Jean-Marie Dedecker heeft geen goed oog in de zogenoemde Vivaldi-coalitie die nu in de steigers lijkt te staan. ‘Je moddert maandenlang aan om een regering te vormen tot je denkt dat de electorale afstraffing van 2019 achteraan in het collectieve geheugen zit, en je regeert voort alsof die stembusronde nooit heeft plaats gevonden.’
Wat bezielde Joachim Coens om de Vivaldi-coalitie ‘Avanti’ te noemen. Zocht hij zijn inspiratie bij “Avanti popolo, bandiera rossa…” het strijdlied van de Marxisten om zijn bocht naar links te vieren? Was het moedeloosheid over de dolgedraaide vlaggensymboliek, van Zweden tot Arizona? Was het een strijdkreet, vooruit want achteruit wenkt de overbodigheid? Was het de angst om gemarginaliseerd te worden in de Paars-Groene merknaam? Vermits de SP.A ondertussen zo beschaamd is over het woord “socialisme” in haar naam en vervelt tot “Vooruit” zal Coens ondertussen wel beseffen dat hij beter zijn tong had afgebeten dan ‘Avanti’ te roepen.
De CVP, voorloper van de CD&V tot Stefaan Declerck er een ampersand aan toevoegde, heerste anderhalve eeuw lang “incontournable” over ons koninkrijkje. Katholiek despotisme over de onderdanen van de doop tot op de begrafenis. De kerk als enige moraalfilosoof. Een halve eeuw geleden was de Christelijke Volkspartij nog goed voor absolute meerderheden van 60% bij verkiezingen, maar een kwarteeuw terug was ze onder Jean-Luc Dehaene al gereduceerd tot 27 procent. Op een korte opflakkering na – in kartel met de N-VA onder Yves Leterme – ging de decimering steeds verder. Op 26 mei 2019 kreeg ze nog amper 14,2 % van het Vlaamse kiespubliek achter zich, en bij de laatste opiniepeilingen nauwelijks 11 %. Door haar voortdurende bestuurshonger is haar bewustzijn meer en meer vernauwd, is ze ideologisch uitgewoond en is ze de gevangene geworden van haar eigen standenorganisaties, van Beweging.net tot de Boerenbond. Als ze nog verder zakt in de peilingen wenkt de afgrond van betekenisloosheid.
Ze staat niet alleen. De vier partijen die de hoge tonen willen zingen in de Vivaldi-coalitie behalen samen minder stemmen dan het duo N-VA en Vlaams Belang. Het kwartet is verschrompeld tot losers die het volk niet meer vertegenwoordigen maar alleen elkaar. De drie trado’s zijn op twee decennia gehalveerd en Groen, de vierde snaar voor Vivaldi’s viool, is zelfs met de wind in de rug van de klimaatreligie nooit groter geworden dan een broeikasplantje. Met een humorloze rancuneleer en dogmatisch gezeur met een opgestoken wijsvingertje, gepredikt door droeftoeters als Kristof Calvo, die alles wil belasten wat we bezitten, en alles verkettert wat ons vooruitgang heeft gebracht, bekoor je het hart van Jan Modaal niet.
Maar niet getreurd. Je moddert maandenlang aan om een regering te vormen tot je denkt dat de electorale afstraffing van 2019 achteraan in het collectieve geheugen zit, en je regeert voort alsof die stembusronde nooit heeft plaats gevonden. Indien verkiezingen iets zouden veranderen waren ze immers al lang afgeschaft. We zijn gedegradeerd tot het enige land in Europa waar de twee grootste partijen uitgesloten worden van regeringsdeelname. Men blijft het Vlaams Belang uitsluiten in de hoop dat haar electoraat op een dag van haar geloof valt, terwijl men het zicht op de samenleving verliest. Het levert enkel een averechts effect op. Het verplichte permanente buitenstaanderschap geeft Van Grieken & Co vleugels. Ze hoeven zelf geen coherent alternatief te bieden, ze collecteren op de onmacht en de knulligheid van de bestuurlijke elite die na zestien maanden palaveren nog geen regering op de been kan brengen. Het volk mort, Sire. Er wordt al maanden gekoketteerd met onkunde. Het enige wat Vivaldi, the coalition of losers, bindt is de angst voor de kiezer. Het gevoel dat je tot elkaar veroordeeld bent leidt echter meestal tot niets meer dan tot negatieve samenhorigheid, waarbij velen liever luchtfietsen dan anderhalve meter “vooruit” gaan.
