Herinnert u zich nog het najaar van 2017? Vlaanderen werd heel even het decor van een schelmenroman, toen Carles Puigdemont en enkelen van zijn partijgenoten uit Spanje naar hier vluchtten. Die nationalisten werden in eigen land gezocht door het gerecht, vanwege een ongrondwettelijk referendum dat ze hadden georganiseerd over de onafhankelijkheid van Catalonië.
Heel Vlaanderen leefde een tijdje met hen mee, maar vooral N-VA’ers hielden het bepaald niet droog. De Catalanen werden door hun vrienden van de N-VA in een warm bad getrokken. Kort na zijn aankomst ging Puigdemont al dineren bij Lorin Parys thuis, toen de ondervoorzitter van de partij. Theo Francken suggereerde als staatssecretaris voor Asiel en Migratie dat ze misschien politiek asiel konden aanvragen in België, en enkele N-VA’ers speelden zelfs met het idee om Puigdemont als lijstduwer te vragen voor de Europese verkiezingen.
Even terug googelen en ik krijg de indruk dat er in die tijd maar weinig N-VA-afdelingen waren die géén activiteit hebben georganiseerd waarop Puigdemont als eregast aanwezig was. ‘Puigdemont eet paella met N-VA in Koksijde’, is een typische krantenkop uit lokale kranten van toen.
Hartverwarmend allemaal natuurlijk.
Voor het Palestijnse volk: not so much. Terwijl N-VA’ers van Carles Puigdemont een knuffelbeerachtige mascotte maakten, kregen we van dezelfde politici de hele zomer te horen dat symboolpolitiek er niet toe doet en zelfs contraproductief is. Al maandenlang spreken die N-VA’ers het woord symboolpolitiek met meer afschuw uit dan die waarmee ze over de genocide in Gaza praten. Vervolgens komt er een uitleg over wat er Europees en internationaal moet gebeuren, terwijl de partij natuurlijk ook daar absoluut geen voortrekkersrol opneemt. Er komt geen enkel voorstel om ook écht iets te doen tegen dat innovatief, modern land dat zich op westerse normen zou moeten baseren – de ietwat ongemakkelijke beschrijving die Matthias Diependaele vorige week van Israël gaf.
Alle N-VA’ers mogen stilaan hun handjes wel kussen dat ook Zuhal Demir in de top van hun partij zit. Ze laat zich af en toe over Gaza uit op een toon die ten minste suggereert dat ze er oprecht in geïnteresseerd is. Het zal ook enkel dankzij het gedram van CD&V, Vooruit en Les Engagés zijn als België straks bij de Verenigde Naties in New York niet helemaal stil blijft. De lijn van de partij van onze premier blijft: liever dan iets symbolisch doen we helemaal niks.
Het N-VA-standpunt over Gaza is duidelijk, zegt Zuhal Demir. Klopt dat wel?
N-VA’er Wilfried Vandaele: ‘Velen binnen mijn partij willen dat we meer doen voor Gaza’
