Wie was… Katherine Anderson, zangeres van ‘Please Mr. Postman’ (1944-2023)?

In Detroit overleed op 20 september Katherine Anderson, 79, aan hartfalen. De zangeres en haar Marvelettes scoorden met Please Mr. Postman de eerste monsterhit van platenmaatschappij Motown Records.

Katherine komt als oudste van vier, van een bouwvakker en een poetsvrouw, later assistent-verpleegster. Het gezin woont in Detroit, in blokken die Henry Ford optrok voor arbeiders uit het Zuiden. Op school zingt ze in het koor en ze sluit zich aan bij een gospelgroep. Haar ambitie: assistente worden op een advocatenbureau.

Leeghoofden

In 1961 organiseert het jonge Motownlabel op haar school een talentenjacht. Katherine en vier klasgenoten eindigen met hun groep de Cansinyettes – can’t sing yet – vierde. Alleen de eerste drie mogen bij het muziekbedrijf op auditie. Maar een leraar kent de chauffeur van Motownbaas Berry Gordy en zo krijgen de meisjes toch hun kans. Anderson staat haar plek als leadzangeres af aan haar maatje Georgia Dobbins, begiftigd met een echte Motownstem. Katherine zingt voortaan in het achtergrondkoor.

Van een bevriende muzikant krijgt Georgia het niet afgewerkte, bluesy Please Mr. Postman. Daarmee vliegen de meiden door de audities. Even later staan ze thuis met een contract, maar Georgia’s pa tekent niet. Zijn dochter moet voor haar zieke moeder zorgen. De Marvelettes – zo herdoopt Gordy de groep – installeren een nieuwe zangeres. Personeelswissels blijken later gemeengoed, alleen Anderson blijft onveranderlijk op post.

In het Zuiden werd ze onthaald met puntmutsen en fakkels.

Postman krijgt bij de opnames een fors uptempo en achter de drums zit de onbekende Marvin Gay. De song zorgt voor een primeur: het eerste nummer 1 in de VS van een zwart platenlabel. Financieel een immense meevaller voor Motown – gestart met 800 dollar kapitaal – zeker als even later The Beatles Postman ook coveren. ‘Het succes verraste iedereen, ook Barry’, zegt Anderson een halve eeuw later. ‘Wij trapten een deur open en na ons konden talloze bands daar door.’

De Marvelettes krijgen stemtraining, lessen in mode en etiquette. Katherine,17, houdt zich nu ook met hun financiën bezig. De groep begint te toeren met de Motortown Revue, een rondreizend circus van Motownbands. Alleen: de meisjes willen pas vertrekken als ze een privéleraar meekrijgen. Rednecks onthalen hun bussen in het Zuiden dikwijls met puntmutsen en fakkels. Maar ook in Europa kan de ongepolijste en kortgerokte band soms op weinig bijval rekenen. Zo schrijft de katholieke Nederlandse krant De Tijd/De Maasbode: ‘Zij kunnen het niet verder brengen dan onbeduidende opnamen. Wie de solo’s zingt, wordt niet eens bekendgemaakt. Terecht, men kan zo beter naamloos blijven.’ Desondanks zetten de Marvelettes in de jaren zestig tien hits neer.

Gouden platen

Maar toch: naarmate Motown groeit, krimpt de groep. Vooral omdat Gordy liever zijn vriendin Diana Ross laat scoren, frontvrouw van The Supremes. Als de platenbaas in 1970 halsoverkop Detroit verlaat, vallen de Marvelettes uit elkaar. Anderson volgt haar man naar Las Vegas, later een gereputeerde klank- en lichtmanager.

Eind jaren negentig keert het koppel terug naar Detroit. Katherine haalt op haar 52e eindelijk een high-schooldiploma, schrijft een musical en wint een lange juridische strijd om de naam van haar groep terug te krijgen. Gordy, soms geniaal, vaak een ordinaire zwendelaar, had die verpatst aan een louche promotor die achterafzaaltjes afdweilt met een tweederangs orkest als reïncarnatie van de Marvelettes.

In 2004 krijgen de groepsleden ook de hen al die tijd onthouden gouden platen voor de miljoenenverkoop van Please Mr. Postman. Gordy gaf de verkoopcijfers nooit door. Katherine reageert stoïcijns. Zij leidt dan al jaren een nieuw leven als empathische begeleidster van ontspoorde jongeren. ‘Zo werd zij een moeder voor velen’, meldt dochter Keisha bij haar overlijden. ‘Maar zij vertelde nooit wat je wilde horen, altijd wat je moest horen.’