CD&V tussen hamer en aambeeld: spanningen tussen Kris Peeters en Steven Vanackere

In 2014 wordt Kris Peeters onvermijdelijk het CD&V-boegbeeld. Daarbij heeft Peeters een probleem: zijn eigen partij, zoals zijn opvallend oppervlakkig contact met de federale collega’s bewijst.

De komende gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober zullen een eerste precieze indicator zijn voor de electorale positie die CD&V in Vlaanderen nog inneemt. De grote test komt in 2014, met zowel federale, regionale als Europese verkiezingen.

In die campagne zal Vlaams minister-president Kris Peeters onvermijdelijk als boegbeeld worden uitgespeeld, want hij is de enige CD&V’er die een leiderspositie inneemt. Wat maakt dat Peeters de Vlaamse kiezers willens nillens zal moeten overtuigen van de deugdelijkheid van het federale beleid.

Daarbij heeft Kris Peeters een probleem: zijn eigen partij, CD&V. Terwijl die partij gewend was federale regeringen te leiden, drijft ze nu lijdzaam mee met de regering van Elio Di Rupo. Het contact tussen de CD&V’ers in de federale regering en hun collega die de Vlaamse regering aanvoert, is opvallend oppervlakkig. Toen Kris Peeters in zijn 11 juliboodschap de eis formuleerde om als deelregering rechtstreeks te worden betrokken bij de Europese besluitvorming, werd die vraag prompt geminimaliseerd door federaal vicepremier en minister van Financiën Steven Vanackere.

Zo werd de minister-president van de Vlaamse Gemeenschap door zijn partijgenoot Vanackere nooit op de hoogte gebracht van de acute kapitaalnood van de restbank Dexia (waarvan Vlaanderen nochtans voor 2,85 procent aandeelhouder is), noch van de moeilijke tijden die ook andere systeeminstellingen doormaken.

Eigenlijk gooide gouverneur Luc Coene met zijn verklaringen over Dexia in de openbaarheid wat minister Vanackere van Financiën kennelijk nooit aan partijgenoot Peeters heeft verteld. Insiders vargen zich daarom zelfs af of Vanackere zelf voldoende kijk had op de crisissituatie bij Dexia.

En er is de zesde staatshervorming. Kris Peeters eist dat de onderhandelingen daarover tegen midden volgend jaar afgerond zijn, zodat met de uitvoering kan worden begonnen tegen de verkiezingen van 2014. De nadruk die Peeters legt op de naleving van die timing heeft alles te maken met de manier waarop de Vlaamse minister-president door zijn eigen partij buiten de besprekingen wordt gehouden. Peeters wordt door zijn partijgenoten in de federale regering zelfs niet op de hoogte gehouden, tenzij mondjesmaat, over de vordering van de besprekingen in het uitvoeringscomité voor institutionele hervormingen – besprekingen die, volgens recente berichten, op waakvlam werden gezet – noch over de bedenkingen die de federale regering op papier heeft gezet.

De nota’s die de federale regering klaarmaakt om de transfer van bevoegdheden en middelen in te leiden, blijven achter slot en grendel in het bureau van premier Elio Di Rupo. De premier, kennelijk bevreesd voor een electorale opstoot van de N-VA van Bart De Wever, is er als de dood voor dat de inhoud zou uitlekken voor de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober.

Die staatshervorming, zo wordt in Franstalige kringen verzekerd, raakt nooit uitgevoerd voor 2015. In Vlaanderen zullen ze al blij mogen zijn als er tegen 2014 teksten klaar liggen. In dat geval komen Kris Peeters en zijn partij tussen hamer en aambeeld terecht en moet CD&V met lege handen naar de kiezers.

Rik Van Cauwelaert