Bart De Wever heeft in de Wetstraat 16 een kat geadopteerd, Maximus Textoris Pulcher. Knack-redacteur Peter Casteels geeft goed menend advies voor hoe (niet) om te gaan met een kat.
Een béétje politiek analist had het kunnen voorspellen: Bart De Wever, onze premier, heeft sinds kort een kat in de Wetstraat 16 rondlopen. Mét een eigen account op Instagram, uiteraard. Er is iets sneu aan de hand met de oortjes – het ras, de Scottish Fold, mag al even niet meer gekweekt worden – maar het dier komt uit het asiel en had nood aan een warme thuis. Het is een echt dotje. Deze ochtend stond Maximus Textoris Pulcher in alle kranten. Een allerschattigst en misschien welgekomen nieuwsverhaaltje, na het zomerakkoord dat in Het Nieuwsblad dinsdag als een ‘ramp’ voor de meest kwetsbaren werd samengevat.
Als voorzitter van de N-VA was Bart De Wever al zeer begenadigd in het publiekelijk uitspelen van zijn familieleven. Hij had enkel de pech dat hij thuis in Deurne alleen een schildpad had inwonen, een huisdier dat bepaald niet bekend staat om zijn populariteit op sociale media. Maar met vaak geestige familiekiekjes op Instagram en Facebook, en cameo’s in documentaires en interviews vanop vakantiebestemmingen voerde De Wever al z’n andere huisgenoten al heel regelmatig op voor het Vlaamse publiek. Geen enkele andere politicus zet zijn gezinsleven, en af en toe ook het gebrek daaraan, zo ongegeneerd in voor zijn politieke carrière. Bizar eigenlijk dat het zo lang heeft geduurd vooraleer aan dit ensemble van vier schatten van kinderen en een liefhebbende echtgenote een huisdier werd toegevoegd.
Maar weet Bart De Wever deze keer wel goed waar hij aan begint?
Dit is dan ook geen zuur politiek stukje, maar een dringende waarschuwing van de ene kattenliefhebber aan de andere. Het toeval wil dat ik pas sinds enkele maanden samenleef met de kat die eerder enkel bij mijn vriend woonde. Ik zal om privacyredenen de naam van de achtjarige kater voor mezelf houden, maar ik wil wel toegeven dat hij minder schattig is dan Maximus. Niettemin heb ik ‘m meteen in de armen gesloten. Net zoals nieuwe ouders extra hun best doen voor pluskinderen, was in het begin geen moeite mij te veel: aaien, krabben, knuffelen, nog meer aaien, krabben, knuffelen…
Ik betaal er ondertussen een oplopende prijs voor. Terwijl de kat mijn lief geen blik meer waardig gunt, kan ik nergens meer in het huis of de tuin komen zonder dat hij rond mij komt hangen. Door kopjes te geven, en af en toe zelfs pootjes, of – steeds vaker – meteen schaamteloos op zijn rug te gaan liggen met de vier pootjes gespreid, dwingt hij aandacht en affectie van mij af. Ik kan niet meer in een zetel gaan zitten of hij springt meteen op mijn schoot. En hoe zou ik hem kunnen wegjagen? Hoe zou ik een keertje niet kunnen aaien, krabben en knuffelen? Ze zijn zo verschrikkelijk lief, meneer.
Ik kan dat dier niets weigeren. Maar omdat ik vaak thuiswerk, heeft dit onherroepelijk repercussies voor mijn professionele leven. Mijn baas heeft het in deze zomermaanden gelukkig nog niet helemaal door, maar mijn productie lijdt er stilaan onder. Ik kom amper nog aan werken toe. Terwijl ik de kat in de eerste weken ’s ochtends enthousiast naar binnen floot, schuifel ik tegenwoordig aan het begin van de dag stilletjes de woonkamer binnen zodat ik toch minstens een uurtje de kranten kan lezen voor hij doorheeft dat ik wakker ben.
Nu is mijn enige opdracht slechts het tot een goed einde brengen van, godbetert, een Knack-artikel. Niemand die beter weet dan Bart De Wever wat dat maar voorstelt – hij weigert al jarenlang met onze redactie te praten. De dagtaken van een premier, dat is van een heel andere orde. Tegenwoordig gaat dat zelfs weer over oorlog en vrede. We hebben al een premier die er ooit van droomde dit land op te blazen; we kunnen er echt ook niet nog een premier bij hebben die een goed deel van zijn werkdag verliest aan het vertroetelen van een kat.