Zuhal Demir (N-VA): ‘In een onafhankelijk Vlaanderen zouden we minder moeten besparen op de pensioenen’

Zowel op professioneel als op persoonlijk vlak was 2025 een boerenjaar voor Vlaams minister Zuhal Demir (N-VA). ‘Ik ben vier jaar single geweest, maar een mens als ik is niet gemaakt om alleen te zijn.’

‘Soms denk ik: ik moet minister van nationale opvoeding worden’, zegt Zuhal Demir als we haar vragen hoe 2025 voor haar was. Voor veel ouders en leerkrachten in Vlaanderen is de onderwijsminister van de N-VA dat al zo’n beetje, maar er is nog veel werk aan de winkel. De samenleving werd dit jaar alleen maar ruwer, zegt Demir als we haar begin december op haar kabinet spreken. Kijk maar naar wat Erik Boone overkwam. De OCMW-medewerker werd dit jaar tijdens een huisbezoek vermoord, Knack riep hem daarom vorige week uit tot persoonlijkheid van het jaar.

Zuhal Demir: Ook medewerkers van de VDAB, of onze justitieassistenten, worden steeds vaker geconfronteerd met agressie. Ook jongeren gaan brutaler met elkaar en de mensen rond hen om. Vlaanderen doet het helaas slecht als het over pesten gaat. Het begint allemaal bij de opvoeding, maar dat is in de eerste plaats de taak van de ouders. Zij moeten hun kinderen de basiswaarden aanleren, ze kunnen dat niet aan de school overlaten.

Ik weet het, dat is niet altijd eenvoudig voor ouders die hard werken en daardoor hun kinderen al minder vaak zien dan ze zouden willen. In de tijd die ze hebben willen ze hen dan niet altijd corrigeren. Dat is nochtans nodig. Ik zie soms kleine kinderen in de buggy zitten met een iPad op schoot. Wat voor opvoeding is dat?

Komt u die verruwing ook in uw eigen leven tegen?

Demir: Op sociale media natuurlijk, daar hebben veel jongeren er ook mee te maken. Ik voel mij soms wat verloren in deze wereld. Ik ben opgegroeid in een heel warm gezin, maar dat lijkt vandaag niet meer zo vanzelfsprekend. Als ik mijn dochter Rozanne leer fietsen op straat, worden wij soms bijna omver gereden door andere fietsers die daar blijkbaar niet mee om kunnen. Dat maakt me boos, net als wanneer chauffeurs op een parking aan een school keihard optrekken met hun auto. Ik spreek zulke mensen altijd aan: meneer, hier spelen kinderen, kijk alstublieft eens uit.

Partijgenoot Theo Francken, van wie vroeger gezegd werd dat hij ook minister van Onderwijs wilde worden, nodigde alle zeventienjarigen uit voor een Militair Dienstjaar. Is dat later iets voor uw dochter?

Demir: Rozanne moet doen wat ze wil, ik ga haar niet dwingen. Er zijn al drieduizend jongeren geïnteresseerd, en dat zegt iets over deze tijd. Zij willen juist die weerbaarheid aangeleerd krijgen. Ik zou zo’n dienstjaar zeker niet verplicht maken, maar ik vind wel dat we jongeren structuur en discipline moeten aanleren. Ik ga niet aan scholen zeggen hoe zij dat moeten aanpakken, want ik respecteer de tradities van elke school. Maar ook zij moeten opnieuw routine brengen in het leven van hun leerlingen. Onderwijs is het krachtigste wapen om de samenleving te veranderen. Dat is een citaat van Nelson Mandela.

We moeten allemaal weerbaarder worden. Hebt u een noodpakket in huis?

Demir: Nee. (lacht) Ik heb zelfs geen cash meer, dus ik vrees dat ik me niet lang zal kunnen redden.

Op 3 februari legde Bart De Wever de eed af als premier. Vanaf wanneer wist u dat een Vlaams-nationalist als hij weleens het hoogste ambt in België zou kunnen bekleden?

