Een hommage aan Joe Henderson.

In Vlaanderen dreigt jazz, als één van de gesubsidieerde kunstvormen, het slachtoffer te worden van het grote aanbod en het beperkte budget, terwijl in Wallonië de muziek nog altijd bijzondere aandacht krijgt. Een groot deel van de beste Vlaamse jazzmusici emigreerde dan ook naar Brussel. Het is daar dat gitarist Peter Hertmans en tenorsaxofonist Jeroen Van Herzeele elkaar als ideale muzikale partners ontdekten.

Na een eerste cd (1995) met nummers van Jeroen Van Herzeele en John Coltrane (?At the Crossroads?), brengen ze nu een live-cd uit, opgenomen tijdens het jongste ?Gaume Jazz Festival? in Rossignol. Het is een hommage aan Joe Henderson, de toonlyricus en colorist op tenorsaxofoon. De cd bevat nummers uit de jaren zestig en zeventig en door Henderson geïnterpreteerde nummers van pianist Mac Coy Tyner van de plaat ?The Real Mac Coy?.

Voor Hertmans en Van Herzeele is het een eerbetoon aan twee voorbeelden uit hun beginjaren. Anders nog dan Miles Davis die op het einde van de jaren vijftig bebop en cooljazz verving door een concept dat uitmondde in de jazzrock hebben Henderson en Tyner aan de modale manier van improviseren opnieuw een jazzy karakter gegeven. In de modale muziek wordt het concept van ?spanning en oplossing? van de akkoorden, vervangen door kleurverbanden. Eenzelfde akkoord blijft langer doorklinken, wat de improvisator ruimte geeft om andere parameters van het geluid in te zetten dan alleen maar melodie en harmonie. Dit voor de techniciteit van de muziek, ?de buitenkant van de zaak? volgens Hertmans. Voor ?de binnenkant? schieten woorden tekort. Zoals Joe Henderson vier jaar geleden met ?So near, so far? een hoogst persoonlijke hommage bracht aan de oervader van de moderne jazz, Miles Davis, zo tonen ook Hertmans en Van Herzeele dat zij de innerlijke boodschap van Hendersons muziek op hun manier hebben gevat en willen doorgeven.

Het bedachtzame, streelzachte gitaarspel van Hertmans waar de kronkelende licks van gitarist John Scofield in doorklinken is hier complementair met het liefkozende saxofoongeluid van de meer barokke Van Herzeele, bij wie vooral Coltrane sporen naliet. Dit live-product, eerlijk zoals jazz hoort te zijn en gemaakt zonder de kunstgrepen van een studio-opname, is veel verschuldigd aan het stevige slagwerk van Jan de Haas en het zangerige spel van contrabassist Sal La Rocca.

Francis Cromphout

?Ode for Joe?, Igloo 123.

Jan de Haas, Sal La Rocca, Peter Hertmans, Jeroen Van Herzeele : zonder kunstgrepen.