Dat zegt hij woensdag naar aanleiding van een Pano-reportage over de gerechtelijke strubbelingen van prins Laurent met de Libische staat en de 2 miljard euro aan bevroren Libisch fondsen die België heeft vrijgegeven.
‘Na bijna een jaar actualiteit, 20 parlementaire vragen en twee hoorzittingen, hebben we nog steeds geen antwoord op de meest pertinente vragen: Waarom werd beslist om de Libische fondsen vrij te geven? Wie nam die beslissing? Wat gebeurde met die verdwenen miljarden? En wie was politiek verantwoordelijk? We tasten volledig in het duister’, zegt Van der Maelen. ‘Ik vraag daarom dringend extra hoorzittingen in de commissie Financiën om eindelijk transparantie, een democratie waardig, te krijgen. We hebben nog ruim zes weken om deze zaak grondig uit te spitten.’
In de Pano-reportage wordt gesteld dat het geld dat België vrijmaakte, mogelijk gebruikt is om milities in Libië te bewapenen. ‘Ik stel vast dat de bevoegde uittredende en voormalige ministers voor de camera, noch in de Kamer verklaringen willen afleggen. Zo schiet de regering tekort in haar taak om het parlement alle informatie te geven die het nodig heeft om te controleren of beslissingen die door de regering genomen werden, conform het internationaal recht zijn’, zegt Van der Maelen. ‘Zeker nu de VN oordeelt dat ze strijdig zijn met de resolutie van de Veiligheidsraad. Bovendien heeft prins Laurent een punt dat hij zich gediscrimineerd voelt. De regering slooft zich uit zodat Belgische wapenbedrijven hun geld terugzien, maar laat de prins aan zijn lot over met een arrest van het hof van beroep dat zijn schuldvordering bevestigt.’
De SP.A-er zegt nog onthutst te over de totaal ontransparante en schijnbaar lichtzinnige manier waarop de beslissing genomen lijkt te zijn om de Libische fondsen te deblokkeren. ‘Of zit er toch meer achter? De tegenstrijdige verklaringen van voormalig administrateur-generaal van de Schatkist Monbaliu laten dit vermoeden. Handelde hij alleen of werkte hij in opdracht van een regeringslid?’, aldus Van der Maelen, die spreekt van een ‘zeer ernstige zaak van internationale omvang’.
