Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

De Nederlandse regisseur Alexandra Broeder las Kom hier dat ik u kus van Griet Op de Beeck en vroeg de auteur een monoloog te schrijven over Mona, het hoofdpersonage. De solo opent op 4 augustus 2016 het Theaterfestival Boulevard in ‘s-Hertogenbosch.

Wat trof u zo in de roman van Griet Op de Beeck?

ALEXANDRA BROEDER: Ze beschrijft het leven van Mona als ze elf, vierentwintig en vijfendertig is. Het raakte me hoe zij met een mix van humor, melancholie en spitsheid woorden geeft aan de diepste gedachten en gevoelens van de elfjarige Mona.

Al sinds 2007 maak ik voorstellingen met kinderen, maar niet uitsluitend voor kinderen. Wat ik met locatiestukken als Wasteland (2007), Candyland (2008) of Sweet Dreams (2011) opzocht, was de confrontatie tussen de kinderen en de volwassenen. Kinderen leidden de volwassenen door de locatie en, in het geval van Sweet Dreams, de nacht. Tijdens het maken van die stukken vertelden de kinderen me vaak persoonlijke verhalen. Ik wilde daar graag iets mee doen. Maar ik vond het niet veilig om met hun verhalen aan de slag te gaan. Ik zocht, en vond, een fictieve tekst.

Herkent u zich in de elfjarige Mona?

BROEDER: Ik heb gelukkig geen geschiedenis van scheidingen en stiefmoeders, maar ik heb als kind wel iets meegemaakt wat mijn wereld door elkaar schudde. Ik groeide op zonder mijn vader, ik leerde hem pas echt kennen toen ik al volwassen was. Maar als elfjarige heb ik hem een keer toevallig ontmoet. Daarna heb ik me een tijdlang vreemd gedragen. Ik liep van huis weg en liet dan briefjes achter voor mijn moeder. Nu begrijp ik dat ik op mijn kinderlijke manier de liefde van mijn moeder testte. Wat moet er allemaal in mijn hoofd zijn omgegaan? Daarover gaat deze solo: over de gedachten en gevoelens in kinderhoofden waarvan volwassenen soms geen flauw benul hebben.

Veel actrices durven het nauwelijks aan om lange monologen te spelen. U laat een tienjarig meisje een solo spelen van anderhalf uur.

BROEDER: (Lacht)Laten we hopen dat de meisjes – Hannah Hentenaar en Ilja van Zanten spelen afwisselend – niet beseffen dat wat zij presteren veel volwassen acteurs afschrikt. We repeteren al sinds de krokusvakantie en bouwden geleidelijk op naar het spelen op de scène. Ik maak het zo puur mogelijk, ik heb hen zo geregisseerd dat het niet geregisseerd lijkt. De dingen die er normaal uit moeten – zenuwachtig gewriemel, tics… – wil ik er absoluut in. Je ziet een kind alleen op de scène, kwetsbaar en soeverein tegelijkertijd.

Is het meer dan ‘jeugdtheater voor tienjarigen’?

BROEDER: Absoluut. Kinderen herkennen het schuldgevoel waarmee het meisje kampt. Zij denkt dat alles wat er misgaat in het gezin haar schuld is. Maar volwassenen zien in het kind ook de volwassene doorschemeren. In Mona veroordeel ik de volwassenen niet langer, Mona toont compassie. Het is de compassie die ik ook in mijn eigen leven meer toelaat.

Mona (NTJong) speelt van 4 tot 8 augustus 2016 op het Theaterfestival Boulevard en gaat nadien op tournee door Nederland. In februari 2017 is de voorstelling te zien in HETPALEIS en in Cultuurcentrum Hasselt.

Els Van Steenberghe

‘Mona toont compassie. Het is de compassie die ik ook in mijn eigen leven meer toelaat.’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content