Jan van der Hoeven is overleden. Hij was een van de experimentele dichters die onze taal op een uitgesproken artistieke en literaire wijze hebben verrijkt. Zijn stijl surreëel getint en minimalistisch virtuoos.
Vandaag, vrijdag 19 december overleed Jan van der Hoeven (Brugge, 1929 – 2014) die in de late jaren ’50, ’60 en ’70 een van de experimentele dichters was die onze taal op een uitgesproken artistieke en literaire wijze hebben verrijkt.
‘De vijfenvijftigers’
Van der Hoeven, historicus van opleiding, pakte in ’57 uit met zijn eerste bundel, ‘Projectieschrijven‘, in ’60 gevolgd door ‘Te woord staan’, waarin hij zijn fascinatie voor woorden en klanken op een experimentele wijze beleefde. Hij behoort tot de zogenaamde tweede experimentele generatie, de “vijfenvijftigers”.
U kan de dichter Jan van der Hoeven niet los zien van zijn artistieke context. Samen met zijn neef, auteur Paul de Wispelaere, musicus Herman Sabbe, kunstschilder Gilbert Swimberghe, kunstcriticus Jaak Fontier en dichters Mark Braet en Renaat Ramon, maakte hij deel uit van de artistieke beweging Raaklijn die vanuit Brugge de avant-garde propageerde.
‘Minimalistisch virtuoos’
Hij voelde een nauwe band met andere kunstvormen. Er steekt best wat invloed van de beeldende kunst in zijn poëzie. Zijn stijl was trouwens surreëel getint, sterk beeldend en op een minimalistische wijze virtuoos. Jan van der Hoeven was medewerker van tal van binnen- en buitenlandse tijdschriften, schreef vele biografieën en cabaretteksten, en werkte ook voor radio en tv. Zijn werk werd intens vertaald en gepubliceerd in tal van bloemlezingen en hij ontving een vijftal literaire prijzen.
Hij spendeerde ook heel wat tijd in Spanje wat resulteerde in verschillende bundels, zoals ‘Nuange en andere gedichten’ en ‘Lecina je land’. Jan van der Hoeven wordt op dinsdag 23 december begraven in Ver Assebroek (Brugge).
Piet Swimberghe
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier