Mensen kunnen groeien in hun rol. Over kroonprins Filip werd jarenlang meewarig gedaan. Wijlen grootmaarschalk Herman Liebaers van het Belgisch koningshuis zou in 1991 zelfs gezegd hebben dat ‘hij het niet kon’. Maar nu Filip koning is, zijn vriend en vijand het erover eens dat hij het beter doet dan werd gevreesd.
Dat kan helaas niet worden gezegd over Vlaams minister van Omgeving, Natuur en Landbouw Joke Schauvliege (CD&V). In de vorige Vlaamse regering legde ze al een brokkenparcours af, en blijkbaar heeft ze niet veel geleerd. Ze sukkelt van de ene rel in de andere, haar beleid steunt vooral op geschipper en het evenwicht tussen haar bevoegdheden voor landbouw en natuur is geregeld zoek.
Haar jongste probleem is een softwaremodel voor de verdeling van te beschermen natuur in Vlaanderen. Dat zorgt in kringen van natuurbeschermers voor grote ongerustheid, en dwingt haar eigen administratie tot manuele correcties om de ergste calamiteiten weg te werken. Basis van het model is niet het bewaren van natuurgebied met de hoogste kwaliteit, wel het vrijwaren van landbouwgronden en boerderijen. Op zich zou dat verdedigbaar kunnen zijn, ware het niet dat het Vlaamse beleid de natuur al lang stiefmoederlijk behandelt.
Ook Schauvlieges communicatie is een ramp. Voorzitter Jan Peumans van het Vlaams Parlement moest al een zitting schorsen om haar de kans te geven naar woorden te zoeken om zich verstaanbaar te maken. Ze waagde het wel om televisiepresentator Bart Schols van het Canvasprogramma De Afspraak terecht te wijzen: ze voelde zich geviseerd omdat ze zich niet tegen aantijgingen over haar abominabele bosbeleid had mogen verdedigen. Terwijl een van haar communicatiestrategieën net is om informatieve interviews met ernstige media te vermijden, zeker als er rechtstreekse tegenspraak met critici te verwachten valt.
In De Standaard werd Schauvliege weggezet als een hardwerkende gewone vrouw die op de zenuwen werkt van de ‘intelligentsia’. Alsof een gewone vrouw geen goede minister kan zijn – kijk naar haar partijgenoten Paula D’Hondt vroeger en Hilde Crevits nu. Die laatste had in een vorige bestuursperiode ook leefmilieu en natuur onder haar bevoegdheden, maar ze hoefde nooit spitsroeden te lopen. Alleen om haar grappige Engels kreeg Crevits soms monkelende commentaren.
CD&V-voorzitter Wouter Beke zou zich toch eens moeten bezinnen over de volgende vragen: hoelang kun je iemand klappen laten incasseren zonder dat het schadelijk wordt? En is het voldoende een politiek stemmenkanon te zijn om van iemand een minister te maken? De kans is evenwel onbestaande dat Beke Schauvliege vervangt, want dan zou hij toegeven aan kritiek en dat ligt moeilijk in de politiek. In die zin is de vele kritiek op haar beleid, paradoxaal genoeg, Schauvlieges beste verzekering tegen een desavouering.
Of zou Schauvliege daadwerkelijk handelen naar de perverse politieke logica die sommigen haar toeschrijven: hoe minder ze doet voor de natuur, hoe meer stemmen ze behaalt, want haar partij staat niet bekend om een vooruitstrevende visie qua natuur en leefmilieu. Dat zou een kaakslag zijn voor de vele vrijwilligers die zich met grote overtuiging inzetten voor een gezond milieu en een gevarieerde natuur. Ook de kiezers van Schauvliege profiteren van hun inspanningen. Natuur en milieu verdienen zo veel beter dan een vrouw zonder eigenschappen.
DIRK DRAULANS is redacteur van Knack.
Hoelang kun je iemand klappen laten incasseren zonder dat het schadelijk wordt?
