Klara-stem Sylvia Broeckaert: ‘Ik droomde ervan om zoals Blondie te worden’

Elke week vraagt Knack in de rubriek Durf twijfelen naar de twijfels van bekende mensen.

‘Ik was vroeger een verlegen kind, maar ik had een heel mooie stem’, vertelt Sylvia Broeckaert. ‘Toen ik mijn eerste communie deed, mocht ik al alleen zingen in de kerk. Ik kreeg aandacht, en dat was best fijn. Later droomde ik er zelfs even van om een popzangeres à la Blondie te worden. Ik ging klassieke zang studeren, maar rond mijn dertigste kreeg ik ernstige vocale problemen. Ik heb dan beslist om te stoppen met zingen, terwijl ik al met een half been in de professionele zangwereld stond. Dat was verschrikkelijk. Ik moest iets opgeven wat aanvoelde als mijn grote roeping en heb zelfs even een depressie gehad. Ik kon me niet indenken dat er nog zoiets fantastisch zou bestaan als zingen.’

De operacomponist Gioachino Rossini heeft mijn leven gered.

Hoe bent u uit de put gekropen?

Sylvia Broeckaert: Ik had gelukkig een diploma musicologie. De baas van het toenmalige Radio 3, Pieter Andriessen, zocht toen iemand die een langlopende radioreeks wilde maken over de operacomponist Gioachino Rossini. Zo ben ik bij de radio terechtgekomen: eerst deed ik vooral research, later ben ik ook beginnen te presenteren. Ik dacht dat het pijnlijk zou zijn om ‘aan de andere kant’ te werken, maar het tegendeel bleek waar. Een heel andere en grotere wereld ging voor me open. Ik droomde er niet meer van zelf een ster te zijn, maar vond het net heerlijk om dienstbaar te zijn: om luisteraars mooie muziek te leren kennen bijvoorbeeld, of om goede artiesten aandacht te geven. Ik ben nu ontzettend blij dat ik destijds zo’n radicale beslissing genomen heb. Eigenlijk heeft Rossini mijn leven gered. (lacht) Ik denk nu ook anders over muziek. Toen ik zelf nog zong, hield ik alleen van goed opgeleide zangers met een helder en puur stemgeluid. Rauwe stemmen vond ik maar niets. Maar sinds ik me verdiepte in jazz en andere genres, vind ik evenveel schoonheid in het korrelige geluid van een jazzvocalist zoals David Linx of Abbey Lincoln. Mijn bewondering voor Merol is net zo groot als die voor een operaster zoals la Bartoli.

De voorbije jaren bent u ook boeken beginnen te schrijven.

Broeckaert: Eerst een non-fictieboek, deze maand verschijnt mijn eerste fictieboek, Aria. Het is een liefdesverhaal dat zich afspeelt in de operawereld. Eigenlijk beschouw ik dat ook als een vorm van dienstbaarheid: ik hoop dat ik mensen kan doen dromen van de operawereld, een wereld die zoveel mooier is. En natuurlijk ook van de kracht van muziek en de liefde.

Twijfelt u veel?

Broeckaert: Nee, twijfelen is niets voor mij. Ik heb heel uitgesproken meningen, maar ik ben ook wel een redelijk persoon. Ik kan gemakkelijk van mening veranderen als iemand mij kan overtuigen met betere argumenten.