Lies en Patrick* werden getroffen door een vergisaanval in het drugsmilieu. ‘Het had véél erger kunnen aflopen.’
12 juli 2022. Om half acht ‘s avonds belde Yassin* aan bij een huis in Ekeren. Hij had de opdracht gekregen om de bewoner in elkaar te slaan. Lies Janssens opende nietsvermoedend de deur. ‘Hij zei dat hij voor PostNL werkte en een brief voor Tony* had’, vertelt ze. ‘Tony is de vorige eigenaar van ons huis, maar toch bleef de man in het gangpad aandringen. Ik verstijfde helemaal.’
‘Hij drong aan en zei dat ik Tony moest bellen. Uit angst gehoorzaamde ik. Tony was op vakantie, maar gaf zijn nieuwe adres. Na tien lange minuten vertrok de man eindelijk, zonder me aan te raken. Ik voelde me benauwd. Toen hij wegging, zag ik die “brief”. Door het venstertje van de envelop kon ik krantenknipsels zien. Dat was niet pluis.’
Lies belde meteen haar man Patrick*, die op dat moment een late shift als politieagent deed. Yassin had niet alleen aangebeld bij het verkeerde adres, maar toevallig ook bij de woning van een agent. Patrick: ‘Ik reed op mijn politiemotor naar huis, want ik rook onraad. Zeker omdat Tony mijn vrouw in paniek bleef bellen.’
‘Ons huis was een crime scene, zoals in films. Surreëel.’
Patrick en Lies hadden hun huis jaren eerder van Tony gekocht. Een jaar na de aankoop vroeg hun buurman of ze de kogelgaten hadden gezien. ‘We vonden inderdaad dicht geplamuurde kogelgaten in onze gevel en gaten in de regenpijp’, zegt Patrick. ‘Blijkbaar was Tony’s huis in 2017 al eens beschoten. Daarover had hij bij de verkoop niets gezegd.’
‘Toen begonnen de puzzelstukken in elkaar te passen’, vult Lies aan. ‘We hoorden dat Tony, die als kraanchauffeur in de haven werkte, zijn speedpedelec had betaald met briefjes van twintig euro. Bij de verkoop van het huis had hij een lade vol dure uurwerken opengetrokken. Dat Tony betrokken was bij lucratieve drugszaken was duidelijk. Wellicht heeft hij onze jacuzzi deels betaald met drugsgeld.’
Panty
Nadat Lies hem had gebeld, checkte Tony de bewakingscamera van zijn nieuwe huis. Hij zag Yassin en twee andere mannen en gaf die informatie door aan Lies. Patrick: ‘Via een binnenweg reed ik naar Tony’s huis. Zo kon ik hen klemrijden op het moment dat een patrouille aankwam. In hun Opel Corsa vonden mijn collega’s een baseballbat, een matrak en een bivakmuts.’
Door de dreiging besloot Lies die nacht met hun tweejarige zoontje bij haar ouders te slapen. ‘Ik deed geen oog dicht.’ De volgende nacht hoefde Patrick niet te werken en sliepen ze weer thuis. Rond half drie schoten ze wakker door een knal. Lies: ‘Ik werd niet wakker naast mijn man Patrick, maar naast agent Patrick. “Doe het licht niet aan,” zei hij, “dan verraden we dat we thuis zijn.” Ik bevroor, maar hij functioneerde.’
‘Als schietmonitor herkende ik dat geluid’, zegt Patrick. ‘Ik ging blootsvoets naar buiten, maar zag geen inslag. In het donker ben ik het hele huis rondgegaan. Ik heb de deur van de living geopend, maar ben niet binnengegaan. Dat was fout. Ik voelde aan mijn voet een steentje plakken. Later bleek dat ik in een glasscherf had getrapt.’
‘s Ochtends kwam Lies de woonkamer binnen. De living lag bezaaid met glasscherven en in de ruit zat een kogelgat.
L.D.S. had die nacht, met een panty over zijn gezicht, door hun rolluik geschoten. ‘Hoewel Tony het doelwit was, raakte die kogel óns huis’, aldus Lies. Dat ene kogelgat was Patrick ‘s nachts ontgaan. Uit een onderschept spraakbericht van de veroordeelde dader L.D.S. blijkt later dat hij meer kogels wilde afschieten, maar dat zijn wapen blokkeerde.
‘In Merksem is een meisje van elf overleden na schoten door een garagepoort. Dat had ook ons verhaal kunnen zijn’, zegt Lies. ‘Hij had evengoed naar boven kunnen schieten, door de kamer van ons zoontje. Daar mag ik niet aan denken.’ ‘Als ik na de nachtdienst rond half drie thuiskom, kijk ik vaak nog even tv voor het slapengaan’, zegt Patrick. ‘Dan zit ik net waar die kogel door het raam ging. Een andere nacht had het raak kunnen zijn.’
