‘Voetbalbobo’s die personeel dumpen in tijdelijke werkloosheid: dat is de schaamte voorbij’

In zijn wekelijkse column staat Jean-Marie Dedecker stil bij het uitstel van de sportcompetities en de Olympische Spelen.

De bijbelsrijke voetbalsterren Messi, Ronaldo en Lewandowski gaven afgelopen week elk een miljoen euro van hun zakgeld voor de coronaslachtoffers. Niettegenstaande het voor de twee eersten nauwelijks twee daglonen zijn en voor de derde amper een weeksalaris, is het een edel gebaar. Terwijl de 80.000 socios van Real Madrid in het Bernabeustadion de helft van hun stad besmetten, werd in ons land de voetbalcompetitie gelukkig tijdig on hold gezet. De moed ontbreekt nu echter om het geklungel met de play-offs definitief te annuleren, en het huidig klassement als definitief te beschouwen; Stijgers en dalers hebben toch al driekwart van het sportseizoen gehad om hun (on)kunde te bewijzen, en de rest is overmacht. Onze profclubs klagen nu putten in de grasmat omdat ze van het veld geschopt zijn door een griepvirus. Ze dreigen hun personeel aan het stempellokaal te zetten en doen alsof de margarinegeur al uit de boterhamtrommeltjes van de spelers komt. De clubs betalen nochtans gemiddeld 338.000 euro jaarsalaris aan elk van hun sjotters, en ze krijgen per seizoen 140 miljoen euro staatsteun van de belastingbetaler. Maar als de poort van het sportstadion door een coronadreun op de knip moet wenkt blijkbaar de bedelstaf. Niet door het killervirus maar door wanbeheer.

Voetbalbobo’s die personeel dumpen in tijdelijke werkloosheid: dat is de schaamte voorbij.

Op weinig plekken wordt de welvaart en de rijkdom duidelijker naar buiten gekotst dan in de skyboxen en de loges van de voetbalbobo’s. Zwart geld en corrupte makelaars schuiven mee aan de dis. Rolexen zijn er de uitwisselingscadeaus tussen het geluid van trillende creditkaarten en ploffende champagnekurken. Het wereldje hangt van jeuk en incest aan elkaar. Ze zouden, met de paarse proletenclub van Anderlecht op kop, rood moeten aanlopen van boertige schaamte. Je topspelers tot drie miljoen euro aan jaarsalaris uitbetalen, en bij een corona-opstoot je huis- tuin- en keukenpersoneel dumpen in het sociaal vangnet van tijdelijke werkloosheid, is de schaamte voorbij. Een rode kaart voor die bobo’s, en allen aan de schandpaal op de middenstip van het Heizelstadion.

De bobo’s van het Internationaal Olympisch Comité (IOC), hebben het ook begrepen en de knoop doorgehakt. De Spelen van Tokio 2020 worden doorgeschoven naar 2021. Atletiek en zwemmen zijn de twee olympische vaandeldragers. Toen de Amerikaanse en de Australische zwembond aangaven dat ze in Tokio niet in het bad zouden duiken was het olympisch kalf al verdronken. Een wijze beslissing. Onzekerheid is een mentaal en fysiek slopend virus, en naast economische en sanitaire beslommeringen is er ook een batterij aan sportieve redenen. In vier op de tien sporttakken moesten de volgende maanden nog kwalificatietornooien georganiseerd worden om het olympisch kaf van het koren te scheiden, maar deze werden stuk voor stuk geannuleerd, van Bakoe tot in Timboektoe.

Een equal level playing field om te trainen als morele basis van de olympische gedachte, is een excuus, want er is niets meer ongelijk dan topsport, Survival of the fittest. Niemand opperde ooit om een sportcompetitie stop te zetten omdat er een epidemie woedde in het Afrikaans continent, al was het HIV of ebola. Maar het coronavirus verplaatst zich met lichtsnelheid over de ganse planeet, en trainingsfaciliteiten verlopen nu massaal ongelijk over de ganse westerse en oosterse wereld. Sporthallen, turnzalen, zwembaden en dojo’s werden gesloten want lichamelijk contact is uit den boze. Voor een happy few werden wel uitzonderingen gemaakt, maar voor de meesten restte alleen nog het krachthonk als bezigheidstherapie, maar dan in de besloten ruimte van de eigen garage. Alle fitnesscenters en zweetpaleizen zitten immers op slot. De kine en de fysio mogen je spieren niet los masseren en je relaxtherapie is beperkt tot je badkuip. Waar de sluipmoordenaar al gepasseerd is (Japan, China,…) of nog moet komen, kunnen de atleten nog volop aan de slag en gutst het zweet tot in de kleedkamer, maar in landen als Spanje en Italië kan men enkel het angstzweet opdrogen.

