11.11.11-directeur Els Hertogen: ‘Babbel op zondag met mensen die niet in je bubbel zitten’

Els Hertogen is directeur van 11.11.11 en medeorganisator van 505, de Concerten voor menselijkheid op 5 mei in Antwerpen.

Welk nieuws heeft u recent bang of boos gemaakt?

Een filmpje uit Gaza, waarin vier jonge kerels in gehavende kledij naar de plek wandelden waar ooit hun huis stond. Ze werden gevolgd door een drone en werden één voor één neergemaaid. Die jongens vormden geen enkele bedreiging, maar werden koudweg vermoord.

Hebt u een concreet idee of voorstel om de wereld te verbeteren?

Ik zou het fantastisch vinden mochten we allemaal op zondagvoormiddag in de buurt koffiedrinken met mensen die we niet kennen. Totaal losgekoppeld van enige religie, maar gewoon babbelen met mensen die niet in je bubbel zitten.

Wat is uw grootste prestatie?

Mijn drie dochters die het omarmen als ik zeg dat ik hen graag zie en dat ook terugzeggen. Bij ons thuis wordt dat vaak uitgesproken. Niet als gimmick of uit gewoonte, maar heel gemeend.

Wat is uw grootste mislukking?

Niets. Op de begrafenissen van mijn beide grootmoeders werd Non, je ne regrette rien van Édith Piaf gespeeld. Met die gedachte ben ik groot geworden.

Hebt u al eens overwogen om te emigreren?

Eens een paar jaar in het buitenland wonen lijkt me wel fijn. Maar niet voor altijd, daarvoor ben ik een veel te trotse Belg.

Aan welke jeugdherinnering bent u het meest gehecht?

Met kinderen uit de wijk in het gras naar cassettes van Madonna luisteren. En samen op de sofa met mijn ouders, broer en zus naar de vrijdagavondfilm op de BRT kijken, met chips erbij.

Doet u iets bijzonders voor het milieu?

We hebben al een jaar of zes geen auto meer.

Wat is het ergste wat u over uzelf op sociale media hebt gelezen?

Uitspraken als ‘communistisch wijf’ of ‘Hamas-lover’ glijden van me af. Maar ooit schreef iemand dat ‘als ik toch vind dat migranten mensenrechten verdienen, ik ze maar eens in huis moet nemen zodat ze mijn dochters en mezelf kunnen verkrachten’. Dat is pure ontmenselijking, van migranten, mijn dochters en mezelf, als vrouw.

Praat u weleens tegen uw huisdier?

Elke dag. We hebben sinds zeven maanden een golden retriever en soms zing ik zelfs voor haar. Zij is ook een grote fan van onze kater, maar hij minder van haar.

Hebt u ooit al eens een zelfhulpboek gelezen?

Toen ik anderhalf jaar geleden hoorde dat ik de ziekte van Hashimoto heb, een auto-immuunziekte, ben ik als een gek elk boek daarover gaan lezen, tot ik het helemaal begreep.

Welk kunstwerk – boek, film, muziek, schilderij… – heeft u het meest geraakt of gevormd?

De schilderijen van Marc Chagall, die zijn lief – later vrouw – en zichzelf vaak zwevend afbeeldde. Zo veel liefde en humor, terwijl hij in zulke donkere tijden leefde.

Wat vindt u het moeilijkste aan de liefde?

Herkennen en erkennen dat je ze verdient.

Vindt u seks overschat?

Alle richtlijnen over ‘goede seks’ wel. Maar de intimiteit, overgave, constante evolutie en zoektocht zeker niet.

Zou u op de vlucht slaan als het oorlog wordt?

Geen idee. Ik wil geen enkel oordeel vellen over mensen die er al dan niet voor kiezen om hun land te verlaten.

Wat hebt u geleerd in het leven?

Dat alles altijd in beweging is. Je kunt niet controleren wat gebeurt, goed of slecht. Het enige wat je nodig hebt, is een helder kompas. Voor mij is dat onomstotelijk de liefde.

505 – Concerten voor menselijkheid vindt plaats op 5 mei in Antwerpen. Info: 505concerten.be