‘Beste minister De Block, met mij gaat het nu beter, maar veel mensen zijn nog steeds op zoek’

Exact een jaar geleden schreef Silke Delatter een brief aan Maggie De Block met de vraag waarom psychologische hulp niet wordt terugbetaald. ‘Die brief heeft voor mij veel gedaan. Maar ik ben er zeker van dat jij voor verloren geesten -zoals ik er eentje was- nog steeds veel meer kan doen.’

Dag Mevrouw De Block,

Hier ben ik weer. Of hier ben ik nog, afhankelijk van hoe u het bekijkt. Ik ben hier nog. Om aan uw mouw te trekken, om te vragen hoe het nu eigenlijk zit, om aan te dringen. Exact één jaar geleden schreef ik u een brief waar ik nooit antwoord op kreeg. Althans niet van u. Exact één jaar geleden was ik allesbehalve het vrolijke meisje dat ik nu weer ben. Ik zocht hulp bij mensen die wisten hoe ik haar terug kon vinden en ik kreeg die hulp ook. Maar niet van u.

Hoe het nu met mij gaat? Goed, écht goed. Met die hulp leerde ik mezelf en mijn kunnen veel beter kennen. Ik vond antwoorden die al heel lang in mijn hoofd aan het verdwalen waren. Ik vond kracht om bepaalde zaken eindelijk recht in de ogen te kijken en gigantisch zware koeien dan toch bij de hoorns te vatten. Maar bovenal, vond ik vrijheid.

Ik vond de vrijheid om te schrijven en te zeggen wat ik voel. Want ja, ik voelde me niet goed. Ik voelde me eigenlijk gewoon verschrikkelijk slecht. De open brief die daaruit volgde en die iedereen kon lezen was dan ook ongelooflijk bevrijdend. Plots wist iedereen hoe het écht met me ging. Uiteraard waren de reacties daarop heel verscheiden. De ene was begripvol terwijl de ander zei dat ik huilde om niks. Ik merkte plots hoe iemand veel vlotter zijn hart bij mij ging luchten als ik vermeldde dat ik het zelf een tijdje moeilijk heb gehad. Want het is écht oké om niet zo goed in je vel te zitten en daarover te praten.

Ik vond de vrijheid om te zijn wie ik ben en om te doen wat ik doe. Te werken waar ik wil en te stoppen met werken wanneer ik het niet meer wil. Ik hoef nog lang niet de carrière of job te hebben waar ik van droom. Er is nog tijd zat. Het perfecte stappenplan voor het leven, besefte ik nu pas, bestaat niet. Ondanks het feit dat veel jongeren het perfecte plaatje moeten of willen volgen. Studies – vriendje – diploma – droomjob – huisje enzovoort. Dat mag, maar dat moet niet. Ik gunde mezelf de tijd en de vrijheid om jong te zijn, maar 23 en al 23, en daar is niets mis mee.

Ik vond de vrijheid om te kiezen met wie ik dit alles wil delen, of niet wil delen. Of net de vrijheid om dit alles alleen te doen. Ik ging het voorbije jaar voor het eerst in mijn eentje naar festivals, feestjes en films. En wauw, hoe hard genoot ik daar ook van. We hoeven niet altijd de meeste vrienden te hebben of de leukste foto’s met de tofste bende en de meeste likes op Instagram, écht niet, geloof me. Je kan leven voor jezelf en je kan leven voor het beeld dat de ander van jou moet hebben. Maar ik prefereer ondertussen het eerste.

Een jaar lang heb ik gezocht, gedwaald en gevonden. Ik heb gehuild, gelachen, gehuild, gedanst en gekust. En gevonden.

Kijk Maggie, die brief heeft voor mij veel gedaan. Maar ik ben er zeker van dat jij voor verloren geesten -zoals ik er eentje was- nog steeds veel meer kan doen. Want er zijn ongetwijfeld nog steeds mensen die hulp zoeken, soms ook vinden, maar vervolgens niet beschikken over voldoende middelen. Voor hen is de financiële drempel nog altijd even hoog. Of hij is het laatste jaar in elk geval niet lager geworden.

Daarom spreek ik nog eens mijn hoop uit. Dat we binnenkort kunnen proosten. Proost op de open brief. Proost op de vrijheid. Proost op de nieuwe wetgeving voor het terugbetalen van psychologische hulp.”

Tot schrijfs,

Silke Delatter

Silke Delatter studeerde af als sociaal-cultureel werker en hopt momenteel van de ene interim naar de andere. Ze vult haar vrije tijd met het organiseren van verschillende evenementen met een sociale of culturele insteek.