Demir: Toen ik in 2024 de verkiezingsuitslag zag, dacht ik al: hier is geen ontkomen meer aan. Arizona is in staat om het beleid te voeren dat de Vlaming wil.  Meer Vlaams zelfbestuur blijft natuurlijk nog altijd ons doel. In een onafhankelijk Vlaanderen zouden we, bijvoorbeeld, minder moeten besparen op de pensioenen. Met een werkgelegenheidsgraad van 78 procent zouden we ook meer kunnen doen voor de mensen, maar in Wallonië werkt er maar 67 en in Brussels zelfs maar 65 procent. Vlaanderen is een topregio, we moeten daar soms wat trotser op zijn.

Dat zeggen Vlaams Belangers als Chris Janssens ook: zonder Wallonië moesten we niet zo hard besparen.

Demir: Er bestaat geen draagvlak in Vlaanderen om België te splitsen. Vlaams Belang vertrekt vanuit een realiteit die niet bestaat. Zij willen Vlaanderen samen met het Belgische schip laten zinken, wij willen de Vlaamse welvaart veiligstellen en daarmee ook de Belgische begroting op orde brengen. Maatregelen als de beperking van werkloosheidsuitkeringen in de tijd en het activeren van langdurig zieken, zijn trouwens al communautair. Wallonië is daar grotendeels verantwoordelijk voor.

Op 28 februari kafferden Amerikaans president Donald Trump en zijn vicepresident JD Vance de Oekraïense president Volodymyr Zelensky uit in het Witte Huis. Is Trump nog altijd een Europese bondgenoot?

Demir: Hij heeft dit jaar op heel wat momenten bewezen dat hij geen betrouwbare bondgenoot meer is. Hij heeft de Russische president Vladimir Poetin grondgebied van Oekraïne aangeboden, en ook in Gaza wilde hij gebied afpakken van de Palestijnen om dat zelf te besturen. Europa moet ervoor zorgen dat het strategisch onafhankelijker wordt en de Verenigde Staten minder nodig heeft. Ik ben altijd een pacifist geweest, maar we mogen niet naïef zijn. We moeten zo veel mogelijk blijven investeren in diplomatie, maar ook op het vlak van defensie heeft Europa een inhaalbeweging te maken.

Uw partijgenoot Jan Peumans is niet te spreken over die nieuwe wapenwedloop.

Demir: Ik begrijp Jan, maar Trump heeft dit jaar alles op scherp gezet. We kunnen niet meer op hem vertrouwen, dus moeten we zorgen dat we stevig op onze benen staan.

Trump begon veel beter voorbereid aan zijn tweede ambtstermijn dan aan zijn eerste. Wat heeft u tot nu toe het meeste verrast of verbijsterd?

Demir: Ik ben zeer gehecht aan de democratie en de rechtstaat. Als ik zie hoe hij verschillende wetten, en zelfs uitspraken van het Hooggerechtshof, naast zich neer probeert te leggen, maak ik mij daar zorgen over. Politici kunnen de grondwet proberen te veranderen als ze het er niet mee eens zijn, maar ze moeten ze wel respecteren. Ik volg de affaire rond Jeffrey Epstein ook goed, en de rol van Trump daarin is absoluut niet proper.

Zal hij daar volgend jaar mee in de problemen komen?

Demir: In elk ander land was een president daarmee al lang in de problemen gekomen, maar voorlopig glijdt het van hem af. Ik sta daar eerlijk gezegd verbaasd naar te kijken.

U hebt ook weleens kritiek op rechterlijke uitspraken, zoals in het geval van de student gynaecologie die veroordeeld werd voor verkrachting.

