind ik trouwens even erg als Vladimir Poetin: een nationalist die de massa opzweept en hevig verlangt naar het heldendom. Maar daarvoor worden wel tienduizenden mensen gedood. In naam van de goede zaak, ja… Hoeveel miljoenen mensen zijn er intussen al niet geslachtofferd in naam van de goede zaak? Als deze beschaving zich wil redden, dan zullen mensen zichzelf moeten leren besturen.’
Soms denk ik: Wouter Beke, huil een keer, toon uw onmacht.
Zonder beroepspolitici dus?
Dominique Willaert: Natuurlijk zullen er altijd beroepspolitici nodig blijven. Zeker om over belangrijke zaken zoals energie te beslissen. Toch ben ik ervan overtuigd dat we heel wat publieke dienstverlening zelf in handen kunnen nemen. Ooit bezocht ik in het voormalige Joegoslavië een geneesmiddelenfabriek die geleid werd door de arbeiders. Zij dachten zelf na over hoe ze besluiten moesten nemen en wat ze met de winst zouden doen. Ze romantiseerden dat absoluut niet, want het was zeker niet gemakkelijk. Maar het gaf hen wel een enorme voldoening. Dat zouden wij ook meer moeten doen. Burgers foeteren vaak op politici. Maar wat doen zij voor de samenleving, vraag ik me dan vaak af.
Ik zit in een bijzonder comité van een OCMW. Daar zitten heel wat tweede- en derderangspolitici in, die nooit een vergadering voorbereiden. Vervang die mensen door gemotiveerde burgers. Dat kan zorgen voor een andere dynamiek in de samenleving. Beroepspolitici zijn altijd bezig met de vraag hoe ze herkozen kunnen worden. We worden verleid om op basis van reclamefilmpjes voor hen te stemmen, terwijl we amper weten of ze wel bekwaam zijn. Ik droom van een maatschappij waar mensen uitgekozen worden op basis van hun verdiensten.
Twijfelt u vaak?
Willaert: Steeds meer. Ik ben nog altijd heel erg overtuigd van mijn strijd tegen ongelijkheid, maar niet meer van de manier waarop ik die vroeger aanging. Ik zocht de confrontatie op met veel aplomb en durf. Vandaag kijk ik soms met schaamte terug naar de stelligheid waarmee ik vroeger dingen poneerde. Er zijn zachtere manieren om de wereld te veranderen, denk ik nu. Twijfelen is ook iets wat je zou moeten leren op school. Er zijn rituelen nodig om te leren twijfelen. Dat zou ons later veel ellende besparen. Denk maar aan al die familieruzies die niet opgelost raken. Maar ook in de politiek zouden die vaardigheden zinvol kunnen zijn. Ik ben ervan overtuigd dat mensen geraakt kunnen worden door een politicus die twijfelt en soms toegeeft dat hij of zij een fout begaan heeft. Als ik zie hoe Wouter Beke reageert als hij weer eens aangevallen wordt, denk ik soms: probeer niet steeds een man van teflon te zijn, Wouter. Huil een keer. Toon uw onmacht.
In de rubriek Durf Twijfelen vraagt Knack elke week naar de twijfels van bekende mensen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
