Dancings voor tachtigers: ‘Zodra het feest losbarst, kan het lang doorgaan’
Door de succesfilm Zillion en de Canvas-reeks Those Were the Days kijken veertigers zwijmelend (te veel bollen, wellicht) terug op hun slanke jaren. Veel tachtigers zijn gewoon nooit opgehouden met dansen. Knack bezocht een matinee in Dancing Heidelicht in Mol.
Een zondagnamiddag in de Kempen. Op de dansvloer van Dancing Heidelicht in Mol wordt een versnelling hoger geschakeld. De dj heeft net een linedanceplaat opgezet, en de aanwezige ‘dames en heren van rijpere leeftijd’ kunnen zich niet meer bedwingen.
Lachend schuifelen ze heen-en-weer over het geboende parket. ‘Zo gaat dat hier elke maandag, donderdag, zaterdag én zondag’, zegt uitbater Patrick Loots (58). ‘Het begint altijd rustig rond 13.00 uur. Maar het kan hier snel vol zitten. En zodra het feest losbarst, kan het lang doorgaan. Soms sluiten we pas om één uur ’s nachts.’
Al die tijd spoelt Loots glazen, bakt hij pannenkoeken en vult hij koffiefilters met kokend water. ‘Heidelicht is altijd een publiekstrekker geweest’, zegt hij. ‘Ik probeer zo weinig mogelijk aan de succesformule te veranderen. Zelfs het interieur ziet er al 49 jaar hetzelfde uit. En waarom zou ik? De mensen die hier komen, willen het zo. Ze voelen zich hier thuis. Hier vind je nog gezelligheid, een ongedwongen sfeer én toffe muziek.’
Jeugdvrienden
Achter de discobar wordt een knop ingedrukt. Het oude Decap-orgel schiet zuchtend in gang en speelt Tulpen uit Amsterdam. De dansvloer loopt leeg – tijd voor een slok pils of koffie. Bezwete voorhoofden worden drooggedept. ‘Vroeger werd er meer gedanst op de orgelmuziek’, zegt Loots. ‘Maar sinds er 32 jaar geleden een moderne discobar werd geïnstalleerd, is het niet meer zo populair. We gebruiken het alleen nog als decorstuk. Maar soms moet het eens aangezet worden, want rust roest. Die orgelnummers zijn een ideale plaspauze voor onze diskjockey.’
‘Mijn vrouw Dinny en ik komen hier bijna elke zondag’, zegt Herman Vandevelde (83). ‘Voor ons is een weekend niet compleet zonder dansen. Veel mensen van onze leeftijd zitten nu in hun luie zetel tv te kijken of doen een dutje. Dat kunnen wij niet, we moeten actief bezig zijn. Drie keer per week gaan wij uit, telkens naar een andere dancing. En we zijn zeker niet de enigen. Het is niet alleen om een klapke te doen, hè. We hebben ons voorgenomen om minstens de helft van de avond op de dansvloer te staan. En dat al negentien jaar lang. Dat doen veel jonge gasten ons niet na.’
Jan Meynen (85) en Irène Van Hoof (83) zijn ook elke week van de partij. ‘Wij zijn geen koppel, maar wel jeugdvrienden’, zegt Meynen. ‘Tijdens het weekend proberen we samen leuke dingen te doen. Op zondagmiddag komen we naar hier om te dansen. Niet om te swingen, dat lukt niet meer, maar elk traag nummer staan we op de dansvloer. Zolang we het nog kunnen, blijven we komen. Ik heb er een goed oog in. Een paar weken geleden was hier een koppel van boven de 95. Die twee dansten nog erg goed. Ik maak me geen zorgen. Zolang de dj muziek opzet, zullen wij blijven dansen.’
Gescharrel
Wordt er al eens iemand tegen een gilet getrokken? ‘Ik wéét dat daar vooroordelen over bestaan’, zegt Loots terwijl hij een portie bitterballen klaarzet. ‘Dat mijn klanten naar hier komen omdat ze hun partner beu zijn, of een lief willen opscharrelen na een sterfgeval. Dat klopt niet. De mensen willen zich amuseren op de dansvloer, en de tijd nemen om van het leven te genieten. Ik geef ze geen ongelijk. Want de grote filosoof Juul Kabas zei ooit: “Pakt op tijd uwen tijd, voordat den tijd komt dat ge genen tijd meer hebt om nog tijd te kunnen pakken.”’