Demir: Ik heb soms kritiek op vonnissen, maar uiteindelijk passen rechters de wetten toe die politici goedkeuren. Het is dan ook onze verantwoordelijkheid om goede wetten te maken. Wij hebben er bijvoorbeeld voor gezorgd dat jongeren al vanaf twaalf jaar gestraft kunnen worden door een rechter. In het geval van die student heb ik niets gezegd over de strafmaat, maar ik heb me wel mateloos geërgerd aan de argumentatie van het vonnis. Dat die student getalenteerd en geëngageerd was, werd als een verzachtende omstandigheid genoemd. Daarmee gaf de rechter minstens de indruk dat iemand die een andere naam had, minder getalenteerd was of niet zo actief was in studentenverenigingen, een heel andere straf had gekregen.

Was dat klassenjustitie?

Demir: Alleen al door die formulering kwam het in de buurt van klassenjustitie, ja. En waarom ging het niet over het slachtoffer? Een verkrachting laat enorme letsels na. Het slachtoffer ervaart de rest van haar leven posttraumatische stress.

U noemt het een verkrachting, maar er waren ook mensen die daaraan twijfelden. Zowel dader als slachtoffer waren dronken toen het gebeurde. Hilde Van Mieghem had het onlangs in Knack over die grijze zone.

Demir: Welke grijze zone? Het wetboek is heel duidelijk: iemand moet in staat zijn om toestemming te geven voor seks. Als er een grijze zone bestaat omdat iemand niet goed weet wat de ander wel of niet wil of omdat je elkaar net hebt leren kennen, vraag het gewoon. Dat is toch niet zo moeilijk? Ondertussen zien we trouwens dat een op de drie jongens inderdaad vindt dat we overdrijven als het over verkrachting gaat. Ze vinden dat die term te snel gebruikt wordt. Dat is veel, toch?

Er is actie en sensibilisering nodig. Daarom heb ik een alomvattend plan tegen gendergerelateerd geweld gelanceerd. Ik denk aan onze detectiearmbandjes om spiking op te sporen in het uitgaansleven. Maar we hebben ook de mannen nodig. Zij moeten mee zijn met dit verhaal. Ik wil niet in een samenleving terechtkomen waar alle mannen voor rotte vis worden uitgemaakt. We mogen hen niet overlaten aan Andrew Tate of zijn Vlaamse dubbelgangers.

Hebben we die in Vlaanderen ook?

Demir: Hoort u wat die Fabrizio Tzinaridis allemaal zegt? Vrouwen zijn er voor hem alleen om lief en zorgzaam te zijn. Als de man thuiskomt, moeten zijn sloefkes klaarstaan voor de zetel en het eten op tafel. Ik wil ook wel een man die lief en zorgzaam is, hoor. (lacht) Ik zet ook grote ogen op als ik zie wat tradwives vertellen. Zij gaan helemaal mee in dat droombeeld van mannen. Die Amerikaanse influencers zijn heel extreem, maar door sociale media verspreiden die ideeën ook in Vlaanderen. Ik ben opgegroeid met het idee dat ook vrouwen moeten studeren, hard werken en een job vinden. Dat is trouwens nog niet zo lang geleden, maar vandaag evolueren we weer in de andere richting.

Hebt u Adolescence gezien, de topreeks van Netflix over een jongen die zijn klasgenote vermoordt?

Demir: Ik heb die meteen bekeken. Adolescence is heel sterk gemaakt. Ouders moeten heel alert zijn. Ze moeten proberen te volgen wat hun kinderen online allemaal te zien krijgen.

Die reeks lijkt uitstekende reclame voor uw smartphoneverbod op school: de kinderen filmen alles met hun telefoon, zelfs als er op de speelplaats gevochten wordt.

Demir: Absoluut. Ik wilde over die beslissing niet te veel debatteren, want het was voor mij heel duidelijk dat zo’n verbod nodig is. Smartphones zijn door hun algoritmes verslavend, maar ze worden ook gebruikt om andere kinderen te pesten of zelfs om de leerkracht te intimideren. Ik hoorde dat leerlingen in de klas meteen hun leerkracht beginnen te filmen als hij zijn gezag doet gelden. Smartphones horen niet thuis op school. De Zweedse onderwijsminister wilde een gesprek met mij over onze nieuwe aanpak, en het ging meteen over smartphones en tablets.

