Ann Peuteman

‘Waarom moeten elke dag weer honderden mensen urenlang in een ziekenhuis wachten?’

Een afspraak in het ziekenhuis betekent vaak vele uren wachten zonder dat iemand je uitleg geeft over de vertraging. ‘Voor je werk kan dat heel vervelend zijn’, schrijft Knack-redactrice Ann Peuteman. ‘Maar erger is dat je je er heel nietig door gaat voelen. Alsof jouw tijd minder waard is.’

Een tijd geleden moest mijn auto voor een onderhoudsbeurt naar de garage. Online maakte ik een afspraak voor de volgende week. Om 8 uur ’s ochtends, want met een beetje geluk zou ik dan nog op tijd in Brussel zijn voor de wekelijkse redactievergadering. Een kwartier later al kreeg ik een e-mail waarin stond dat het onderhoud anderhalf tot twee uur zou duren. Dus reed ik een week later op het afgesproken tijdstip naar de garage. De garagist vroeg mijn autosleutels, bood me een kop koffie aan, gaf me de wificode en toonde me een rustige werkplek verderop in de garage. Exact anderhalf uur later kon ik richting Brussel vertrekken. Niet alleen was ik nog ruimschoots op tijd voor de vergadering, ik had ook al behoorlijk wat werk verzet.

Waarom moeten elke dag weer honderden mensen urenlang in een ziekenhuis wachten?

In diezelfde periode moest ik voor een paar onderzoeken naar het ziekenhuis. Mijn eerste afspraak was om 8 uur ’s ochtends. Ter bevestiging had ik een standaardbrief gekregen waarin stond dat ik zeker een halfuur vroeger aanwezig moest zijn. Na 40 minuten wachten, kwam een verpleegkundige me zeggen dat ik in de verkeerde wachtzaal zat. ‘Ze zetten dat altijd verkeerd in die brieven’, zuchtte ze. Een uur later zat ik nog altijd op dat eerste onderzoek te wachten. Gewerkt had ik nog niet, want ik vond geen plek om mijn laptop neer te zetten en niemand kende de wificode.

Dus buurtte ik wat met de andere wachtenden, die óók allemaal om 8 uur een afspraak bleken te hebben. Het liep al tegen tienen toen. Omdat ik te laat dreigde te komen voor het tweede onderzoek, drie verdiepingen lager, ging ik bij een balie aanschuiven. De uiterst vriendelijke medewerkster begreep mijn probleem niet helemaal. ‘Dan blijft u toch gewoon wachten tot ze u komen halen?’ zei ze. ‘Daarna kunt u beneden gaan wachten tot ze daar tijd voor u hebben.’ Dat heb ik dan maar gedaan. Gewacht. Het grootste deel van de dag.

Wat als je een paar keer per maand in het ziekenhuis wordt verwacht? Hoe krijg je dat telkens weer uitgelegd en geregeld?

Natuurlijk zat ik niet alleen in die wachtzalen. Tientallen, zo niet honderden wachtende mensen kwam ik die dag tegen. Sommigen waren in het ziekenhuis opgenomen of met ziekteverlof, anderen waren duidelijk al jaren met pensioen. Maar er waren er ook veel zoals ik: mensen die een ziektedag hadden moeten nemen, toestemming hadden gekregen om later op kantoor te verschijnen of met hun baas hadden afgesproken om tijdens het wachten wat te werken.

'Waarom moeten elke dag weer honderden mensen urenlang in een ziekenhuis wachten?'
© /

‘Niet zo erg toch?’ hoor ik u denken. ‘Gewoon een dagje doorbijten.’ Ja, maar wat als je met een chronische ziekte leeft of heel traag herstelt van een aandoening die goed moet worden opgevolgd? Wat als je daardoor een paar keer per maand in het ziekenhuis wordt verwacht? Hoe krijg je dat telkens weer uitgelegd en geregeld? In sommige jobs vallen die ziekenhuisdagen moeilijk in te passen en er zijn werkgevers die het daar na verloop van tijd danig van op de heupen krijgen. Maar het ergste is dat je als patiënt geen enkele greep op de situatie hebt. Heel nietig ga je je daardoor voelen. Alsof jouw tijd minder waard is omdat je ziek bent.

Nochtans is het vooral een kwestie van organisatie. In een ziekenhuis in Tielt kunnen mensen met een chronische darmaandoening, zoals de ziekte van Crohn, er bijvoorbeeld voor kiezen om ’s avonds aan een infuus te liggen in plaats van daar om de paar weken een werkdag voor te moeten opofferen. In meer en meer ziekenhuizen kunnen nierpatiënten tegenwoordig ook ’s nachts aan de dialyse en in een Limburgs ziekenhuis kunnen patiënten sinds vorig jaar tot drie uur in de ochtend onder de scanner. Hoewel dergelijke initiatieven vaak zijn bedoeld om de lange wachttijden in te korten, bieden ze patiënten de kans om hun gewone (beroeps)leven zoveel mogelijk verder te zetten. Daarnaast ken ik ook een paar artsen-specialisten die er wél in slagen om hun patiënten in het ziekenhuis min of meer op tijd te ontvangen. Omdat ze de duur van een consultatie realistisch inschatten, geen tien mensen op hetzelfde tijdstip laten komen en patiënten met een sms op de hoogte brengen als hun schema is veranderd.

Net zoals mijn garagist doet als een van zijn mecaniciens ziek is waardoor het werk trager vordert. ‘Ik vrees dat het onderhoud een halve dag kan duren’, laat hij dan weten. ‘Wilt u toch wachten of kiest u liever voor een vervangwagen? U kunt de afspraak natuurlijk ook verplaatsen.’ Ik kan kiezen wat het best in mijn leven past, want mijn garagist beseft immers dat ik meer ben dan de chauffeur van een Volvo. Zoals ik ook meer ben dan een patiënt die moet worden opgevolgd.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content