Eind vorig jaar stond Paars-Groen al in de steigers. Toenmalig Open VLD-voorzitter Gwendolyn Rutten kreeg het premierschap van Paul Magnette op een schoteltje aangeboden. Bij de Open VLD stonden echter nog voorzittersverkiezingen op het programma, en kroonprins Egbert Lachaert kelderde het project op aangeven van Alexander De Croo die liever zelf eerste minister wilde worden. Met inhoud had het niets te maken, maar wel met een interne blauwe paleisrevolutie, want wat vandaag op tafel ligt is immers linkser dan toen.
Wat in december 2019 door Lachaert verketterd werd wordt nu door hem aanbeden. Twee van de zelfverklaarde Drie Koningen, Bouchez-Lachaert &Coens, drongen eerst aan op een regering met N-VA en PS, maar toen het Paars-Geel mirakel tussen de twee erfvijanden zich in juli voltrok, gaven ze lafhartig verstek. De sherpa’s van beide partijen hadden twee maanden lang gewerkt aan een regeerakkoord die over een meerderheid aan beide kanten van de taalgrens zou kunnen beschikken. Maar om Paars-Geel op de rails te krijgen wilde de Open VLD enkel de MR lossen als De Croo premier mocht worden. Dit zoenoffer was echter te groot voor Bart De Wever en hij liet de lucht uit de Paars-Gele ballon ontsnappen. Het laten vallen van haar zusterpartij de MR was niet het echte probleem voor de Vlaamse Liberalen (ze hadden het al gedaan voor de Brusselse regering), maar wel het feit dat De Croo geen premier mocht worden. Net zoals Joachim Coens gebelgd was om Koen Geens in de Wetstraat 16 te krijgen. Haar zusterpartij CDH is nu al gedumpt. Politieke partijen zijn over de taalgrens heen enkel opportunistische politieke families als het hen goed uitkomt. Familiebanden worden bijvoorbeeld uit de kast gehaald om het premierschap te claimen. Valse schijn.
Ook bij Vivaldi gaat het in de eerste plaats om wie de dirigent mag zijn van het orkest en niet om de partituur. Als partijvoorzitters beginnen te roepen dat de inhoud primeert op de postjes is het alsof prostituees praten over hoofse liefde.
‘Het eerste wat de politici van de zeven partijen straks zullen-moeten-doen als ze terugkeren uit quarantaine, is hun partij profileren in het regeerakkoord. Elke partij eist daarin enkele cadeaus voor de achterban. Maal zeven dus. En iedere partij wil op de symbolen van elke andere partij een streepje van de eigen verf zetten. Dat heet formatiegesprekken. Dat zal zevenmaal veel geld kosten. Pas daarna, kun je, met het weinige geld dat overblijft, proberen daartussen nog wat beleid te voeren’, zo beschrijft Guy Tegenbos de toestand in De Standaard. Een wijs man.
Op Vlaams Belang en PVDA/PTB na wil geen enkele partij verkiezingen, ook de N-VA niet. Een morrend volk is immers een onberekenbare factor. De Wever is veruit de briljantste politicus van zijn generatie, maar de grootste fout die hij gemaakt heeft is de weigering om een regering te leiden op het Vlaams of op het federaal niveau. Dan had het hem en zijn partij het moreel gezag opgeleverd om – net als figuren zoals Wilfried Martens en Jean-Luc Dehaene – “incontournable” te worden over de partijgrenzen heen. Wil je het vertrouwen van de kiezer veroveren dan moet je allereerst de emotie terugwinnen, en daartoe is er momenteel geen enkele in staat. Of de Sp.a nu de theaternaam Vooruit aanneemt, de Open Vld Ancienne Belgique wordt of Groen Roma… het blijft een Koninklijk circus.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier