‘Macaber maar toch opwindend die meisjesmoorden, zei mijn vrouw’

Maak kennis met de zwarte romantiek van Roderik Six die deze week zijn tweede roman ‘Val’ presenteert . Overdag tikt hij zijn kopij als literair journalist voor Knack met de tekstverwerker uit maar ’s nachts polijst hij met de pen zijn handgeschreven bloemen van het kwaad.

De vier jaargetijden volgens Roderik Six (36) zijn zeker geen Vivaldi, ook al begint ‘Val’ (uitgeverij Prometheus), zijn tweede roman na ‘Vloed’ (2012), bedriegelijk zonnig en eindigt hij op de tonen van de lente. Maar wat daartussen gaapt – het verknipte relaas van een Blauwbaard-achtige seriemoordenaar die het op jonge vrouwen heeft gemunt – getuigt van een duistere wereld die onder de pen van Six – ja, hij schrijft zijn boeken nog met de hand – fascinerend genoeg ook een zekere charme krijgt. Het is zoals met de beroemde ‘Fleurs du mal’ van zijn illustere voorganger Charles Baudelaire: zwart kan ook mooi zijn, toch?

Ondertussen jongleert Six met zijn soepele taal en rake beeldspraak maar houdt het spannend. Zou Doc, het hoofdpersonage, dan toch de uitgekookte SM-moordenaar zijn die de houtvester handig de schuld in de schoenen schuift?

Als ik Six spreek, blijkt hij op het punt te staan om begin november naar Amsterdam te verkassen.

Een hele stap voor het jongetje dat in Woesten, tussen Ieper en Poperinge, zijn jeugdjaren sleet.

Roderik Six: Ach ja, Woesten is ondertussen een bekend dorp geworden. Kris van Steenberge won verleden jaar met zijn gelijknamige roman nog de Debuutprijs. Kan je nagaan. Anne Provoost heeft er trouwens ook gewoond. “Ze hebben Woesten van ons afgepakt”, vertelde ze me. Misschien moeten wij hetzelfde doen met het Lier van Van Steenberge. (lacht)‘

Je woont nu nog in Gent maar begin november wordt het Amsterdam-Zuid om aan de Grachtengordel in de vaart der Nederlandse letteren te worden opgestoten?

Six: Ik en Tine, met wie ik vorig jaar in het huwelijksbootje stapte, hebben nu eenmaal nog geen kinderen en dus geen verplichtingen. Tine die verpleegkundige is, gaat trouwens al minstens vier maand in een ziekenhuis in Aruba doorbrengen. We hebben dus de handen vrij om te komen en gaan waar we willen. Handig trouwens voor mij want alle internationale auteurs van naam en faam stappen tijdens hun pr-tour voor het geven van interviews in het Amsterdamse Ambassade Hotel af, waar ik met de metro vanuit mijn stek vlakbij het RAI-gebouw op een kwartiertje geraak. Het heeft natuurlijk ook te maken met mijn goede vriend wijlen Thomas Blondeau die er zelf lange tijd woonde en waardoor ik de smaak voor Amsterdam te pakken kreeg.

Werkt de literaire scène in Amsterdam misschien stimulerender dan de Gentse?

Six: Ik loop hier in Gent natuurlijk ook wel eens literaire vrienden, zoals Christophe Vekeman en Peter Terrin, tijdens literaire vernissages tegen het lijf maar je komt ze niet toevallig tegen in café De Pels bijvoorbeeld of De Zwart, zoals dat met Jamal Ouariachi of Daan Heerma van Voss in Amsterdam het geval is. En je hebt er ook natuurlijk het literaire blad Das Magazin waar toch heel wat gebeurt. In Amsterdam hangt weer een vibe. Jonge schrijvers klitten er samen. Maar ik ga het ook niet opblazen. Want als puntje bij paaltje komt, moet je het als schrijver alleen aan je bureau waarmaken.

Eerst ‘Vloed’ met Victor als hoofdpersonage en nu dus ‘Val’.Je zou denken dat je iets hebt met de letter V, zoals Bavo Dhooge al zijn boektitels systematisch met een S laat beginnen?

Six: Ik heb met het idee gespeeld om iets met die V verder te doen: denk maar aan 5 als Romeins cijfer V bijvoorbeeld.Maar nee, ik ga me er niet aan laten vangen. Misschien probeer ik volgende keer wel eens een verhalenbundel te maken want ik heb er ondertussen toch al een paar kortverhalen gepubliceerd maar bundelen om te bundelen doe ik dan weer niet. Er moet een meerwaarde zijn.

Ook al schrijf je over de donkere krochten van de menselijke ziel en erotiek – SM-seks is nooit ver weg in je beide romans – toch krijgt die anti-utopie de glans van het volle leven. Je lijkt wel de Jotie T’ Hooft van het Vlaamse proza?

Six: Ik heb hem dan toch maar mooi overleefd, en heroïne heb ik nooit genomen. Ook geen andere drugs trouwens. Geef mij maar koffie en sigaretten, en een Orval zo nu en dan.

Opvallend hoe gruwelijk de jonge vrouwen in ‘Val’ aan hun einde komen.

Six: Ik heb er inderdaad op gelet dat de anatomische details kloppen. Mijn vrouw heeft als verpleegkundige alles grondig nagelezen.

Vond ze de moordscènes er niet een beetje over?

Six: Niet echt. “Macaber maar toch opwindend die meisjesmoorden”, zei ze. Ik vind dat de moordenaar met een zekere bedachtzaamheid en zelfs respect zijn vrouwelijke slachtoffers bejegent. Het heeft iets licht erotisch, ook al wil ik daarmee zeker niet suggereren dat seriemoordenaars best een intens leven zouden leiden. Nee, ik vermoed dat de Dutroux van deze wereld toch ook wel gebukt gaan onder schuldgevoelens en zelfhaat.

Je hebt een lyrische ader die je als romanschrijver aardig in check weet te houden en die je afwisselt met rake, bijna aforisme-achtige typeringen, genre: ‘Geheimen zijn de kern van ons bestaan.’

Six: Ik wil met mijn schrijverij inderdaad het mysterie vergroten. Ik kan niet tegen boeken die af zijn. Er moet altijd een geheim blijven, zelfs voor de maker ervan. Voor mij is schrijven vooral een feest van de taal. Ik heb een zwak voor een mooie stijl. Taal is zo’n prachtig instrument om er een eigen werkelijkheid mee te creëren. Toch ben ik geen pur sang dichter. Ik schrijf weliswaar gedichten in opdracht maar ik kan er mijn verhaal niet in kwijt.

Toch oppassen dat je met je beroezende woorden niet het label van Peter Verhelst-kloon krijgt opgespeld?

Six: Ik ben een grote fan van het werk van Peter Verhelst: hij heeft als geen andere schrijver de Nederlandse taal opengebroken. Maar Verhelst vraagt van zijn lezers dat ze zich totaal overgeven aan zijn tomeloze fantasie. Mijn stijl is meer getemperd, mag ik hopen. Lezers kunnen zelf wel uitmaken hoe zij het verhaal interpreteren. Ik heb in ‘Val’ gedold met het thrillergenre en de whodunit maar noch ikzelf noch Tine waren het eens wie nu de uiteindelijke killer is. It’s up to you.

Frank Hellemans