‘Zal ik ooit aan mijn kinderen willen vertellen over de laatste avocado die ik at?’

Soms is het eenvoudig om te zeggen: dat hoef ik niet.

Misschien zal ik ooit aan mijn kinderen vertellen over de eerste avocado die ik at, zoals mijn grootouders verhalen hebben over allerlei soorten exotisch fruit die we ondertussen als evident beschouwen. Avocado is een van de weinige vruchten die er tijdens mijn leven eerst niet was en toen wel, eerst als rariteit en niet veel later – guacamole – alomtegenwoordig.

Een man in een filmpje op Instagram zegt: ik weet niet zeker of dat wel klopt dat ik de supermarkt binnenloop en het hele jaar door dezelfde avocado’s zie. Waar ik vandaan kom, weten de mensen: het is aardbeiseizoen in november en appelsienseizoen in december, en als het voorbij is, moet je een jaar wachten.

Hij zegt dat hij vermoedt dat die grote vanzelfsprekendheid van ons comfort hier in het Westen weegt op ons spirituele en collectieve welzijn.

Misschien zal ik ook aan mijn kinderen willen vertellen over de laatste avocado die ik at, omdat de meeste avocado’s die je hier in België vindt uit Israël komen. En omdat jij je best kunt doen om een genocidale macht niet te helpen financieren, zelfs als alle politici die jou vertegenwoordigen die genocide aanvaarden.

De man in het filmpje zegt: ik denk dat bijna iedereen nee zou zeggen als je hen vraagt of zij het oké vinden dat iemand ergens ter wereld pijn lijdt opdat zij kunnen hebben wat ze maar willen. We moeten beginnen met producten terug te traceren naar hun bron, we kunnen de dingen niet zo gezichtsloos laten.

Het traceren van avocado’s naar hun bron maakt je al snel tot een vervelende gesprekspartner. Het is niet gezellig om, gebogen over een pokébowl, uit te leggen hoe de georganiseerde misdaad in Mexico de avocado-industrie in handen heeft. Hoe door de grote vraag in het Westen plantages zich uitbreiden en illegaal woud kappen. Hoe absurd veel water de avocadoteelt vergt, wat leidt tot watertekort bij de lokale bevolking.

‘Mag dat ook niet meer’ en ‘zo kun je over alles beginnen’ is wat je dan te terug krijgt, want we vinden het ons goed recht om te consumeren zonder vragen. En het is waar, we bevinden ons in een ingewikkeld kluwen van crisissen, en soms is het niet gemakkelijk navigeren. Maar soms ook wel. Soms komen al die kluwen van crisissen samen in één avocado en dan is er niets eenvoudiger dan te zeggen: dat hoef ik niet.

Niet alleen omdat een boycot, zoals die tegen Israël, zijn vruchten afwerpt, maar ook om je niet neer te leggen bij de gezichtsloosheid van de dingen. Om ons niet te wentelen in dat vreemde idee dat wij geen keuze zouden hebben in hoe de wereld eruitziet.