Het is half elf ’s ochtends en zijn taak zit erop. Om half vier deze nacht is hij begonnen aan zijn dienst. Tommy is treinconducteur.

Vroeger had hij andere dromen : hij wilde altijd iets doen met dieren. Bioloog of veearts ofzo. Hij was lid van het WWF en van de Jeugdbond voor Natuurbescherming. Maar het is niet zo gegaan.

Als enig kind voelde hij zich best gelukkig, beschut in een klein gezin. Maar toen hij negen was, scheidden zijn ouders. Hij trok met zijn moeder naar Brussel. Zijn middelbare-schooltijd bracht hij deels in Brussel, deels in Antwerpen door. Zijn resultaten op school werden slechter, de interesse verdween. Hij werd een opstandige puber. ?Ik hing zo’n beetje de punker uit.”

Toen hij aan Pol-en-Soc begon, bleek hij niet volwassen genoeg om de vrijheid aan de universiteit aan te kunnen. Ook het volgende schooljaar, als eerstejaars vertaler-tolk, zat hij meer in het café dan in de les. Achteraf heeft hij er wel spijt van dat hij z’n studies nooit heeft afgemaakt, gewoon voor zichzelf. Dat probeert hij goed te maken door veel te lezen.

Aan zijn militaire dienst bewaart hij wel goede herinneringen. ?Ik hield van de fysieke inspanningen die we moesten leveren. Ik kreeg de tijd om volwassen te worden, om na te denken.” Hij leerde een meisje kennen, ging al snel samenwonen en op z’n tweeëntwintigste was hij getrouwd. ?Trouwen, het is een romantisch idee. En het is ook praktisch als je een huis wil kopen, of als er kinderen komen”. En die waren er snel. Een jaar later werd hij vader van een tweeling.

Ondertussen kreeg hij van zijn vader de raad om mee te doen aan een examen van de NMBS. Zo kwam hij op de trein terecht. Hij is tevreden met zijn job : ?Het is afwisselend, elke dag gebeurt er wel iets bijzonders en kom je iemand tegen die zijn verhaal doet.” Maar de wisselende werkuren hebben ook nadelen. ?Je sociale leven lijdt er soms onder ; jij bent dikwijls thuis als anderen werken. De opvang van de kinderen is moeilijk te regelen, want mijn vrouw werkt ook buitenshuis.” Tommy ergert zich aan het feit dat het gezin nog steeds gepropageerd wordt als hoeksteen van de samenleving, terwijl er terzelfdertijd van de mensen verwacht wordt dat ze steeds flexibeler worden inzake werktijden.

Zijn idealen zijn eigenlijk niet veranderd. Hij is nog steeds erg bekommerd om het milieu. De oppermacht van het verkeer dat elk jaar mensenlevens kost, dat houdt hem bezig. Als alternatieven hoopt hij op een beter uitgebouwd openbaar vervoer en een fatsoenlijk fietsbeleid in de steden. Hij heeft het grootste respect voor mensen die de trein blijven nemen. Er zijn wel meer dingen waar Tommy zich druk om maakt : het alom heersende individualisme bijvoorbeeld. ?Niemand wil nog zijn verantwoordelijkheid opnemen tegenover de samenleving.” Of hypocrisie : ?Alcoholgebruik wordt goedgekeurd, maar wie een joint rookt wordt behandeld als een crimineel.” En : ?Hoe kunnen wij spreken over mensenrechten als je ziet wat er in België met verstekelingen of asielzoekers gebeurt ?” Gelukkig is er nog het idealisme van sommige mensen die zich belangeloos inzetten voor anderen. Dat geeft nog een beetje tegengewicht.

E.V.