‘Chronisch zieken aan het werk? Zorg dan tenminste dat ze aan hun medicatie raken’

Dat zo veel geneesmiddelen een tijdlang niet verkrijgbaar zijn, heeft soms heel grote gevolgen.

Sinds een paar maanden hebben ze mijn medicatie niet meer. Tijdelijke productiestop. Aanvankelijk kon de apotheek me nog een vergelijkbaar product verkopen, maar ook dat is nu uitgeput. Dus ben ik een rist andere apotheken aan het bellen en heb ik familie- leden, vrienden en collega’s gevraagd om te checken of hun apotheker misschien nog over een voorraadje beschikt. Daar gaat niet alleen veel tijd in zitten, het zorgt ook voor behoorlijk wat stress. En dat al voor de tweede keer in amper drie jaar tijd.

Ik ben lang niet de enige die op tijd en stond hemel en aarde moet bewegen om aan de medicatie te raken die ik echt nodig heb. In België zijn op elk moment honderden vergunde geneesmiddelen onbeschikbaar. Dat gaat van pijnstillers en pillen tegen incontinentie tot antidepressiva, reumamedicatie en een middel dat bloedkankerpatiënten voorgeschreven krijgen. Sommige medicijnen zijn zelfs elke maand een paar dagen niet te verkrijgen. Dat komt doordat de producent de bevoorrading voor de Belgische markt beperkt om te vermijden dat handelaars verpakkingen zouden opkopen en exporteren naar landen waar die duurder zijn.

Veel ingrijpender is het als een geneesmiddel maandenlang niet kan worden geproduceerd omdat er, bijvoorbeeld, grondstoffen ontbreken. Andere zijn dan weer niet meer te krijgen door de systematische prijsdalingen die de Belgische overheid oplegt zodra het patent van een medicijn is vervallen. Voor farmabedrijven is het dan op den duur niet meer interessant om het in België op de markt te houden.

Het gevolg is dat apothekers gemiddeld 5 tot 6,5 uur per week spenderen aan de zoektocht naar valabele alternatieven. Moeten hun patiënten het uiteindelijk toch een tijdlang zonder hun medicijn stellen, dan heeft dat soms grote impact op hun levenskwaliteit. In een tijd dat de overheid mensen met chronische gezondheidsproblemen koste wat het kost aan het werk wil houden, zou ze er dus alles aan moeten doen om ervoor te zorgen dat hun medicatie beschikbaar is.

Een nationale overheid kan farmabedrijven wel niet verplichten om een middel in België aan te (blijven) bieden, maar dat wil niet zeggen dat ze daar niet meer impact op zou kunnen hebben dan vandaag het geval is.

Zelf heb ik ondertussen zo goed als alle apothekers in Oost-Vlaanderen gebeld. Morgen begin ik met de provincie Antwerpen, in de hoop daar nog een paar dozen op de kop te kunnen tikken. Anders ben ik straks misschien zelf wel tijdelijk onbeschikbaar.