‘Mag ik ook één keertje klagen over de NMBS?’

Zelfs als ik voor de tigste keer op een trein zit met zo veel vertraging dat het ondertussen heel erg duidelijk is dat ik mijn aansluiting weer niet haal, blijf ik minzaam zwijgen.

Wist u dat journalisten gratis met de trein mogen rijden? We houden dat liever stil, maar we zijn er zo goed als allemaal maar wat blij mee: het is een van de allerlaatste voordeeltjes die ons resten uit een tijd toen ons beroep nog enig aanzien had. Het is wel altijd met een bang hart dat ik mijn journalistenkaart aan een conducteur laat zien, zoals ik ook in de rij voor een museumticket fluister dat ik als journalist gratis naar binnen mag. Niemand moet weten dat ik van de pers ben, ik hoef de commentaren op sociale media ook niet nog eens in mijn gezicht gesnauwd te krijgen.

Er is slechts één nadeel aan gratis treinen door dit land: ik kan niet onbeschaamd meeklagen met de andere reizigers.

Hoe zou het ook? Mijn treinen zijn net zo vaak vertraagd, ik mis evenveel aansluitingen, maar ik heb nergens voor betaald. Ik kan me dus moeilijk staan opwinden tegen een treinconducteur of helpdeskmedewerker. In Het Laatste Nieuws stond vorig weekend een verslagje van de lange weg die een jongen had afgelegd om een compensatie te krijgen voor een hopeloos vertraagde trein. De NMBS had hem uiteindelijk – jazeker – 1,20 euro gegeven, een habbekrats waar ik stikjaloers op ben.

Het aantal klachten bij de ombudsdienst Ombudsrail is dit jaar al spectaculair gestegen, maar ik zou me belachelijk maken om met een gratis abonnement te gaan zeuren bij die vrouw. Ik mis dus de therapeutische opluchting van zo’n klachtenprocedure. Ik hoor eigenlijk te bellen met de woordvoerder van mobiliteitsminister Georges Gilkinet om verhaal te halen. Dat is toch niet hetzelfde.

Zelfs als ik voor de tigste keer op een trein zit met zo veel vertraging dat het ondertussen heel erg duidelijk is dat ik mijn aansluiting weer niet haal, blijf ik minzaam zwijgen. Ik kijk om me heen naar alle medepassagiers die verlekkerd klachtenformulieren zitten in te vullen.

Er is één situatie waarbij ik moeite heb om niet helemaal over de rooie te gaan: conducteurs lijken er steeds vaker voor te kiezen om vertragingen eenvoudigweg te negeren. Zelfs als een trein al even stilstaat, gebeurt het dat ze de volgende haltes omroepen zonder zelfs maar te verwijzen naar die vertragingen, laat staan excuses aan te bieden vanwege het treinpersoneel. Het zijn orwelliaanse scènes, alsof reizigers zich zitten te ergeren aan iets wat niet bestaat. Met 1,20 euro kun je op het perron dan toch maar mooi een Twix uit de automaat halen terwijl je op de volgende overstap staat te wachten.

Knack-redacteur Peter Casteels gooit elke week een blokje hout op het vuur.