Zogende slaven

Laika en BonteHond. © GF/PHILE DEPREZ
Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Ouders op de planken: beschimpt en bemind door hun ettertjes.

Zag u ze ook? De beelden waarmee de Nederlandse Evangelische Omroep (EO) vorige week onze media haalde? Het nieuwe actualiteitenprogramma Uitgesproken EO zond een reportage uit over de achttienjarige Brandon. Licht mentaal gehandicapt en kampend met gedragsstoornissen leeft hij in een instelling. In zijn kamertje wordt hij vastgeketend aan de muur. Want de verpleeg- en opvoedkundigen zijn bang van hem. Zijn ouders weten zich geen raad.

Het is een extreme versie van de turbulente relatie tussen (afgepeigerde) ouders en (onhandelbare) kinderen. Spek naar de bek van die op (melo)drama beluste tonelisten.

In het ludieke Watou (, Laika en BonteHond) ketenen de afgeleefde ouders hun veeleisende kleuter, genaamd Watou, niet vast. Zij besluiten simpelweg om te verkassen. ‘Watou, wij zijn geen goede ouders. Wij trekken ons terug in het bos. Daar gaan we in een put leven.’ En weg zijn ze. Jo Jochems is een hilarische Watou. Hij krijgt zinderend tegenspel van Gert Jochems en Feike Looyen als zijn Papa en Maman. ‘ Maman‘, jawel. Want regisseur Noël Fischer en scenograaf Marianne Burgers interpreteren het prille huishouden als een hofhouding waarin Watou – uiteraard – de rol van Zonnekoning vertolkt. Dat blijkt ook uit de groteske kostuums en de vernuftig ingerichte scène. Toch verliest Burgers zich niet in kleurige tierlantijntjes. Ze levert een doordacht gecomponeerde ruimte af die baadt in grijstinten. Het grandioze spel zorgt voor het nodige coloriet. Een iets inventiever verhaal had de creatie nog bonter kunnen maken.

Ook in Embrasse (, Productiehuis Brabant) is het wat voorspelbare verhaal de pretbederver. De jonge regisseur Leen Braspenning en auteur Annemarie Slotboom verdiepten zich eveneens in de kolkende ouder-kindrelatie. Samen met, onder anderen, topactrices Karlijn Sileghem en Katelijne Verbeke. Embrasse speelt zich af in een fabriek waar bokaaltjes gevuld worden met chocoladepasta. Die potjes verwijzen schalks naar de vier personages: twee prostituees en twee bandarbeidsters die meer (familie)banden gemeen hebben dan ze aanvankelijk laten blijken. Bij gebrek aan mannenliefde, vullen deze dames de leemtes in hun leven met chocolade of door zelfbevrediging. Ondanks de wat magere plot boeit ook deze voorstelling door de kiene vormgeving en het vurige spel.

Sterk spel en een unieke vormgeving. Dat zijn eveneens de codewoorden van Talk, een experiment van Kris Verdoncks A Two Dogs Company in het Kaaitheater. Een acteur zal er, tegen de achtergrond van een vers gepleisterde muur, zo sereen en authentiek mogelijk een businessplan van een gehavend land toelichten. Dat kan inspirerend zijn voor de pater familias van ons land.

INFO: WWW.UITGESPROKENEO.NL, WWW.PRODUCTIEHUIS.NL, WWW.LAIKA.BE EN WWW.ATWODOGSCOMPANY.ORG

Els Van Steenberghe

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content