De CD&V, de partij die ooit het beleid van het land bepaalde, heeft de afgelopen tijd nauwelijks nog iets weten te realiseren. De jongste weken lijkt ze zichzelf almaar meer in de vernieling te rijden.
Waarop ze bij de CD&V trots zijn, vandaag? Op de lastenverlaging voor de bouw. En op een aanpassing van de proefperiode. Het is dat CD&V-vicepremier Kris Peeters er ons in een interview met zakenkrant De Tijd aan herinnerde, want die realisaties verzinken in het niets bij de pluimen die zijn coalitiepartners MR, Open VLD en N-VA op hun hoed mogen steken: de taxshift en de verlaging van de vennootschapsbelasting. Pijnlijk duidelijk is wat de CD&V nog níét heeft kunnen realiseren. De regeling voor de Arco-spaarders, bijvoorbeeld, die al sinds 2014 wordt beloofd. Of de effectentaks, die de partij eiste in ruil voor een verlaging van de vennootschapsbelasting.
De CD&V zit in een hoek. De partij kan daar alleen als verliezer weer uitkomen.
Die effectentaks wás trouwens al een doekje voor het bloeden. De CD&V ijvert namelijk voor een grondige hervorming van de personenbelasting, de dual income tax. Daarbij worden, zoals in Scandinavië, de inkomsten uit arbeid en uit vermogen op een eenvoudige manier belast. Dat systeem vindt ook veel bijval bij experts. Toch slaagde de CD&V er niet in om het te realiseren, en het zal er deze regeerperiode ook niet meer van komen: ‘Daarvoor blijft te weinig tijd over’, zegt Kris Peeters. Het is trouwens merkwaardig dat de CD&V ten tijde van de regering-Di Rupo, toen zij de ministers van Financiën leverde, geen werk heeft gemaakt van die dual income tax. Op zo’n hervorming van ons fiscale systeem, een hervorming waar hard om wordt geroepen, hadden de christendemocraten jarenlang kunnen teren. Zoals de Open VLD en de N-VA dat nu kunnen op de taxshift en de lagere vennootschapsbelasting.
De voorbije weken drong de CD&V aan op het ontslag van Theo Francken (N-VA), naar aanleiding van berichten over het folteren van uitgezette Sudanezen en mogelijk leugenachtige verklaringen van de staatssecretaris voor Asiel en Migratie daarover. ‘Je geloofwaardigheid is je belangrijkste goed’, zei CD&V-voorzitter Wouter Beke. ‘Als die wordt aangetast, moet je daar als politicus conclusies aan verbinden.’ Zo maakte hij van Francken een zondebok, tot onbegrip van SP.A-coryfee Louis Tobback. Die stipte in Knack aan: ‘Als het slecht afloopt met een aantal van die teruggestuurde personen, is dat de collectieve verantwoordelijkheid van de hele meerderheid. Dus van de hele regering, van alle ministers, en ook van alle parlementsleden van de meerderheid die gewoon hebben laten begaan.’
Ondertussen onthulde Rik Van Cauwelaert, ook in De Tijd, dat in november 2014 tijdens een ministeriële bijeenkomst in Rome het zogenoemde Khartoum Process werd gestart; een jaar later werd het bestendigd op de Europees-Afrikaanse top over migratie in de Maltese hoofdstad Valletta, in aanwezigheid van alle Europese kopstukken: zonder enige verwijzing naar mensenrechten werden ‘de beulen van het regime van de Sudanese oorlogsmisdadiger Omar al-Bashir ingeschakeld en betaald om de migratiegolf richting Europa af te remmen’. De fractieleiders van de grote politieke families in het Europees Parlement lieten dat proces betijen. Onze federale regering keurde het goed, het parlement stelde geen vragen.
Dat verhinderde Europarlementslid Ivo Belet (CD&V) niet om in De zevende dag nadrukkelijk te herhalen dat ‘Francken al lang zelf ontslag had moeten nemen, uiteraard’. Op de voor de hand liggende vraag of de CD&V uit de regering zou stappen als de staatssecretaris dat niet zou doen, antwoordde hij: ‘Dat moet je aan Wouter Beke vragen.’ Zo schoof hij de hete aardappel door naar zijn voorzitter. Terwijl hij ook gewoon de ondertussen wat afgezwakte partijcommunicatie had kunnen herhalen: ‘We wachten het onderzoeksrapport af over wat er in Sudan precies is gebeurd.’
N-VA-voorzitter Bart De Wever rook zijn kans. Hij maakte snel duidelijk: blijven de andere meerderheidspartijen op het ontslag van Francken aansturen, dan trekt de N-VA zich terug uit de regering. Zo plaatste hij de CD&V in een hoek. De partij kan daar alleen als verliezer weer uitkomen. Ofwel blijft ze aandringen op Franckens ontslag en verlaat de N-VA de regering. Dan stevenen we af op vervroegde verkiezingen: die zouden rond migratie draaien, een thema waarbij vooral de N-VA kan winnen. Ofwel dringt de CD&V niet langer aan op een ontslag – en dan waren de recente uitspraken niet meer dan loze dreigementen, en is het wachten op het volgende incident.
‘Je geloofwaardigheid is je belangrijkste goed’: die uitspraak geldt natuurlijk evengoed voor de CD&V zélf. Als Hilde Crevits straks Wouter Beke opvolgt, erft ze een gehavende partij.
Dit artikel verschijnt woensdag 10/01 in Knack.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
