‘Zelfs toogpraat wordt nu gecorrectionaliseerd’

‘Moet je een narcistische nar voor de rechter slepen voor schuttingtaal?’, vraagt Jean-Marie Dedecker.

Vorige zondag 14 februari schreef ik nog dat het glazen plafond eerder een luchtspiegeling is dan een bovengrens. Dit was vloeken in de kerk van Sint-Valentijn. Het leverde me afgelopen week dan ook net geen castratie op. Vandaar dat ik volhard in de boosheid. Het zit in mijn genen. In De Standaard van vorige week viel mijn lodderoog ondertussen op een opiniestukje van Bart loos. Daarin werd het liefdesnestje van de Franse filosoof Jean-Jacques Rousseau bezongen: een fonteintje in Annecy, waar hij in 1728 zijn minnares Françoise-Louise de Warens ontmoette. Op pagina 17 van die weekendeditie stond er ook een kattenbelletje over Jeff Hoeyberghs die op boetetocht naar de correctionele rechtbank in Gent moet.

De romantische Jean-Jacques Rousseau wordt bejubeld als de vader van de pedagogie. Hij had vijf kinderen, wilde of kon er zelf niet voor zorgen, en legde ze alle vijf in de vondelingenschuif. De Limburgse vuilgebekte brulboei is rijk geworden met het faceliften van dametjes met murmelende borst- en gebitsprotheses. Hij moet zich nu verantwoorden voor seksistische en discriminerende uitspraken op een studentenavond in 2019 aan de UGent. Schuttingtaal en platvloerse toogpraat die op elke cantus luidkeels meegezongen wordt (ook door de zuipende porren) en die lachsalvo’s opwekt in elk werkmanscafé. Maar zijn tirade werd online gefilmd door de feministische brigade Campagne Rosa. Dan staat er al vlug een roedel zwarte toga’s klaar om – op kosten van gedachtenpolities zoals Unia of het IGVM – met belastinggeld een schavot op te timmeren. Het recht op emotioneel en psychisch welbevinden is voor de woke-generatie belangrijker dan de vrije meningsuiting. De doorgeschoten kwetsbaarheid is universeel.

Jeff Hoeyberghs is plastisch chirurg. Niet het soort dat wanhopig verminkte patiënten terug een nieuw aangezicht boetseert. Jeff is slankheidsslager, rimpelvuller en tietlifter in zijn privékliniekje, waar het geld van de trillende creditkaarten tegen de plinten klotst. Zo’n privéslagerijtje is een rijkeluizendorpje op zich, waar keuvelechtparen reutelen over borsthaarpruikjes, siliconen en schaamliposucties. Jeff vertoeft beroepshalve veel tussen de strakgetrokken botoxvrouwtjes die met tuitende lippen een dikke middelvinger opsteken naar het klootjesvolk. Dametjes die voor Moederdag of Valentijntje van hun afwezige liefhebbende echtgenoot een vrijwillige besnijdenis cadeau krijgen. Veel van die midlifeoperaties vinden plaats in de hoop dat hun man dan van de directiesecretaresse afblijft. Een dure hopeloze strijd, gecompenseerd met een Hermes-handtas en een cabrio die nog ruikt naar de showroom. Als je dagelijks referentiekader een ijdeltuitenfestijn is, is het geen wonder (maar zeker geen excuus, hoogstens een verzachtende omstandigheid) dat Jeff in deze kunstmatige wereld van zuigen en snijden vol aangewaaid geld als een halve zool acute aanvallen krijgt van misogynie zoals diegene de beelden die twee jaar geleden zoveel heisa veroorzaakten.

Zet vuilgebekte Jeff in een biechtstoel en de pastoor krijgt rooie oortjes. Jeff is al een kwarteeuw lang de bronstige stier op de rode lap van de genderbrigade. Ik ken hem al even lang. Van toen ik nog als matig maatschappelijk verstandig beschouwd werd, en mocht opdraven als jurylid in Goedele Liekens’ Recht van antwoord op VTM. Vanaf de uitzending waarin de flamboyante breedsmoelkikker de helmboswuivende SP.A-politica Kathleen Van Brempt toegesnauwd had ‘dat ze beter in haar eigen hol zou kruipen’, werd hij een cijferkanon op hormonen.