Smartphones zijn een van de redenen waarom in heel Europa de onderwijskwaliteit daalt. Die korte filmpjes op sociale media waar kinderen naar kijken, zijn verschrikkelijk slecht voor de ontwikkeling van de hersenen. Leerkrachten zeggen nu al: lessen van vijftig minuten worden heel moeilijk voor leerlingen. Ze kunnen hun aandacht niet meer zo lang ergens bij houden, terwijl dat voor ons vroeger evident was. Ik ben zeer streng voor mijn dochter. Zij mag alleen lange films kijken, zoals Pippi Langkous en Troetelbeertjes, en ze kijkt heel graag naar Karrewiet. Maar ze krijgt nooit zo’n korte filmpjes zoals op YouTube te zien.

Bent u met haar al naar een van de reünie-optredens van K3 geweest?

Demir: Nee, maar mijn dochter is wel fan. We gaan samen naar het Gala van de Gouden K’s van Ketnet, maar voorlopig niet naar K3.

We mogen het vandaag haast niet meer hardop zeggen, maar is die muziek van K3 niet verschrikkelijk slecht?

Demir: Dat vind ik niet, ik luister ook graag naar K3. Mijn lievelingsnummer? Alle kleuren. 11.11.11 heeft daar nu een videoclip van opgenomen met allemaal bekende Vlamingen die meezingen. Heel goed gemaakt.

In mei zette Knack u op de cover met de titel ‘De breuk met Ben’. Bij de N-VA is men blij dat u het beleid van uw voorganger Weyts corrigeert.

Demir: Die cover was niet leuk. Ben heeft getrokken en gesleurd, nota bene tijdens de coronapandemie. Hij heeft de Vlaamse toetsen (gestandaardiseerde toetsen wiskunde en Nederlands die in heel Vlaanderen worden afgelegd, nvdr) ingevoerd, daar bouwen we vandaag op verder. Het klopt dat ik bijna exact een jaar geleden de resultaten van TIMSS zag, het internationaal vergelijkend onderzoek naar de prestaties voor wiskunde en wetenschappen. Geen enkel land ging zo fel achteruit als Vlaanderen. Daaruit bleek dat het tij niet gekeerd was. Maar dat is niet in één regeerperiode gebeurd.

Is het weer de schuld van uw socialistische voorgangers Frank Vandenbroucke en Pascal Smet?

Demir: (onverstoorbaar) Er zijn in het verleden verkeerde keuzes gemaakt. Tafels en breuken drillen? Grammatica en zinsontleding leren? Dat hoefde allemaal niet meer. Nee, kinderen moesten vaardigheden worden bijgebracht. Daarop blijven we inzetten, maar kennis wordt opnieuw belangrijker. Dat is gewoon gezond verstand. In een jaar tijd hebben we een grote stap gezet met de nieuwe minimumdoelen (de vroegere eindtermen, nvdr) voor het basisonderwijs.

Daar kwam ook kritiek op. Moeten kleuters per se weten waar de Nijl ligt?

Demir: Ik sprak onlangs met een reisgids die een groep van 15- à 16-jarigen de naam van de grote rivier in Egypte had gevraagd. Ze keken als­of ze het in Keu­len hoorden don­de­ren. Kijk, de Nijl leren aanwijzen is geen losstaand feit. In een kennisrijk curriculum bouw je op. Neem nu het oude Egypte. Een farao inkleuren, een Steen van Rosetta tekenen, leren over de piramides, dat spreekt tot de verbeelding. Het volgt allemaal op elkaar tot aan het zesde leerjaar.