Papabeer
Die ochtend wilde Lies voorkomen dat haar zoontje een trauma aan het voorval zou overhouden. ‘Ik zat in overlevingsmodus en wilde hem zo snel mogelijk weg. Ik heb hem in zijn pyjama in het fietsstoeltje gezet en naar de crèche gebracht. Toen ik daar aankwam, kon ik geen woord uitbrengen.’
‘Nadien heb ik mijn baas in tranen gebeld. Ik kreeg amper gezegd dat ons huis was beschoten. Vier uur heb ik verdoofd op het muurtje voor het huis doorgebracht. Ons huis was een crime scene, zoals in films. Surreëel. Toen het laboratorium zijn werk had gedaan, konden we beginnen schoon te maken. Mijn schoonouders hebben geholpen, want de living lag vol. Uren hebben we uit de zetels en de kleinste spleten glasscherven en -splinters gepeuterd.’
‘Mijn zoon is heel lang bang geweest om alleen te gaan slapen.’
‘Diezelfde dag nog lieten we een alarmsysteem installeren, waarop we al onze hoop vestigden. Gelukkig hadden we toen net vakantie, waardoor we ons huis, dat zo onveilig aanvoelde, even konden achterlaten. Aan mijn zoon van negen, die bij zijn papa was tijdens de aanslag, hebben we verteld dat “mama bang was” en “mensen ons huis hadden beschoten”. Hij is heel lang bang geweest om alleen te gaan slapen. Tot op vandaag heeft het een grote impact op hem.’
Ook Patrick en Lies, die als stresscoach werkt, hebben gewankeld. Lies: ‘We zijn niet verhuisd en zijn vrij snel terug beginnen te werken, waardoor onze omgeving dacht dat de aanval snel verwerkt was. Nu besef ik dat dat schijn was. Het waren heftige maanden, we waren constant waakzaam. Elke nacht schoten we rond half drie wakker. Zelfs een vuilbak die dichtklapte, hoorden we.’ Ze konden hun verhaal kwijt bij slachtofferhulp.
Een half jaar later kreeg Patrick ‘een soort naschok’. ‘Het gevoel van onmacht liet me niet los. Als agent kan ik vechten en heb ik een dienstwapen in huis. En toch sta je plots zo zwak. Als papabeer had ik mijn gezin niet kunnen beschermen. Ook de woede bleef borrelen en mijn vaatje energie sijpelde leeg. Dankzij de psycholoog op mijn werk leerde ik daarmee omgaan.’
Spijt
Drie jaar later is hun leven weer in de plooi gevallen. Wanneer Knack bij hen aanklopt, krijgen Lies en Patrick voor het eerst te horen dat L.D.S., deels voor andere feiten, een gevangenisstraf van negen jaar kreeg en Yassin een bijkomende straf van één jaar.
‘Dat een journalist meer weet dan de slachtoffers vind ik niet correct. Justitie heeft ons onvoldoende geïnformeerd’, zegt Patrick. ‘Het is niet omdat we ons – uit vrees voor miserie en kosten – geen burgerlijke partij hebben gesteld, dat we daar geen recht op hebben.’
Yassin bezorgde het gezin een brief met excuses. ‘Die aanvaard ik in dank’, zegt Lies. ‘De brief helpt me om dit nare hoofdstuk af te sluiten. Ik wil aannemen dat jonge kerels opgroeien in erbarmelijke situaties, van de straat geplukt worden en dan voor veel geld of onder dwang een jobke krijgen. Misschien heeft hij daar niet helemaal zelf voor gekozen.’ Patrick ziet het anders. ‘Ik heb in de verhoorkamer al zoveel gasten “spijt” horen betuigen om minder zware straffen te krijgen. Maar ik ben blij dat die excuses voor mijn vrouw betekenisvol zijn.’
*Patrick, Tony en Yassin zijn schuilnamen. Hun echte namen zijn bekend bij de redactie.
Zo gingen we te werk
Knack kwam in contact met Yassin via zijn Vlaamse en Nederlandse advocaat. Op het moment van het eerste telefonische contact zat hij zijn straf uit in de gevangenis van Lelystad. Op 13 juli 2025 stuurde hij via WhatsApp een bericht om te zeggen dat hij vrij was en dus buiten de gevangenismuren kon afspreken. Dat gesprek van drie uur vond in Rotterdam plaats.
Yassin wilde zijn verhaal delen zodat anderen kunnen leren uit zijn fouten. Waar mogelijk hebben we zijn versie van de feiten gecheckt aan de hand van nieuwsberichten, juridische documenten, beeldmateriaal, gesprekken op de plaatsen van het delict en andere bronnen. Wat we konden checken klopte.
Niet alles viel te verifiëren. Zo zijn onder meer wat hij vertelde over zijn omgang met de patron en de prijzen die hij daarbij noemt moeilijk na te gaan. De feiten waarvoor hij veroordeeld is, heeft hij in detail uit de doeken gedaan. Over de zaken waarvoor hij niet veroordeeld is, wilde hij weinig of niets kwijt. Idem voor de identiteit van de patron.
*Om veiligheidsredenen is Yassin een schuilnaam. Zijn echte naam is bekend bij de redactie.
