Bericht uit Oerol – deel 1

Liv Laveyne zoekt op het Oerol Festival naar pittige locatievoorstellingen maar vond vooralsnog uitgeregend theater.

30 JAAR OEROL – HET GELUID VAN DE REGEN

Hoe klinkt een eiland in de Waddenzee? Het locatietheaterfestival Oerol viert zijn dertigste verjaardag.

Het Waddeneiland Terschelling is 355 dagen per jaar een oord van rust. Omgeven door water, regeren er de duinen, de weilanden, de bossen, het strand. Maar gedurende tien dagen per jaar overspoelt een mensenmenigte het eiland. De veerboot slokt ze met grote happen binnen op het Noordpunt van het vasteland, Harlingen, en braakt ze er twee uur later aan de andere kant, aan het Groene Strand van Terschelling, terug uit met fiets en al. Dan weet je: het is weer Oerol!

Oorspronkelijk was de Oerol de benaming voor het tijdstip waarop het vee na een lange winterperiode uit de schuur terug de weiden, de vrije natuur in, werd gejaagd. Maar intussen is Oerol vooral al dertig jaar lang de naam van een van Europa’s grootste locatietheaterfestivals.

Uitgeregend

Het festivalthema dit jaar is ‘het geluid van een eiland’. De afgelopen dagen vooral het geluid van wind en regen. Ook dat is locatietheater. Klapperende tanden, wapperende regencapes. Zodat de stemmen van de acteurs nog nauwelijks hoorbaar zijn zoals in de muziektheatervoorstelling ‘Gewapend beton‘ van Klemens Patijn/Tg Goed Gezelschap. We worden opgewacht door een zakenman in pak die ons doorheen de duinen naar enkele oude bunkers leidt. Ze staan te koop om er vakantiewoningen van te maken. Degelijker vind je niet: gewapend beton en half in de grond, de beste isolatie die je je inbeelden kunt! We verwachten een ontwikkeling à la het Antwerpse gezelschap Bad van Marie in zijn betere dagen (‘Balkanbusiness‘), maar krijgen in de plaats een leuk maar vrij klassiek beeldend theaterstukje opgevoerd waarin tijdslijnen elkaar doorkruisen: die van een groep gestationeerde Duitse legersoldaten en een Hollands gezin. Een verhaal ook van liefde, gemis, den groten oorlog en kleine oorlogjes doorspekt met Duitse melancholische liederen. Duits denken we toch want de slagregen die op dat moment tegen onze cape klettert, is op den duur het enige wat we nog horen.

Nog meer nattigheid

Nog meer nattigheid bij de voorstelling ‘Sine Que Non‘ van The Lunatics. Het Nederlandse gezelschap is al jaren kind aan huis op Oerol. We zagen ze al meermaals in vreemde gebricoleerde bouwsels of in wagentjes waarmee ze doorheen de duinen zoefden; rare wezentjes die het eiland niet zelden het aanschijn van een postapocalyptisch landschap gaven. Ditmaal hebben ze het over een gans andere boeg gegooid na een ontmoeting met de Amerikaanse groep Out of Hand Theater. De opzet doet veel verhopen: stel je voor dat je arm meisje bent in een dor Afrikaans land dat iedere dag kilometers ver om water moet lopen. Bijzonder is dat je in dit verhaal zelf Molly bent, niet als individueel persoon maar wel als groep theaterbezoekers. ‘Sine Que Non‘ wil een onderzoek naar hoe het collectief als één individu kan functioneren. Die interessante dramaturgische opzet betekent in concreto dat we het strand opgejaagd worden met een MP3-speler en koptelefoon waar we geïnstrueerd worden om samen allerlei formaties uit te voeren. Daarna gaat het de duinen in, we moeten allemaal een bidon mee te sleuren, vervolgens een rij te vormen en de bidons verder doorgeven.

Met de zoveelste plensbui haken echter ook steeds meer toeschouwers/performers af. ‘Een regenbui en het groepsgevoel is weg’, lezen we ergens in een krant. De vinger nog maar eens wijzend naar de amechtige staat van het groepsgevoel van de hedendaagse Westerse mens. Wij menen toch eerder dat het uiteenspatten van de groep, de droom van een collectief ageren, vooral te wijten is aan een te zwak uitgevoerd artistiek concept. Veel meer dan een nat scoutsspel meer is ‘Sine Qua Non‘ vooralsnog niet.

Liv Laveyne

Nog tot en met 26 juni op het waddeneiland Terschelling, Nederland. www.oerol.nl