‘Op m’n zeventiende besloot ik om geneeskunde te gaan studeren, in de volle overtuiging dat het de mooiste job van de wereld was. Dat is een cliché, maar heel wat artsen blijven daarin geloven. In de televisiereeks Topdokters hoorde je dat om de haverklap, als een soort motto. (lacht) Maar zelf ben ik daar niet meer van overtuigd. Ik denk dat we het onszelf wijsmaken om de vervelende kanten van de job draaglijker te maken.
Begrijp me niet verkeerd: ik doe mijn werk graag. Maar als jonge kerel koos ik die opleiding om voor patiënten te kunnen zorgen en dicht bij hen te staan. Dat maakt – gelukkig – nog altijd deel uit van mijn werk, maar veel minder dan ik zou willen. Als je, zoals ik, ziekenhuisarts en universiteitsprofessor bent, komen er ongelofelijk veel extra taken bij. De aanhoudende stroom mails, talloze vergaderingen, bijscholingen, fondsenwerving, studenten en assistenten, herhaalde besparingen…
Ook patiënten zijn veeleisender geworden en raadplegen graag dokter Google, wat ons werk zeker niet makkelijker maakt. Het verschil met het begin van mijn carrière, als jonge arts, is gigantisch.
En dus blijft er altijd een twijfel knagen: wat als ik destijds een andere keuze had gemaakt? Wat als ik bijvoorbeeld ondernemer was geworden, net als enkele vrienden? Of als ik in het Hospital del Mar in Barcelona was gaan werken, waar je vanuit de wachtzaal het strand kunt zien? Die nieuwsgierigheid naar andere carrières en andere levens laat me nooit los.’
Overweegt u dan soms om uw leven totaal om te gooien?
Guy T’Sjoen: Dat niet meer. Maar over zo’n tien jaar stop ik wel met deze job. Ik heb twee jonge kinderen en ik wil vooral een aanwezige vader zijn, zeker als het pubers worden.
Daarom ben ik nu al bewust stappen terug aan het zetten. Twee jaar geleden ben ik gestopt als diensthoofd endocrinologie, in een heel goede verstandhouding.
Ik geloof in vernieuwing: je moet tijdig kansen geven aan jongere getalenteerde mensen, met frisse ideeën. Ik kan vrij makkelijk afstand nemen, omdat ik heel vroeg gepiekt heb. Als jonge arts pionierde ik in de transgenderzorg, publiceerde ik talloze wetenschappelijke artikelen en reisde ik de wereld rond, van het ene congres naar het andere. Zo bouwde ik een heel uitgebreid cv op. Dat hoef ik niet nog eens te verdubbelen.
Twijfelt u vaak?
T’Sjoen: Nee, los van deze kwestie helemaal niet. Toen ik mijn echtgenoot vertelde over dit interview, vroeg hij zich spontaan af wat ik zou vertellen: “Jij twijfelt toch over niks?” (lacht) En hij heeft gelijk: ik ben héél gedecideerd. Dat zit in mijn karakter, maar ik ben er ook in gegroeid. Als arts word je gedwongen om heel snel beslissingen te nemen. Dat trek ik door in de rest van mijn leven.
