De federale regering doet aan bezigheidstherapie

De federale regering palavert over ‘verlof voorafgaand aan pensioen’ voor brandweerlui, terwijl minister van Economie Johan Vande Lanotte nadenkt over een stickersysteem voor goedkopere huismerken in de warenhuizen.

Progressief links is ook niet meer wat het ooit was. In het recentste nummer van De Leeswolf, het voortreffelijke boekenblad van het Vlaams Bibliografisch, Documentair en Dienstverlenend Centrum, staat een opmerkelijk pleidooi van minister van staat Jos Geysels, gewezen Agalev-/Groen-aanvoerder, voor, jawel, stakingen op zondag.

‘Ik droom van een staking op zondag’, zegt Geysels, ooit gesopt en gekookt in de Landelijke Bediendecentrale (LBC). En hij vervolgt: ‘Begin het weekend niet met een staking op vrijdag, maar eindig het weekend met een staking op zondag. Maak van de zevende dag uw dag. Links moet de katalysator worden van een maatschappelijk proces en niet alleen de bewaker van het brugpensioen. Staken bij het spoor in het begin van de twintigste eeuw is iets anders dan staken nu. De mobiliteit is iets anders nu dan toen. Dat moet meespelen in het organiseren van de acties.’

Mogen we uit dit korte exposé van Geysels besluiten dat iemand met een parlementair pensioen, na te hebben genoten van een vorstelijke parlementaire uittredingsvergoeding en van een driejarig betaald verblijf op het kabinet van Buitenlandse Zaken als speciaal ambassadeur voor ‘Institution Building’, een veel ruimere blik heeft op de sociale vraagstukken dan een conducteur van de NMBS die het ordewoord van zijn vakbond opvolgt?

Wat vooral blijkt uit het vraaggesprek in De Leeswolf met Geysels en filosoof-activist Lieven De Cauter, is de totale ontreddering van progressief links. Verder dan wat treurnis over de arbeider die steeds vaker tegen zijn belang stemt en wat namedropping, van Slavoj Zizek tot Antonio Negri, komen de ondervraagden niet.

De financiële crisis en het Griekse debacle hebben zware wonden geslagen in het linkse kamp. Het Europese project, ooit door Louis Tobback omschreven als een socialistisch project, ontspoort. De afgelopen gewelddadige Griekse zondag is daar een pijnlijke illustratie van.

In Frankrijk is recent ophef ontstaan na de publicatie van het boek Circus Politicus, waarin de auteurs op een pijnlijke wijze aantonen hoe het democratische systeem uit de hengsels werd gelicht, hoe in Europa beslissingen worden genomen die aan elke democratische controle ontsnappen. De Europese parlementaire controle is een farce, daar komt het in het boek op neer. Want net als de EU-bonzen rond het Brusselse Schumanplein hebben ook de Europarlementsleden zich opgesloten in hun silo’s.

Een van die beslissingen die aan geen enkele controle werden getoetst is het begrotingspact. De komende maanden en jaren zal nochtans pijnlijk duidelijk worden wat de draagwijdte is van de dwingende budgettaire afspraak die de eurolanden onlangs goedkeurden. In het federale parlement moet daar het eerste woord nog over worden gezegd.

Volgens het begrotingspact moet België, dat momenteel met een primaire schuld kampt, naar een primair overschot van ruim 4 procent. Voor de Grieken, die naar een primair overschot van 9,3 procent moeten, is de opdracht onmogelijk – al wil, althans voorlopig, niemand dat gezegd hebben.

Maar ook voor België zal, om die doelstelling te bereiken en het reduceren van de schuld tot 60 procent van het bbp, een doortastender herstelplan nodig zijn dan wat premier Elio Di Rupo en zijn meerderheid uitdokterden.

De federale regering doet intussen aan bezigheidstherapie, palavert over ‘verlof voorafgaand aan pensioen’ voor brandweerlui, terwijl minister van Economie Johan Vande Lanotte nadenkt over een stickersysteem voor goedkopere huismerken in de warenhuizen, en staatssecretaris voor Fraudebestrijding John Crombez toegeeft dat ‘belastingontduiking soms noodzakelijk is, omdat de belastingdruk te hoog is’.

Onlangs voorspelde de voorzitter van de Vlaamse Kankerliga, professor Jean-Jacques Cassiman, dat de overheid gezien de toenemende kostprijs van kankertherapieën (100.000 à 200.000 euro per jaar per patiënt) en gedwongen door Europese begrotingsorthodoxie, prioriteiten zal moeten stellen. Professor Cassiman vreest dat oudere kankerpatiënten die het geld niet hebben in de toekomst meteen tot palliatieve zorg zullen worden veroordeeld.

Het bleef na die verklaring van Cassiman opmerkelijk stil onder de anders altijd luidruchtige Wetstraatbewoners. Als men van die Griekse stakingszondagen wil voorkomen, dan kan progressief links zich maar beter eens over dit soort kwesties beraden.

Rik Van Cauwelaert