Sinds 2013 behoort Hilde Vandermeeren tot onze strafste thrillerauteurs. Het voorbije weekend kreeg ze de Knack Hercule Poirotprijs 2017 voor Schemerzone.
De hoofdpersonages van Schemerzone zijn de verpleegkundige Kate, die werkt in een Londense privékliniek, en haar bovenbuur Nano, een officieuze nazaat van de Oempa Loempa’s, het dwergenvolk van Roald Dahl. Dat vraagt om een verklaring, mevrouw Vandermeeren.
Hilde Vandermeeren: Roald Dahl is een van mijn grote voorbeelden. Ik bewonder hem alleen al om de twist waarmee zijn verhalen telkens weer eindigen. De link naar zijn dwergenvolk in Schemerzone is toevallig ontstaan. Ik zocht op het internet naar Londense nachtclubs, stootte op een foto van een kleine man die aan het plafond van zo’n club hangt terwijl hij een magnumfles champagne ontkurkt. Dat is het ‘beroep’ van Nano geworden. Terwijl ik aan het schrijven was, kreeg hij een almaar belangrijkere rol in het complot waarin Kate verwikkeld raakt.
Waarom speelt het verhaal zich in Londen af?
Vandermeeren: Al mijn boeken beginnen met een A4’je, waarop ik de personages en hun relaties uitteken. In dit geval kwam de trigger van een krantenartikel over een Amerikaanse zakenvrouw die na een racistische tweet haar job was verloren. Uit de gedachte dat één tweet je leven kan verwoesten is Schemerzone gegroeid. Door zo’n pijnlijke tweet krijgt Kate de sensatiepers achter zich aan: omdat die in het Verenigd Koninkrijk bijzonder actief is, speelt het boek zich daar af. Daarom ben ik, ter voorbereiding, ook naar Londen gereisd. De wandeling die Kate op het einde langs de Theems maakt, heb ik zelf gemaakt.
Hebt u al nieuw werk op stapel staan?
Vandermeeren: Jazeker. Uitgeverij Van Halewyck heeft me in contact gebracht met de Antwerpse advocaat Walter Damen. Uit onze brainstorming groeide het idee voor een reeks psychologische thrillers over een jonge advocate. Elk boek zal draaien rond de verwevenheid van haar leven en haar werk.
Opnieuw een vrouwelijk personage: mogen we daar een statement in vermoeden?
Vandermeeren: Toch niet. Het illustreert vooral dat de Vlaamse thrillerliteratuur geen bastion meer is van mannen die schrijven over mannen.
Wanneer zullen we ons aan die nieuwe reeks mogen laven?
Vandermeeren: Het eerste deel verschijnt in het najaar van 2018. Ook daarvoor heb ik al gereisd. Naar Lissabon, dit keer.
Bivakkeert u ook in rechtbanken om zich in te werken?
Vandermeeren: Helemaal niet. Ik heb advocaten geïnterviewd, maar ik wil me niet constant in de realiteit storten. Dat beknot mijn creativiteit, en bovendien: wat de mensen elkaar en de wereld aandoen, komt te hard bij me binnen. Ik moet me daarvan afschermen. Klinkt dat gek voor een thrillerauteur? Ik vind net van niet. Ik schrijf tenslotte fictie, hè. Voor mij tellen twee vragen: ‘Waarom doen mensen wat ze doen?’ en ‘Waarom wordt het ergste ons vaak aangedaan door mensen uit onze directe omgeving?’ Daarom heb ik ook psychologie gestudeerd. Spannende verhalen helpen je om je angst te verwerken. Thrillers schrijven: voor mij is het een manier om rust te vinden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
