Waargebeurd

Peter Casteels

Sommige verhaalwendingen verzin je niet.

Op het nippertje ging ik nog naar Manchester by the Sea kijken. Wanneer u dit leest, is de film waarschijnlijk al uit de zalen. Jammer, want het is – ik kan het niet anders zeggen – een aanrader. Het verhaal is zo ontroerend dat iemand achteraf opmerkte dat er een begrafenissfeertje in de zaal hing. Ik kon hem geen ongelijk geven. Pas een dag later begon het mij te dagen hoe gefabriceerd die ontroering is. Het hoofdpersonage Lee Chandler (Casey Affleck) wordt gevraagd om naar zijn geboortestad terug te keren om voor de zoon van zijn overleden broer te zorgen. Chandler trok er weg nadat zijn vier kinderen omkwamen in een brand die hij zelf veroorzaakte, en zijn vrouw hem verliet. Depressief en uitgespuwd door zijn vroegere buurtbewoners, wil hij niet terug. En voor zijn neef zorgen kan hij evenmin. Alsof de scenaristen in een vergaderzaaltje hadden bedacht: als we nu eens twee tragedies bij elkaar optellen, hebben we een film over dubbeldikke miserie. Met die gedachte in het achterhoofd blijft er van de film nog maar weinig hangen.

Het zijn waargebeurde verhalen waarmee ik dezer dagen in mijn hoofd zit. Zo haalde ik in hetzelfde weekend ook O.J.: Made in America in, over de footballspeler die zijn vrouw vermoordde. Ik moet bekennen dat ik nog niet wist hoe het proces uit 1995 was afgelopen en ik had het niet zien aankomen dat een zwarte jury een overduidelijke moordenaar zou vrijspreken. Tijdens de documentaire van acht uur groeit er alleen maar begrip voor die mensen. Het verhaal blijft door mijn hoofd spoken. Ook dat van S-Town – het is nogal lastig om uit te leggen waarover die populaire podcast van journalist Brian Reed gaat zonder te veel weg te geven – doolt al dagen door mijn hersenkamer. Zou hij het in een roman hebben gegoten, dan was het werkelijk doodvervelend geweest.

Het proces tegen O.J. Simpson werd vorig jaar ook nagespeeld in een televisiereeks. Bejubeld, terwijl het verhaal volstrekt ongeloofwaardig (en misschien racistisch) zou zijn als een scenarist het had bedacht. Zou Sprakeloos het eigenlijk tot een – weliswaar iets minder bejubelde – film hebben geschopt als het boek van Tom Lanoye ook niet het levensverhaal van zijn moeder vertelde? Gokje: nope. Tot voor kort haalde ik mijn neus op voor boeken waarop de uitgever een sticker ‘Waargebeurd’ heeft geplakt. Dient alleen voor lezers van wie de verbeelding een zetje nodig heeft, dacht ik altijd. Misschien moet ik er toch ook maar op beginnen te letten.

Door Peter Casteels

Ik had het niet zien aankomen dat een zwarte jury een overduidelijke moordenaar zou vrijspreken.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content