‘Twee jaar verlof per kind.’ Met dat lekkere CD&V-voorstel pakte Het Laatste Nieuws groot uit op haar voorpagina. Goed nieuws voor ouders en grootouders, maar vooral voor de CD&V zelf.
De CD&V wil ouders en grootouders op termijn tot twee jaar verlof per kind te geven. Kamerleden Nahima Lanjri en Nathalie Muylle, die het voorstel lanceerden, willen daarvoor bestaande stelsels samenvoegen en fors uitbreiden. Er zijn ook voorwaarden aan verbonden om het nieuwe ‘familiekrediet’ te maximaliseren. Ouders moeten dat verlof bijvoorbeeld ‘genderneutraal’ opnemen, netjes verdeeld onder de partners, waarbij in het klassieke gezin bedoeld wordt dat ook de man zijn deel moet doen. Klein detail: wegens de hoge kostprijs zou het voorstel ten vroegste in 2029 op kruissnelheid komen.
Je moet het toch maar gedaan krijgen: een voorstel lanceren op de voorpagina van de grootste Vlaamse krant dat zelfs niet voor deze legislatuur bedoeld is, maar pas voor na de volgende verkiezingen – of net daarvoor, als ultieme campagnestunt?
Ook in politieke communicatie is timing enorm belangrijk. De vrijdag na Hemelvaart is de ultieme brugdag waarop elke redactie worstelt met het vinden en brengen van ‘nieuws’ – écht nieuws. Bij gebrek daaraan wordt al eens een bericht opgepompt tot iets dat dat ‘echte nieuws’ bedrieglijk benadert.
Rekeningen op orde
Het prijskaartje van het CD&V-voorstel– elfmaal meer dan voorlopig binnen de Arizona-meerderheid voor dergelijk project is voorzien – is wellicht de beste illustratie van hoe realistisch en dus hoe ernstig dat plan is: helemaal niet. Tenzij de CD&V ervan uitgaat dat partijgenoot Vincent Van Peteghem zo’n straffe minister van Begroting is dat hij tegen dan het begrotingstekort heeft weggewerkt.
Met dit voorstel, zeggen Lanjri en Muylle, wil de CD&V dat België ‘het Scandinavië van West-Europa’ wordt inzake gezinsbeleid. Maar zoals econoom Peter De Keyzer op X opmerkte: Scandinavië kan maar Scandinavië zijn omdat die noordelijke landen hun rekeningen op orde hebben. De overheidsschuld van Zweden bedraagt 32 procent, die van Denemarken 31 procent en van Noorwegen 55 procent van het bbp. Volgens de Europese Commissie is België tegen het einde van 2025 op weg naar een schuldpercentage van 105 procent van het bbp. Ons land is daarmee de slechtste leerling van de klas, na Portugal, Griekenland en Italië.
Bovendien hebben alle Scandinavische landen een begroting in evenwicht of zelfs met een overschot. België worstelt met een tekort van 5,4 procent. In plaats van met zijn allen hard te werken (en eerlijke belastingen te betalen naar draagkracht en vermogen), gaan we ouders per kind twee jaar thuis laten. Voor een gezin met drie kinderen is dat zes jaar verlof, en dat midden in de beroepsactieve jaren.
Schoolgaande jeugd
In het schooljaar 2023-2024 telde Vlaanderen 1.150.000 leerlingen van schoolgaande leeftijd – volgens de statistiek van de Vlaamse overheid is dat ‘tussen 2,5 en 17 jaar’. Daarbij werden er in 2023 en 2024 een kleine 220.000 kinderen geboren in Vlaanderen. Samen leveren die 1.370.000 kinderen de Vlaamse (groot)ouders 2.740.000 járen ouderschapsverlof op. Althans, volgens het CD&V-voorstel. En het volgende Vlaamse regeerakkoord krijgt als vanzelfsprekende titel ‘Vlaanderen Vakantieland’.
