Georges-Louis Bouchez en Theo Francken maken van de slachting in Gaza een cultuuroorlogje. Ik begrijp dat niet.
Mijn lief heeft vorige week een affiche uit de wereldwinkel achter ons raam opgehangen. Speak up for Palestine staat erop, zodat onze straat weet wat wij er allemaal van vinden. Ik ben uiteraard geprogrammeerd om lacherig te doen over zijn actie, waarvan het grootste effect is dat er ietsjes minder daglicht bij ons binnenvalt.
Mijn grappen daarover landen slecht, want zijn repliek is eenvoudig: hoe banaal zo’n affiche ook is, ik heb helemaal niks gedaan. In het anderhalf jaar dat de slachting in Gaza aan de gang is, heb ik er niet eens één keer naar verwezen in een column.
Zelfs Jean-Marie Dedecker, die misschien wel als een van de eersten in Vlaanderen over een genocide sprak, heeft er veel meer aandacht voor.
Op rechts is Dedecker zelfs een moreel baken gebleken.
Misschien komt het doordat ik alle beelden uit Gaza vermijd, maar de bezopen oneliner van MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez kwam nog het hardst aan bij mij. ‘In de geschiedenis van de mensheid ken ik geen enkele genocide waar er op het einde meer inwoners zijn dan in het begin’, was zijn bijdrage aan een debat onder Franstalige partijvoorzitters. Bouchez, na twaalf maanden nog altijd dronken van zijn verkiezingsoverwinning, verwees naar de ‘verviervoudiging’ van de Palestijnen sinds 1940, en trok daarmee de dood van ondertussen meer dan 55.000 Palestijnen in het belachelijke. Waarom zou iemand zoiets willen doen? En waarom zou je zo’n politicus daarna nog ernstig nemen?
Theo Francken (N-VA), die elke ochtend in de spiegel kijkt en een groot staatsman ziet, kan het ook niet laten om van de gruwel een kneuterig Vlaams cultuuroorlogje te maken. Mijn lief behoort al zeker tot FC Deugpronk, zoals Francken Palestijnse medestanders noemt, en daar ben ik heel erg blij om. Franckens partijgenoten Geert Bourgeois en Zuhal Demir spelen daar gelukkig ook voor.
Maar waarom toont iemand zich in het licht van zo’n buitenaardse horror zo klein? Ik begrijp dat niet. Het is het cynisme van een politicus die rekent dat alles wat hij zegt niets meer betekent.
In het beste geval wint hij er een stemmetje hier of daar mee, in het slechtste geval excuseert hij zich achteraf deemoedig. Bouchez kan gerust doen alsof hij de voorzitter is van een studentenclub, maar Francken is ook nog eens de minister van Defensie op een moment dat die functie voor het eerst in veertig jaar weer belangrijk wordt.
Echt geruststellend is dat allemaal niet. Hopelijk zet hij ons leger straks niet in om te proberen winnen van FC Deugpronk.
Knack-redacteur Peter Casteels gooit elke week een blokje op het vuur.
Filosoof Ludo Abicht over Gaza: ‘Een genocide is dit niet, al is voedsel achterhouden op het randje’