Waarmee toen uit plaatsvervangende schaamte nog meewarig kon gelachen worden, is nu strafbaar. De correctionalisering van het opiniedelict. Af en toe bevindt de narcistische nar zich nog een keer in goed gezelschap. Zo moest Sven Mary onlangs ook aan de gendergalg. Deze strafpleiter had gezegd dat hij geen vrouwelijke collega’s meer in dienst nam omdat hij ooit vals beschuldigd werd van grensoverschrijdend gedrag. Een waardig argument, maar in canceltijden valt dit in dovemans oren. We zijn er immers niet zo ver meer van af dat elk bedrijf met meer dan vijftig werknemers een sexual harrasment officer moet aanstellen zoals in de Verenigde Staten. De socialistische vakbond ACOD laat haar leden staken op de komende vrouwendag van 8 maart, stakingspremie incluis. Van zo’n ver doorgeschoten kaakslagfeminisme zakt mijn broek af.

Ieder weldenkend man moet in feite een feminist zijn, maar zolang dolgedraaide feministes alle mannen gelijkschakelen met seksuele roofdieren en onderdrukkers zal dit niet gebeuren. Maar soms hangt het verwijt van seksuele intimidatie al in de lucht als je als man durft te zeggen dat een vrouw mooie ogen heeft of een deur voor haar openhoudt. Maar als ze in een textielnood verkerende jurk hun volumes etaleren, is het dan weer een feministisch statement. Ze focussen zich op het seksistisch gedrag van een marginale groep mannen, waardoor ze de meerderheid niet kunnen motiveren voor hun strijd.

Het houdt niet op. In 2018 zei de Britse actrice Keira Knightley dat haar dochter niet naar films mocht kijken die niet stroken met haar feministische visie. Doornroosje is taboe omdat een man haar zonder toestemming kust. Assepoester ook, omdat ze wacht tot een rijke man haar komt redden? Actrice Olivia Newton-John moest recent zelfs nog de cultfilm ‘Grease’ verdedigen tegen al dan niet gemeende ‘kritiek’ van nieuwe kijkers.

De juridisering van de vrije meningsuiting en de genderisering van de rechtspraak bedreigen stilaan Vrouwe Justitia. Moet je een narcistische nar voor de rechter slepen voor schuttingtaal? Moet vrouwenmoord of feminicide, zoals de genderbrigade het nu verwoordt, nog extra in het strafrecht? Deze voorziet al zwaardere straffen voor moord, doodslag, slagen en verkrachting, als het voortkomt uit haat omwille van iemands geslacht. Voor de Vrouwenraad is dit echter niet genoeg. Vroeger werd feminicide een passionele moord genoemd, nu lijkt het te verwijzen naar genocide of het uitroeien van vrouwen.

‘Het initiatief om vrouwenmoord specifiek in de wet op te nemen, vertrekt vanuit een patriarchale visie dat de man boven de wet stelt’, zei strafrechtadvocate Anne Marie De Clerck daarover in De Morgen. ‘Ik vind dat dit in strijd is met het streven van gendergelijkheid en vrouwenemancipatie.’

Ik ben ondertussen volledig platonisch in de ban van dichteres Delphine Lecompte: ‘Behaagzucht is me vreemd en ik eis ten allen tijde het recht op om schokkende dingen te zeggen en om me onfatsoenlijk, schurend en ongepast te gedragen’, schrijft ze. ‘Ik vind ook dat anderen het volste recht hebben om ten allen tijde grillig en onvoorspelbaar en walgelijk en onuitstaanbaar te zijn.’ Een wijze dame, die derde slimste mens ter wereld.