In de zaak rond chemiebedrijf Borealis, in de haven van Antwerpen, zijn nu al meer dan 100 mensen erkend als slachtoffer van mensenhandel. Eerder was sprake van 55 mannen uit de Filipijnen en Bangladesh, nu blijkt dat ook Turken er economisch uitgebuit werden. “Een ongezien grote zaak”, zegt Pieter Wyckaert van het Antwerpse Arbeidsauditoraat aan VRT NWS.
Het nieuws kwam vorige week aan het licht toen op een grote bouwwerf van chemiebedrijf Borealis in de Antwerpse haven 55 vermoedelijke slachtoffers van mensenhandel werden ontdekt. De mannen van Filipijnse en Bengaalse afkomst werden onderbetaald, werkten hier illegaal en waren slecht gehuisvest.
De federale gerechtelijke politie startte een onderzoek naar de zaak en ondertussen hebben zich nog veel meer vermoedelijke slachtoffers gemeld. Al meer dan 100 mensen zouden nu erkend zijn als slachtoffers van mensenhandel. Het gaat om mannen van verschillende nationaliteiten, waaronder ook Turken.
Dinsdagnamiddag kwamen ruim honderd Turkse arbeiders samen aan een politiekantoor in de Antwerpse Seefhoek. Ze wilden zo hun grieven kenbaar maken, schrijft de Gazet van Antwerpen woensdag. ‘We vragen om naar ons verhaal te luisteren’, klonk het.
De bemiddelingsteams van de Antwerpse politie stonden deze arbeiders te woord. “Iedereen is geïdentificeerd en in samenspraak met het parket is iemand die het voortouw nam gehoord in een verhoor’, aldus woordvoerder Wouter Bruyns van de Antwerpse politie. “Via hem zijn de grieven gedeeld en genoteerd. We maken die info over aan het arbeidsauditoraat die zich over het dossier buigt.”
Er moet nu opvang worden geregeld voor de slachtoffers, maar dat is niet zo gemakkelijk, zegt Pieter Wyckaert van het Antwerpse Arbeidsauditoraat. ‘Payoke heeft recent gemeld dat ze eigenlijk vol zitten en dat ze zelf achter opvangplaatsen moeten zoeken. Ondertussen zijn er wel in het Luikse blijkbaar een aantal slachtoffers ondergebracht, maar het blijft een probleem. Zeker gelet op het feit dat er zich iedere dag tientallen mensen aanbieden.’
“Wat ons betreft, is dit een ongezien grote zaak”, gaat hij verder. “Eigenlijk één van de grootste zaken die wij tot hiertoe zijn tegengekomen. Het onderzoek wordt zo goed mogelijk gevoerd, maar de capaciteit zowel bij de onderzoekers als de opvanginstellingen is beperkt.”
