Aaron Ooms

‘Beste Rob Riemen, wij kiezen zelf onze vormen van protest’

Aaron Ooms Politicoloog en SP.A-militant

Aaron Ooms van Jongsocialisten is het niet eens met de kritiek van Rob Riemen dat jongeren vandaag passief zijn. ‘Want wij willen niet de generatie zijn zoals zovele machthebbers vandaag: ooit luid geroepen, vandaag muisstil.’

Beste Mijnheer Riemen,

Beste Rob,

Wat is het leuk om af en toe interviews te lezen met mensen zoals u, die zeggen waar het – volgens hen – op staat. Vanzelfsprekend ben ik het niet over alles met u eens en zo hoort het ook. Maar op één punt kom ik toch graag even terug. Want wat u vandaag blijkbaar vooral opvalt is de passiviteit bij hedendaagse jongeren. Meer zelfs, volgens u worden we allen samen verneukt en reageren we daar gewoonweg niet op. Staat u mij toe beledigd te zijn. Niet dat we niet zouden verneukt worden. We zijn niet blind. Maar dat we niet reageren? Ik ben net begonnen aan een tweede termijn als voorzitter van de Jongsocialisten en iedere dag werk ik samen met jongeren die niet kunnen stilzitten. Die elk vanuit hun eigen perspectief deze of gene actie (willen) op poten zetten. Ze schreeuwen het uit, op straat of digitaal, ze zetten initiatieven neer die onze samenleving wezenlijk doen veranderen. Komt u ooit in een jeugdbeweging of jeugdhuis waar jongeren de boel draaiende houden? Draait u soms mee bij organisaties die overleven op vrijwilligers? Het Rode Kruis, Kom Op Tegen Kanker, Greenpeace, Amnesty International: het krioelt er van de jongeren.

‘Beste Rob Riemen, wij kiezen zelf onze vormen van protest’

Het is juist, de tijd van regelmatige massaprotesten van boze jongeren lijkt soms voorbij. Maar als u dat doet concluderen dat jongeren niet meer reageren slaat u de bal grondig mis. Dat u graag nostalgisch terugkijkt naar mei ’68 kan niemand u kwalijk nemen. Maar beste Mijnheer Riemen, toen waren wij nog niet geboren. Wij doen het anders. Met enorme vechtlust zetten wij ons in om onze samenleving zelf vorm te geven. Door de verandering te zijn die we willen zien.

Autobanden verbranden

Want wij willen niet de generatie zijn zoals zovele machthebbers vandaag: ooit luid geroepen, vandaag muisstil. Ondanks alle hefbomen die ze in handen hebben. Wees gerust: als het nodig is zullen we autobanden verbranden. Maar dat is al lang niet meer de enige vorm van protest die we bezigen. De voorbije maanden zag ik jongeren naar Duinkerke en Calais vertrekken om vluchtelingen te helpen, hielpen ze mee op kerstavond op diners voor alleenstaanden, namen ze deel aan betogingen voor het klimaat of sloegen ze de handen in elkaar om iets nieuws uit de grond te stampen. Kortom, we kiezen zelf onze vormen van protest, zonder ons daarbij te laten leiden door de nostalgie van een andere generatie.

In hetzelfde interview haalt u de randvoorwaarden aan om als mens vrij te zijn: dat de overheid ervoor moet zorgen dat niemand honger heeft, iedereen werkt, en zwakkeren, vreemdelingen en kwetsbaren beschermd worden. We zijn het volmondig met u eens. Dat is het minimum en toch slaagt de overheid er al te vaak niet in zelfs dat maar te doen.

En er is meer: ons onderwijs staat onder druk, om nog maar te zwijgen over ons klimaat. Multinationals en banken krijgen vrij spel. Ja dus, wij worden verneukt. Ja, er is nood aan een transitie en daar gaan we voor. Maar de druk die we als jongeren hebben gelegd, bijvoorbeeld op de klimaattop in Parijs, zorgt voor resultaat. Dat is wat telt. Met zwartkijken is nog geen jongere, of oudere, ergens geraakt. U zegt “”Voor de Europeaan is de hoogste waarde de menselijke vrijheid: jezelf bevrijden van je eigen domheid, vooroordelen en angsten. Alleen dan kun je een vrij mens zijn.

Sta ons toe u te bevrijden van een aantal vooroordelen en angsten. Neen jongeren zijn niet apathisch, en wij zullen niet over ons heen laten lopen. Wees niet bang. Wij zijn het niet, wij zullen ons blijven inzetten. Laat dat onze boodschap zijn voor het nieuwe jaar.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content