‘Willen de vakbonden staken tegen jobcreatie? Ik hoop van niet, maar blijkbaar is het toch zo’

‘De geplande staking zou niet alleen gericht zijn tegen het regeringsbeleid, maar ook expliciet tegen de werkgevers’, schrijft Pieter Timmermans (VBO). En dat terwijl het beleid van de regering om jobs te creëren net vruchten begint af te werpen.

Met de tweede verjaardag van de federale regering in het verschiet, kregen we vorige week positief nieuws te horen: de algemene staking van 7 oktober zou worden geschrapt. Onze constructieve reactie, namelijk dat deze opschorting een belangrijk signaal was dat misschien wel perspectieven zou openen voor nieuwe gesprekken in de Groep van Tien, werd als volgt beantwoord door de voorzitter van ACV-metea: ‘Wij gaan staken, niet alleen tegen het beleid van deze regering, maar ook tegen de werkgevers’.

Als Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) hebben wij hard aan de kar getrokken om een doorstart te maken met de Groep van Tien. Zo is de hervorming van de loonnormwet en de flexibilisering van de arbeidsmarkt te belangrijk om er ons als sociale partners niet over uit te spreken. We hebben tal van voorstellen gedaan om tot een werkmethode te komen, die telkens van tafel werden geveegd. Als wij dan vroegen wat het alternatief van de vakbonden was, volgde een lange stilte. Vervolgens mochten we in de krant lezen dat de werkgeversorganisaties zich zouden wegstoppen achter het regeringsbeleid en daardoor het sociaal overleg zouden boycotten. Niets is minder waar.

Het nieuws van de opschorting van de algemene staking werd snel opgevolgd door een beslissing van ACV-metea om het werk toch neer te leggen op 7 oktober, een oproep die ondertussen al gevolgd werd door andere sectoren. Deze staking zou niet alleen gericht zijn tegen het regeringsbeleid, maar ook expliciet tegen de werkgevers. Als VBO kunnen we dit niet aanvaarden. Het economische herstel is pril, maar broos en kan stakingen dus missen als kiespijn. Voor de goede orde zullen we enkele cijfers even op een rij zetten.

De sociaaleconomische focus van de federale regering, die volop wil inzetten op jobcreatie, werpt zijn vruchten af. Een verlaging van de lasten op arbeid is immers geen cadeau voor werkgevers, maar voor de werkgelegenheid. De resultaten liegen er ook niet om. Volgens de statistieken van het Instituut voor de Nationale Rekeningen (INR) nam de werkgelegenheid in het tweede kwartaal van 2016 voor het 12e opeenvolgende trimester toe. Sinds het aantreden van deze regering kwamen er daardoor ongeveer 76.000 jobs bij, waarvan 50.000 in de privésector. Die werkgelegenheidsgroei was alvast voldoende om de werkloosheidsgraad (Eurostat) te doen dalen van 8,6% in juli 2014 tot 8,3% in juli 2016.

Tegen eind 2018 zouden er bovendien door de gecumuleerde invloed van loonmatiging, indexsprong en taxshift nog eens meer dan 140.000 jobs bijkomen in de private sector.

Het economisch herstel wordt ook steeds breder gedragen. Het ondernemersvertrouwen lag in het derde kwartaal van 2016 op zijn hoogste peil in meer dan 5 jaar en volgens een enquête van de Nationale Bank zouden de bedrijfsinvesteringen dit jaar met 11,7% toenemen. Ook het aantal faillissementen neemt verder af, net als het jobverlies ten gevolge ervan.

Economie in transitie

De reeks bedrijfsherstructureringen die midden september werden aangekondigd, zijn dus – hoe zeer ze ook zijn te betreuren voor de betrokken werknemers – onvermijdelijk verbonden met een economie in transitie. Door hun grotere visibiliteit dan de dagdagelijkse creatie van tientallen nieuwe banen, hebben zij natuurlijk een impact op het consumentenvertrouwen. Toch lijkt de Belgische economie, ondanks de aanslagen van 22 maart en de Brexit, momenteel sterk genoeg om deze tegenslagen te overwinnen.

De federale regering kan het vertrouwen in de komende weken en maanden nog een extra duwtje in de rug geven door knopen door te hakken rond de begroting, de vennootschapsbelasting (lager, eenvoudiger en budgetneutraal), een performantere loonnormwet en een investeringsplan dat inzet op een verbetering van de mobiliteit.

Als sommigen er daarentegen voor willen kiezen om het vertrouwen verder aan te tasten, is staken natuurlijk een optie. Willen werknemersorganisaties staken tegen zij die jobs creëren? Willen zij met andere woorden staken tegen jobcreatie? Ik mag hopen van niet, maar blijkbaar is het toch zo. Ongelooflijk maar waar.