Over kinderen gesproken: in september zei Vooruit-voorzitter Conner Rousseau dat hij graag een kind wilde voor de volgende verkiezingen. Zelfs al is dat zonder partner.

Demir: Goed voor hem. Vrienden van me zijn naar Amerika gereisd om via een draagmoeder een kind te krijgen. Ik heb dat proces van dichtbij meegemaakt. Het heeft heel veel van hen gevraagd, zowel op emotioneel als op financieel vlak. We moeten in België dringend werk maken van een wettelijk kader voor het draagmoederschap.

Ook u was jaren alleenstaande moeder.

Demir: Het leven loopt niet altijd zoals je hoopt. Een alleenstaande ouder moet hard werken, en ik had het geluk dat ik goed omringd was. Als ik hulp nodig heb, dan vraag ik dat gewoon. Ik schakel iedereen in, werkelijk iedereen: van mijn zus tot de buurmeisjes. De laatste tijd zie ik veel vechtscheidingen. Onlangs werd het hallucinant. Toen een vader het kind afzette bij de moeder, moest het op blote voetjes over de kiezeltjes naar de voordeur. Waarom? Papa had nieuwe schoenen gekocht, en die mochten niet mee naar mama. Zulke dingen zien onze justitieassistenten vaak wanneer ze bemiddelen.

Ook in mei werd Tom Waes veroordeeld tot een rijverbod, een alcoholslot, een boete en het opnieuw afleggen van zijn rijexamens. In november was hij het gezicht van een campagne tegen rijden onder invloed.

Demir: Als ik rij, drink ik niet. Daarin ben ik heel principieel. Tom Waes heeft geluk gehad dat er niemand is gestorven bij zijn ongeval. Hij heeft zijn straf gekregen, maar ik vind het goed dat hij zich heeft geëxcuseerd en aan de slag gaat met dat schuldinzicht. We moeten mensen niet tot het einde der dagen op een zwarte lijst zetten. Iedereen verdient een tweede kans.

In het zomerakkoord werkte de regering-De Wever haar pensioenhervorming uit. Een maatregel als de pensioenmalus treft mensen met kortere carrières, vaak vrouwen. De hervorming krijgt van criticasters het label vrouwonvriendelijk.

Demir: Die pensioenhervorming is voor niemand leuk, zeker niet voor vrouwen. Wat mij betreft is het een wake-upcall voor onze dochters, we gaan met zijn allen langer en meer moeten werken. Tegelijkertijd zijn er belangrijke sociale correcties gekomen. Zwangerschapsverlof, ouderschapsverlof en ziekte worden volledig als gelijkgestelde periodes berekend. Dat is een goede beslissing.

Leerkrachten genieten nog steeds een gunstregime. Vanaf 2032 kunnen ze na 41 jaar met vervroegd pensioen, terwijl de rest 42 jaar moet werken. ‘Demir heeft ongetwijfeld met De Wever gebeld’, zei Nancy Libert van de socialistische vakbond ACOD.

Demir: De regering wilde de verhogingscoëfficiënten (waardoor statutaire ambtenaren sneller met vervroegd pensioen kunnen, nvdr) afschaffen. Toen ik dat hoorde, ben ik naar Bart en Jan (Jambon, pensioenminister van de N-VA, nvdr) gestapt. Ik snap dat we de sociale zekerheid veilig moeten stellen, zei ik, maar vergeet niet dat leerkrachten geen extralegale voordelen zoals een bedrijfswagen of maaltijdcheques krijgen tijdens hun loopbaan.

De zomer werd getekend door de stilte van onze regeringen over de oorlog in Gaza. Noch de federale, noch de Vlaamse regering schoot in actie.

Demir: Ik werd daar terecht op aangesproken. De beelden raakten ons allemaal. Moeders en kinderen stierven op een ongekende schaal. Ik snapte dat mensen in onze richting keken, daarom sprak ik me uit over het conflict. Maar uitspreken is niet genoeg, je moet ook handelen, en liefst op internationaal vlak. Ik vond het mooi en waardevol dat Bart op de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties gesproken heeft over de erkenning van Palestina, weliswaar onder voorwaarden.

