Federale regering draagt Didier Reynders voor als Eurocommissaris

Didier Reynders © belga

De federale regering draagt MR-vicepremier Didier Reynders voor als Europees Commissaris. Dat laat premier Charles Michel zaterdagavond weten.

Normaal gezien gebeurt de aanstelling van een Europees Commissaris in het kader van een regeringsvorming. Maar die is nu nog niet aan de gang. Een beslissing drong zich echter op: het Finse voorzitterschap van de Europese Unie heeft de lidstaten gevraagd om uiterlijk tegen maandag 26 augustus te laten weten wie hun kandidaat is. De kandidaten zullen dan een gesprek hebben met de gekozen voorzitster Ursula von der Leyen.

Hoewel de regering in lopende zaken is, neemt de regering nu een beslissing. ‘Deze aanstelling als Belgische kandidaat voor de functie van Europees commissaris is conform met het concept van lopende zaken, omdat ze absoluut noodzakelijk is voor de belangen van de staat en gelet op de dringendheid van de zaak’, laat premier Michel weten.

Hij heeft ook informeel overleg gehad met ‘de in de Kamer van volksvertegenwoordigers door een erkende fractie vertegenwoordigde democratische politieke partijen’ en overleg gepleegd met de Kamervoorzitter.

MR-vicepremier Didier Reynders is erg verheugd met zijn aanstelling als kandidaat-Europees Commissaris. Dat laat hij zaterdagavond weten in een reactie aan Belga. ‘Ik ben uiteraard heel blij met het vertrouwen dat de collega’s in mij stellen’, zo liet hij even na 22.00 uur weten. ‘Ik ben ook verheugd met het grote aantal positieve reacties die mij sinds de aankondiging bereiken.’

Welke portefeuille Reynders zal krijgen in de Europese Commissie, is nog niet duidelijk. Het is wellicht wachten tot alle lidstaten de naam van hun commissaris hebben doorgegeven. Tot nu toe hebben 24 van de 27 lidstaten dat al gedaan. Reynders wil dan ook geen voorkeur uitdrukken voor een bepaalde portefeuille.

Hij benadrukte wel dat het belangrijk was om de Europese timing te respecteren. Het Finse voorzitterschap van de Europese Unie heeft de lidstaten namelijk gevraagd om uiterlijk tegen maandag 26 augustus te laten weten wie hun kandidaat is. De kandidaten zullen dan een gesprek hebben met de gekozen voorzitster Ursula von der Leyen.

‘België neemt deel vanaf het begin’, zo klinkt het. ‘Dat laat ons toe meteen het debat te voeren over de competenties, op hetzelfde ogenblik als de kandidaten van de andere lidstaten.’

Overzicht: exit van Reynders uit Belgische politiek na 20 jaar ministerschap in federale regering

Na 20 jaar onafgebroken ministerschap verlaat Didier Reynders de nationale politiek. Met de functie van Europees Commissaris heeft Reynders eindelijk de internationale topjob op zak waar hij eerder al naar verlangde. Enkele maanden geleden greep hij naast de functie van secretaris-generaal van de Raad van Europa. Momenteel is hij, naast vicepremier, nog informateur.

Reynders is geboren op 6 augustus 1958 in Luik. Na een doortocht op het Sint-Jan Berchmanscollege in zijn geboortestad en zijn studies rechten aan de Universiteit van Luik, gaat Reynders even aan de slag als advocaat. Gespecialiseerd in grondwettelijk recht komt de jonge Reynders echter al snel op het kabinet van toenmalig liberaal vicepremier Jean Gol terecht, waar hij in 1987 en 1988 kabinetschef is.

Intussen is Reynders op 28-jarige leeftijd al voorzitter geworden van de raad van bestuur van de NMBS, wat hij vijf jaar zal blijven, tot 1991. Voordien was de liberaal al drie jaar directeur-generaal van het Waals departement Lokale Overheden, en na de NMBS wordt hij twee jaar voorzitter van de Nationale Maatschappij der Luchtwegen.

In 1993 komt Reynders als opvolger voor het eerst op de banken van de Kamer terecht. Twee jaar later trekt hij de Luikse PRL-lijst en schopt hij het tot fractieleider van de Franstalige liberalen. Hetzelfde jaar overlijdt zijn politieke vader Jean Gol.

