Open brief studente UGent: ‘Dit is geen perspectief. Dit is geen houvast’

‘Op dit moment is er niets om naar uit te kijken’, schrijft studente Emma Keymeulen over de aankondiging dat de UGent nog zeker zes weken in het tweede semester code rood zal aanhouden. ‘Na de examens zullen we opnieuw elke dag voor onze computer zitten. Dit is alles behalve ademruimte.’

Nog een open brief.

Omdat het nodig is.

Van jawel, nog een student. Omdat we ons nog steeds niet begrepen voelen. Dit semester zou aan de UGent “ON/OFF” doorgaan. We zouden elkaar on en off campus, on– en offline ontmoeten. Ik kan echter de keren dat ik naar de campus ben mogen gaan op twee handen tellen.

Dinsdag kregen we het nieuws dat de UGent de eerste zes weken in het tweede semester code rood zal aanhouden, andere universiteiten gedurende minstens de eerste vier weken. Geen enkele fysieke les op de campus dus.

Er staat een ellenlange blok en examenperiode voor de deur. Daarna volgt normaal een periode om naar uit te kijken. Een lesvrije week en een nieuw semester. De blok is vol te houden, omdat er uitzicht is. Uitzicht naar terug wat ademruimte. Op dit moment is er echter niets om naar uit te kijken. Niets om nog even vol te houden, omdat het daarna misschien beter zou worden. Na de examens zullen we opnieuw elke dag voor onze computer zitten. Dit is alles behalve ademruimte. Dit is geen perspectief. Dit is geen houvast. Dit is niet vol te houden.

Dit is geen perspectief. Dit is geen houvast.

Ikzelf zit in mijn 1e master, maar mijn hart breekt als ik denk aan hoe het voor de eerstejaars moet zijn. Hoe moeten zij leren studeren als ze geen voeling hebben met hoe het er normaal aan toegaat? Hoe moeten zij in een dikke cursus hoofd- en bijzaken leren onderscheiden van elkaar? Hoe moeten zij weten dat ontspannen minstens even belangrijk is als blokken? En vooral, hoe kunnen zij mooie vriendschappen sluiten, zoals die worden gesloten tijdens een eerste jaar? Vrienden dankzij wie je de examens telkens opnieuw door komt. Vrienden die lotgenoten zijn. Aan alle eerstejaars: ik zit met jullie in.

Onze rector spreekt over “schakelmoe” en dat niemand een jojo wil zijn. Dat er door álle studenten en personeelsleden is gevraagd het aantal schakelmomenten tot een minimum te beperken. Ik behoor duidelijk niet tot ál die studenten. Ik zou liever tien keer schakelen van online naar on campus, zolang we daarvan een aantal keer naar de campus mogen gaan. En ik weet dat ik niet alleen ben.

Student@warmUgent heeft een radioshow op poten gezet, las ik vanmorgen in mijn mailbox. Een radioshow gevuld met motiverende muziek en handige tips van studentenpsychologen. Bedankt hiervoor en bedankt dat jullie blijven moeite doen om ons mentaal welzijn te verbeteren. Helaas helpt dit niet zo veel. En helaas is de werklast zo hoog, dat we hier ook gewoon geen tijd en mentale ruimte meer voor hebben. Wat écht zou helpen is gewoon les op de campus. Al is het maar een deel. Al is het maar voor één of twee vakken. Of voor één of twee lessen in de week. Ook dat zou het verschil maken.

Gelukkig mogen de studie- en werkplekken nog open blijven in het tweede semester. Hier kunnen we op een veilige manier onder strikte maatregelen naar onze online lessen kijken. De beschikbare plaatsen voor zo’n studieplek zijn echter in no time volgeboekt. Donderdag om 19u kunnen we reserveren voor de week nadien. Donderdag om 19.20 u is bijna alles volzet. Het is bijna zoals tickets proberen kopen voor een concert. Dit bewijst dat er niet genoeg plek is voor alle studenten die zouden willen gebruik maken van een studieruimte.

Waarom is het niet mogelijk dat in eenzelfde opstelling als een studieplek vooraan een prof zou kunnen staan? Hier is inderdaad veel plaats voor nodig, maar nogmaals: zelfs enkele lessen op campus zouden veel betekenen.

Waarom mogen we wel winkelen onder strikte maatregelen en een bepaalde bezettingsgraad, maar niet naar de les gaan onder strikte maatregelen en een bezettingsgraad?

Waarom mogen we wel veilig examens afleggen op campus, maar niet veilig naar de les gaan op campus? In aula’s worden mondmaskers gedragen, handen ontsmet, ramen opengezet en er geldt een bezettingsgraad van 1/5.

Waarom kan dit niet?

Waarom heeft hoger onderwijs geen prioriteit?

Enkel online lessen zijn geen volwaardig alternatief.

Ik wéét dat er zo velen zijn die het enorm moeilijk hebben. Zelfstandigen, horeca-uitbaters, alleenstaanden, de cultuur- en eventsector… Ik besef dat we niet de enigen zijn. Echter, de ene slechte situatie sluit de andere niet uit. Iedereen heeft zijn verhaal. Vandaag deel ik het mijne.

“Durf denken”. Wel, ik durf denken.

Emma Keymeulen is 21 jaar. Ze is student bio-ingenieur aan de UGent.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content