Caroline Gennez

Den Baard heeft in een paar jaar gefikst wat het kapitalisme in anderhalve eeuw niet vermocht: de socialistische partij ten gronde richten.

Zoals aangekondigd heeft Leuven na 61 jaar weer een voetbalclub in de hoogste klasse. Volgens Peter Vandenbempt van Sporza Radio liep Louis Tobback 61 jaar geleden nog in korte broek rond. Dat klopt niet. Of beter gezegd: het klopt wel, maar aangezien de beentjes van jongeheerke Louis ook toen al relatief korter waren dan die van zijn leeftijdgenootjes, was wat voor een ander kindje een korte broek was voor hem een lange.

Zeldzaam zijn de mensen die de benen van Louis Tobback hebben gezien. Eén keer hoorde uw dienaar tot de bevoorrechten. Dat was toen mijnheerke Louis bij de opening van het zwembad in de Sportplaza als eerste een duik in het water nam. Zoals Elio Di Rupo onlangs in Bergen. Het moet zijn dat socialistische kopstukken een natuurlijke aandrang hebben tot het springen in water.

Vanuit die overweging en bekommernis doen wij een oproep aan onze vrienden Mechelaars die aan de Dijle of de Leuvense Vaart wonen: indien u binnenkort een luide plons hoort, wacht dan een tijdje en verwittig daarna de hulpdiensten. Caroline Gennez wordt namelijk afgedankt als voorzitster van de SP.A. Walter Pauli heeft het in De Morgen geschreven, deze keer bondig op slechts anderhalve pagina, en dus is het waar.

De SP.A is de voormalige socialistische partij. Behaalde onder Steve Stevaert nog 23 procent van de stemmen, maar tuimelde onder zijn opvolger twee jaar later naar 16 procent. Met als gevolg dat ze vele miljoenen aan inkomsten verloor en 300 mensen moest ontslaan, het grootste sociale bloedbad van de laatste tien jaar.

Als een bunzing wegvluchtend voor dat desastreuze resultaat stelde de opvolger van Stevaert de dag na de fatale verkiezingen op eigen houtje een nieuwe voorzitster en een nieuwe fractieleidster aan. Die laatste gaf haar ontslag al tijdens de persconferentie waarop ze werd voorgesteld, de eerste begon aan een calvarietocht.

Tijd nu voor de balans van het bewind van Caroline Gennez. Eerst de negatieve zijde. Zelf ondanks manipulatie bij de officiële voorzittersverkiezingen niet hoger geraakt dan 66 procent, tegenkandidaat inmiddels met eigen beweging begonnen. Partij bij de eerste verkiezing onder haar leiding nóg dieper weggezakt, geen mens had het voor mogelijk gehouden, en bij de tweede opnieuw, tot 14 procent, een historisch dieptepunt. Dat terwijl enkele kilometers verderop de Waalse socialisten een van de hoogste electorale scores uit hun geschiedenis boekten. Peilingen stellen een nog verdere achteruitgang in het vooruitzicht, we naderen de kiesdrempel, waardoor de socialistische toplui hun vele lucratieve zitjes in allerlei raden van bestuur in gevaar zien komen.

Interne mails vol schimpscheuten over eigen kameraden en coalitiepartners stonden integraal in de krant. De enige bekwame minister die de SP.A restte, Frank Vandenbroucke, werd eerst op vernederende manier buiten de regeringsonderhandelingen gehouden: men had hem opzettelijk niet verteld waar de vergadering plaatsvond, zodat hij voor het oog van alle camera’s heel alleen in het verkeerde kantoor zat en moest afdruipen. Ook in de Vlaamse regering werd hij geen minister. Datzelfde lot was Limburgs boegbeeld Peter Vanvelthoven beschoren: hij zag tot zijn ontzetting hoe een volgelinge van Stevaert, die zich nooit met de partij had ingelieten, met zijn portefeuille aan de haal ging. Kathleen Van Brempt werd op dezelfde wijze geschoffeerd. Vakbondsleidster Mia De Vits kreeg geen plaats meer op de Europese lijst.

Over de rode loper, vroeger gebruikt voor de 1 meiparade, werd de platste aller postjespakkers, de Vlaams-nationalist Bert Anciaux, tegen het advies van tal van prominente leden in toch binnengehaald, en speciaal op zijn verzoek werd zonder veel overleg de partijnaam aangepast. Wat aanleiding was tot een van de beroemde oneliners van Louis Tobback: ‘Het ergste is dat ik op dinsdagmorgen, bij het opstaan en het scheren, plots op de radio een wildvreemde hoor aankondigen dat de partij waar ik al 48 jaar toe behoor van naam is veranderd.’

Het mediaoptreden van de voorzitster is bestudeerd door marketingmanagers, reclamegoeroes, gedragspsychologen en politicologiestudenten. Allen kwamen tot dezelfde conclusie: ze slaat niet aan, een zeur, kan niet speechen. Wat Vlaams Parlementslid Kurt De Loor een nominatie voor de Trofee Tobback opleverde met: ‘Akkoord, Caroline heeft misschien een stem als een ronkende kettingzaag. Maar de zanger van AC/DC heeft ook een stem als een ronkende kettingzaag, en over hem klaagt niemand.’

Tot zover enkele van de negatieve puntjes van de voorzitster. Wat staat er nu aan de positieve kant? Niets.

Besluit: eens te meer een schitterende keuze van den Baard om de enige eruit te pikken die bekwaam was zijn beleidslijn door te trekken. Geschiedschrijvers zullen niet om de vaststelling heen kunnen dat den Baard in een paar jaar heeft gefikst wat het kapitalisme in anderhalve eeuw niet vermocht: de socialistische partij ten gronde richten.

Koen Meulenaere