Voelde u zich eenzaam in uw partij?

Demir: (denkt na) Intern kon ik mijn gedacht wel zeggen, bijvoorbeeld op het partijbureau. Maar op den duur kroop het conflict toch onder mijn huid. Iedereen was het erover eens dat de terreur van Hamas gruwelijk was, maar van een democratie als Israël verwacht je beter.

Stoorde u zich aan de vakantiefoto’s van de premier vanuit Zuid-Afrika?

Demir: (zucht) Storen niet, want iedereen heeft recht op vakantie. Bart had al lang geen vakantie met zijn gezin gehad. Vergeet niet dat er ook andere politici met vakantie waren, Sammy Mahdi zat in Turkije. De VN-top stond nu eenmaal gepland in september. Mocht Bart zijn vakantie hebben geannuleerd, had dat niets veranderd. België heeft een gedegen standpunt ingenomen en gedaan wat moest. Het sprankeltje hoop dat we nu hebben, is dat de gruweldaden gestopt zijn. Maar zwijgen de wapens volledig? Nee. Is het conflict opgelost? Nee. Heeft Palestina een eigen staat? Ook niet.

In september reed de premier naar het Duitse Essen om een concert bij te wonen van Münchner Philharmoniker onder leiding van de Israëlische dirigent Lahav Shani. Een steunbetuiging nadat het Gent Festival van Vlaanderen hem geschrapt had omdat hij zich niet voldoende distantieerde van de Israëlische regering.

Demir: Je moet een dirigent toch niet op hetzelfde niveau zetten als de gruweldaden van Benjamin Netanyahu? Ik had het er lastig mee dat ze hem vroegen om expliciet afstand te nemen van het regime. Ik ben zelf een Koerdische, ik ken de gevoeligheden in Turkije zeer goed. Ik denk ook niet dat alle Turken hun mening durven te geven over president Erdogan. Publiek zullen ze misschien zeggen dat hij een goede leider is, zonder dat te menen. Artiesten moeten geen politieke statements ondertekenen vooraleer ze muziek mogen maken.

Heeft minister van Cultuur Caroline Gennez (Vooruit) een fout gemaakt door op te roepen tot een culturele boycot van Israël?

Demir: (afgemeten) Laten we gewoon allemaal wat normaal doen.

Kort na de zomer wisten we waarom die vakantie zo gevoelig lag voor De Wever. In het boek De stem van mijn stilte vertelt Veerle Hegge, zijn echtgenote, over haar eetstoornis.

Demir: Ik heb het nog niet kunnen lezen, maar ik hoorde wel de podcast van Radio 1 waarin ze wordt geïnterviewd door Friedl’ Lesage. Wat moedig van haar om zo naar voren te treden. Ik hoop dat ze beseft wat voor een groot verschil ze maakt voor meisjes en vrouwen in een soortgelijke situatie.

In november kreeg oud-Kamervoorzitter en N-VA’er Siegfried Bracke gelijk van de rechtbank van Turnhout. Hij blijkt recht te hebben op een bonus bovenop zijn uittredingsvergoeding, ook al overschrijft die het wettelijke maximumpensioen van 7800 euro bruto per maand. De Kamer, die in beroep gaat, moet de vergoeding blijven uitbetalen.

Demir: Ik heb me wat afzijdig gehouden in die discussie. Ik begrijp dat politici vandaag niet meer kunnen leven met een regeling van 50 jaar oud. Ze hebben het volste recht om de regels aan te passen. Maar dit blijft een rechtsstaat. Het parlement heeft deze regeling jaar na jaar goedgekeurd. Siegfried aan de schandpaal nagelen, is te gemakkelijk. Hij heeft daaronder geleden.

Hij voelde zich door zijn eigen partij in de steek gelaten.