Het zou nuttig zijn als de Vlaamse christendemocraten een kleine bijlage kunnen toevoegen: hoe ze bijvoorbeeld het Vlaamse onderwijs nog geregeld hopen te krijgen. Want aangezien veel leerkrachten ook ouders zijn, zullen die tijdens hun loopbaan ook collectief ongeveer een jaar uitvallen. ‘Bovenop alle vakanties waarvan ze nu al genieten’, zou een populist zeggen. We rekruteren nu al zorgverleners uit Oost-Europa en Afrika en eigenlijk zo goed als overal ter wereld, dus waarom geen onderwijzers? Dankzij de ongetwijfeld steeds betere vertaalapps als Google Translate hoeft een creatieve, vlot Lingala-sprekende Afrikaan helemaal geen probleem te zijn. Toch?
Samen leveren die 1.370.000 kinderen de Vlaamse (groot)ouders 2.740.00 járen ouderschapsverlof op. Althans, volgens het CD&V-voorstel. En het volgende Vlaamse regeerakkoord krijgt als vanzelfsprekende titel ‘Vlaanderen Vakantieland’.
Besluit: de CD&V wil zich koste wat het kost op de kaart zetten als dé gezinspartij. En daarvoor zijn blijkbaar alle plannen en ideeën goed, als ze maar spectaculair zijn en de media halen.
Maar het voorstel is vooral een illustratie van een politieke partij die niet goed in haar vel zit. Voor het eerst in haar bestaan is de CD&V zowel in de Vlaamse als de federale regering het onderdeurtje: qua stemmen en zetels is het de derde partij op de drie in de Vlaamse regering-Diependaele. Qua stemmen de vierde op de vijf, maar qua zetels de vijfde op de vijf in de federale regering-De Wever.
Profileren
Bovendien – en dat siert de CD&V dan weer – zijn de christendemocratische ministers doorgaans geen tafelspringers. Maar dat maakt het voor Hilde Crevits, Jo Brouns, Vincent Van Peteghem en Annelies Verlinden natuurlijk moeilijk om in het nieuws te komen. Goed, met zijn pestbeleid tegen ‘vreemde’ nieuwkomers in Aalter heeft CD&V-burgemeester Pieter De Crem daar vorige week enige verandering in gebracht, maar dat soort nieuws was natuurlijk niet de bedoeling.
In het interview dat Vlaams vicepremier Hilde Crevits op de vooravond van Rerum Novarum aan Het Nieuwsblad gaf, viel haar ergernis over de andere ministers (en partijen) op. ‘Ik kom uit een andere tijd. Voor mij werkt het zo: je lost een dossier in de regering op en komt dan samen naar buiten’, zei Crevits. ‘Van tegen elkaar op communiceren ben ik absoluut geen fan. Al gebeurt dat federaal bijna elke dag.’ Ook Vlaams zit het niet snor: ‘Het is vrij makkelijk om kritiek te hebben. Mochten we nu eens allemaal de lijn van het regeerakkoord volgen en elkaar iets gunnen. Ik heb soms het gevoel dat er morgen weer verkiezingen zijn en dat men zich per se wil profileren.’
Extra vervelend voor Hilde Crevits – ze is de belangrijkste CD&V-minister met een sociaal etiket – is dat de CD&V van Sammy Mahdi meer centrumrechts dan centrum is, zeker wat sociaaleconomische kwesties betreft. Politoloog Carl Devos zei vorige week nog in Knack: ‘De CD&V en Les Engagés zijn alleen nog een beetje progressief op ethische thema’s – Gaza, ‘het gezin’ – maar dat lijken ze vooral te doen om te bewijzen dat ze zeker niet rechts zijn.’
Samengevat: de CD&V zocht dringend aandacht, liefst met een sociaal thema als het gezin, om de Vlaamse kiezer duidelijk te maken dat in de politiek van vandaag niet alleen de N-VA en Vooruit meetellen. Maar dat een partij als de CD&V met niets beters kan uitpakken dan met deze rommel, illustreert vooral hoe erg het gesteld is met wat in een niet zo ver verleden nog de grote Vlaamse volkspartij was.