Maar van zodra het virus ook Amerika begon te teisteren was het pleit vlug beslecht. Het gros van de Olympische megasponsors zetelt in de VS, en NBC hoest het leeuwenaandeel aan tv-rechten op. Voor de Olympische zomer- en winterspelen van 2014 tot 2020 stortte NBC 4,38 miljard euro in de kas van het IOC In Lausanne. Daar wordt het netto geïncasseerd, want in het Alpenland Zwitserland betalen grote sportorganisaties (UCI, EFA, FIFA…) geen euro aan belastingen. NBC had voor de Spelen in Tokio al voor 1,2 miljard aan publiciteitsspotjes verkocht. Het is eigenlijk niet het IOC die de beslissing van het prestige- en geldverlies genomen heeft, maar het zijn in werkelijkheid de sponsors die de ultieme rechters van het uitstelverdict zijn. Zij voelen beter de angst en de polsslag van de consument dan de bobo’s in hun ivoren toren.

Japan heeft er ook alle belang bij dat er niet in lege stadions gespeeld wordt, want wie vliegt er nu naar het land van de Rijzende Zon in coronatijd, en welke sporter kan van olympische lauweren genieten voor lege tribunes? De paar duizend gezinnetjes, die een flatje gekocht hebben in het olympisch dorp in de Tokyo Bay Area, kunnen er nu intrekken en hun optrekje volgend jaar een paar maand terug verhuren aan het organisatiecomité TOCOG. De 65 miljard inkomsten die verwacht worden van de 40 miljoen olympische toeristen zullen ruim het verlies van dit jaar compenseren.

De Spelen zijn de grootste sportgeldmachine ter wereld. Terwijl de kostprijs geraamd werd op 6,8 miljard euro liepen ze op tot 11,7 miljard en de rechtstreekse schade wordt voor Tokio nu op 5 miljard geschat. Het IOC komt amper voor 750 miljoen euro tussen in de kosten, en ze zijn er nog voor verzekerd op de koop toe.

De sterkte van de Spelen zijn de eenheid van tijd, plaats en omstandigheden in een vierjarige cyclus. Het komt er nu op aan in 2021 een geschikte datum te vinden, buiten het speelseizoen van de vier Amerikaanse topsporten, ijshockey (NHL), football (NFL), ijshockey (NHL) en baseball (MLB)…, want ook daar bepalen de sponsors en de broadcasters het ritme van het sportseizoen.

De geplande WK’s atletiek en zwemmen van juli-augustus volgend jaar zullen dan wel opgeslokt worden in het olympisch programma, als het IOC een groter deel van de inkomsten van een olympiade (een slordige 5 miljard euro) zal willen toeschuiven aan de FINA en de IAAF. Iedereen tevreden.

Van Poetin en gans Oost-Europa zal IOC-voorzitter Thomas Bach geen last gehad hebben om op de pauzeknop te drukken. De Russische tsaar, die Bach tot sportpaus van het IOC hielp kronen, krijgt nu een jaartje respijt om orde op zaken te stellen. De Russische sporters blijven tot op heden immers nog verstoten van de Spelen wegens dopinggesjoemel. Zolang de pandemie woedt worden er ook nagenoeg geen dopingcontroles voor de whereabouts uitgevoerd enz… Elk nadeel heb zijn voordeel.

Afgaand op de resultaten van de afgelopen paar jaar op WK’s en EK’s stonden onze topsporters er nog nooit zo goed voor. Een jaar uitstel is echter geen afstel voor topfavorieten als Judoka Mathias Casse, zeilster Emma Plasschaert, wielrenner Remco Evenepoel … ze groeien nog als kool, net als onze hockeyers. Zevenkampster Nafi Thiam krijgt de tijd om te helen, en voor gymnaste Nina Derwael is een jaartje geen brug te ver. Ik heb wel te doen met ons basketmonument Ann Wauters, maar wie al een kwarteeuw op olympische erkenning wacht kan nog een jaartje doorbijten, en wie weet baart Kim Clijsters nog een damesdubbeltje.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content