Demir: Ik ben óók de N-VA, en ik heb hem nooit in de steek gelaten. Uiteraard vind ik die pensioenregeling niet goed, maar moet je het daarom op de man spelen? Hij was bijna vogelvrij verklaard, alsof het de middeleeuwen waren. Ik moest er opnieuw aan denken toen ik de reportage van Christophe Deborsu zag.

Voor RTL liet hij mensen in Verviers aan het woord die langdurig ziek waren, maar wel leken te kunnen werken.

Demir: Deborsu maakte de reportage van het jaar. Maar ook daar moeten we toch verder kijken dan de individuen? Het debat was opnieuw voorspelbaar: rechts noemde hen dikke profiteurs, links had het over arme sukkelaars. De werkelijkheid ligt in het midden. In dit land staan werkenden geld af voor de gepensioneerden, de zieken, de mensen met een beperking. Dat is solidariteit, een mooi principe dat politici hebben bedacht. Maar diezelfde politici hebben dat principe ondergraven door alles te veel op zijn beloop te laten. Zo zegt iemand in de reportage dat ze graag slaapt. Mijn eerste gedachte was: allez madame, ik slaap ook graag, maar helaas. Ik ben niet rancuneus op die mensen, wel op het systeem. Of het nu gaat over Bracke of Verviers: overstijg het persoonlijke en pas het systeem aan zodat het niet meer gebeurt.

Over naar Houthulst, waar thuisverpleegkundige Stefanie Sander verdacht wordt van fraude met miljoenen euro’s.

Demir: We hadden het over de reportage van het jaar, maar in Houthulst werd de foto van het jaar gemaakt. Het beeld van al die luxewagens die in beslag werden genomen, ik keek er met dezelfde verontwaardiging naar als de rest van Vlaanderen. Het ergste is dat het hier gaat over kwetsbare mensen. Patiënten die dachten dat ze hun identiteitskaart moesten afgeven aan de verpleegster omdat dat zo hoorde. Ondertussen ondergroef ze het sociaal systeem.

Vond u het opvallend dat veel mensen in het dorp al langer doorhadden dat er iets niet pluis was?

Demir: Ja, dat is eigen aan onze volksaard. ‘Elk huisje heeft zijn kruisje’, zeggen we dan, waarna we er stiekem schande over spreken. Wat mij ook is bijgebleven, is die donkerpaarse Porsche met de gepersonaliseerde nummerplaat. Als ik zo’n nummerplaat zie passeren op de snelweg, denk ik: hmm.

Wat is daar mis mee?

Demir: (lacht) Geen vooroordeel hoor, maar in dit geval was dat toch een red flag. Op zich is er niets mis mee, al moet ik zeggen dat ik persoonlijk niet meteen op zulke types val.

Over de liefde gesproken…

Demir: Ja, ik heb een vriend. Ik ben heel gelukkig, al besef ik dat geluk ook heel kwetsbaar is. Ik ben vier jaar single geweest, maar een mens als ik is niet gemaakt om alleen te zijn.

Kennen we hem?

Demir: Nee, maar ik kan wel zeggen dat hij arts is. En om uw volgende vraag al meteen te beantwoorden: ik heb hem niet op Tinder leren kennen.

Is het zo’n arts die meer dan de premier verdient?

Demir: (lacht) Ik weet niet hoeveel hij verdient. Hij heeft geen Porsche, geen gepersonaliseerde nummerplaat, maar hij houdt wel van de natuur. Bovendien klikt het met Rozanne. Waar ik pas later ben achter gekomen, is dat hij de arts van mijn pa is. Op de tweede date vertelde hij me dat. Ik heb natuurlijk meteen aan mijn vader gevraagd wat voor iemand zijn dokter was, zonder te zeggen waarom. ‘Een heel vriendelijke man’, zei hij. En ook: ‘Hij vraagt geregeld naar u.’ (lacht)