De Amerikaanse president Bill Clinton moest zijn zeges vooral gaan zoeken in uitwedstrijden.

Dat de Amerikaanse president Bill Clinton gaarne buitenshuis speelt, werd in 1994 al gesuggereerd. Met veel ranzige details, trouwens, en getuigenissen van vrouwen die beweerden dat ze de president fysiek ter wille waren geweest. Al die morsige romantiek droogde dit jaar op. Bill en zijn vrouw Hillary hielden de schijn hoog dat ze de violen gelijkgestemd hadden : dat leverde een aantal aanminnige tafereeltjes op. Het nog altijd sterk gekruid optreden van de presidentsvrouw haar speech op de vrouwenkonferentie in China had geen enkele echte politieke leider haar kunnen verbeteren vond blijkbaar meer dan vroeger genade in de ogen van het brede publiek.

En bovendien had manlief andere katten te geselen. In het nieuwe Amerikaanse kongres moest Clinton tegen een Republikeinse meerderheid opboksen. De president probeerde dan eens te zalven, en zocht weer een andere keer heil in zijn vetorecht. Dat leidde op een bepaald moment tot een potsierlijke situatie, toen president en Republikeinen bij een begrotingswet verstrikt raakten in hun spelletje welles-nietes en de staat zonder geld raakte.

De match tussen Clinton en de Republikeinen moet in november 1996 een hoogtepunt bereiken. De race naar de nieuwe presidentsverkiezingen is al ingezet, en voorlopig ligt Clinton voorop. Hij dankt zijn voorsprong aan een tekort aan sterke kandidaten bij de tegenpartij, en aan de rol die hij voor zichzelf kon afdwingen op de internationale scène. De manier waarop hij de vrede regelde voor het Midden-Oosten en, vooral, de knopen uit de Joegoslavische kwestie trok, deden de populariteit van Clinton bepaald deugd.

Vanuit zijn positie geniet Clinton bovendien van het voordeel dat hij veel mediabelangstelling naar zich toetrekt, en die bespeelt met een handigheid die doet denken aan de professionele vaardigheid van een van zijn voorgangers.

Toch mag Clinton zich inzake kijkdichtheid niet top of the bill noemen. Die eer was in 1995 weggelegd voor O.J. Simpson, de van moord op zijn ex-vrouw en haar vriend beschuldigde sportheld. Na een proces van negen maanden wachtte de hele natie op het vonnis : in spanning en ook wel met de angst dat een veroordeling etnische onlusten zouden doen oplaaien. de vrees hoefde niet. De jury vond dat ze over te weinig bewijzen beschikte om Simpson te veroordelen.

Voor de meeste Amerikanen doemde Simpson dan ook op als de man van het jaar. Veel meer dan van president Clinton diende O.J. de konkurrentie te vrezen van een onbekende brandweerman uit Oklahoma City. De man droeg in zijn handen een baby, die onder het bloed zat. Hij had de boreling geplukt van tussen de puinen van een overheidsgebouw, dat paramilitaire mafketels uit haat tegen de regering tot ontploffing hadden gebracht. Balans : 167 doden. Ook de baby overleefde de aanslag niet. Maar maakte wel de brandweerman onsterfelijk.

– De Amerikaanse president boekte in 1995 op twee fronten overwinningen : met zijn rol als vredesbemiddelaar in het buitenland, gekoppeld aan vele optredens buiten de grenzen. En op het terrein van zijn huwelijk met Hilary, waar de scherven blijkbaar gelijmd werden. Op de foto hiernaast in het midden doet hij met John Belushi en Al Gore de Blues Brothers. Daarnaast : een zorgelijke Clinton, in de knoei met zijn binnenlandpolitiek.

– Scènes uit de VS. De grote foto toont de brandweerman die vergeefs een kind poogde te redden na de bomaanslag in Oklahoma (zie ook de foto van de vernielde building hierboven en van de begrafenis van de slachtoffers helemaal rechts). Ook de vrijspraak van O.J. Simpson (foto hiernaast) en de lotgevallen van piloot Scott O’Grady hielden de Amerikanen bezig.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content