Wanneer de MR met de paarse regering-Verhofstadt I in 1999 opnieuw tot de meerderheid toetreedt, krijgt Reynders als ondervoorzitter van zijn partij de zware portefeuille Financiën in handen. Een post die hij gedurende twaalf jaar zou bemannen, vanaf 2004 gecombineerd met het vicepremierschap en het voorzitterschap van de MR. Onder hem zien onder meer de fiscale amnestie en de notionele intrestaftrek het levenslicht.

In 2011 verliest Reynders echter zijn geliefde portefeuille, onder meer op aandringen van SP.A en CD&V. Zijn imago van geslepen machtspoliticus en zijn voorliefde voor ‘petites phrases qui tuent’ spelen hem parten, terwijl verschillende coalitiepartners hem ook verwijten Financiën mismeesterd te hebben. In de jaren die volgen zal Reynders niet nalaten commentaar te leveren op het parcours van CD&V-opvolgers Steven Vanackere en Koen Geens.

Maar ook binnen zijn eigen partij krijgt Reynders tegenwind, vooral vanuit de ‘clan Michel’ rond Louis en Charles Michel. Na een lange interne strijd neemt die laatste begin 2011 de voorzittersfakkel over, kort nadat de liberalen alsnog aan boord van de aanslepende formatiegesprekken gehesen worden. In de regering die uiteindelijk op de been raakt, wordt Reynders minister van Buitenlandse Zaken onder aartsrivaal Elio Di Rupo van de PS. Zijn blik ligt intussen op de samenvallende verkiezingen van 2014.

In aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 verlaat hij zijn geboortestad Luik om zich in Ukkel te vestigen, van waaruit hij zich twee jaar later opwerpt als Brussels kandidaat-minister-president. De MR blijft op 25 mei echter kleiner dan de PS, en nauwelijks enkele weken later doorkruist een snelle deal met cdH en FDF de Brusselse ambities van Reynders.

Naast vertrekkend eurocommissaris Karel De Gucht (Open Vld) en Europarlementslid Marianne Thyssen (CD&V) werd Reynders echter ook genoemd als nieuwe Eurocommissaris. Hij stond ook effectief erg dicht bij een verhuis naar het Schumanplein, maar zag uiteindelijk de christendemocrate Thyssen aan het langste eind trekken. De keuze voor Thyssen gooide evenwel het premierschap opnieuw in de schaal. Dat leek voorbestemd voor Kris Peeters (CD&V), maar werd nu voorbehouden voor “iemand uit de liberale familie”. Opnieuw opperden enkelingen dat Reynders een kans maakte, maar al snel werd duidelijk dat MR-voorzitter en coformateur Charles Michel maar wat graag zelf naar de Wetstraat 16 verhuisde. Reynders bleef dus vicepremier onder zijn “rivaal” Charles Michel.

Binnen die Zweedse ploeg bleef Reynders ook minister van Buitenlandse Zaken. Hij kwam de voorbije jaren even onder vuur nadat Saoedi-Arabië verkozen raakte, met Belgische steun, binnen de commissie voor de vrouwenrechten van de Verenigde Naties. Hardnekkiger waren de aantijgingen over een vermeende rol in het Kazachgate-dossier, over de totstandkoming van de wet op de verruimde minnelijke schikking. In het eindrapport van de onderzoekscommissie wordt Reynders echter niets verweten.

Bij de verkiezingen van 26 mei trok Reynders de Brusselse Kamerlijst van de MR en haalde hij 33.205 voorkeurstemmen. Bij de lokale verkiezingen van oktober liet hij de kelk aan zich voorbijgaan. Die verkiezingen waren een nederlaag voor zijn partij in Brussel en het werd hem niet door iedereen in dank afgenomen dat hij zelf geen kandidaat was.

Eerder dit jaar dong Reynders ook mee naar de functie van secretaris-generaal van de Raad van Europa. De MR-vicepremier moest bij een stemming in Straatsburg echter de duimen leggen voor de Kroatische kandidate Marija Pejcinovic Buric. Nu trekt Reynders dus naar de Europese Commissie. Het mandaat is eenmaal hernieuwbaar.

Reynders is getrouwd en heeft vier kinderen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content