Tegengeluid op de Turnhoutsebaan

PETER CASTEELS

A Street Concert is een amusante voorstelling, maar wel een beetje naïef.

Als ik vroeger weleens door Borgerhout liep, amuseerde ik mij met het beeld dat veel Vlamingen over dat Antwerpse district hebben. In de ogen van Filip Dewinter is het een van de wijken waar de islamisering heeft gewonnen, en hij is lang niet de enige die denkt dat Borgerhout vergeven is van de salafisten, kutmarokkaantjes en andere onfrisse sujetten. Er is me nooit iets overkomen.

Pieter Embrechts maakte nu voor Het Paleis een muziekvoorstelling over Borgerhout, of toch de Turnhoutsebaan. In muzieknummers en kortfilmpjes beschrijft hij de levens van een tiental bewoners. Het hoofdstukje waarin een oude man aan het woord komt die in Antwerpen filmrollen rondbracht toen er nog tientallen cinema’s in de stad waren en nu naar een wereld kijkt die helemaal veranderd is, is het liefst. Maar de personages komen van overal en de hele voorstelling is amusant en geestig. Embrechts is een even goede acteur als muzikant, de teksten die hij schreef zijn even literair als muzikaal. Niettegenstaande A Street Concert een voorstelling voor jongeren is, hoorde ik mij ze aan vrienden aanbevelen.

Wie ik ze niet zou aanraden, zijn mensen die een sceptischer beeld hebben van de Turnhoutsebaan, Borgerhout en misschien wel van de hele multiculturele samenleving. Die hebben doorgaans ook al een welbepaald beeld van kunstenaars, namelijk dat het allemaal ‘PoCo’s’ of hopeloos ‘politiek correcten’ zijn. Het beeld van Borgerhout als een werelds dorp waar iedereen gelukkig met elkaar samenleeft, herkennen ze allicht niet. En ik had er ook wel mijn twijfels bij. Armoede? Islamisme? Overlast? Het lijkt niet te bestaan, of komt alleen maar heel subtiel langs. Als Embrechts moslima’s aanspreekt, antwoorden ze niet enkel gemoedelijk in het plat Antwerps, maar maken ze ook ongegeneerd grappen over drugs tegen hem. Als er al een straatcrimineel aan bod komt, is het omdat hij een rap heeft gemaakt over zijn jeugdige zonden. En wanneer op het eind van de voorstelling een lied tegen racisme wordt ingezet, hebben de sceptici waarschijnlijk al lang de zaal verlaten.

Embrechts kreeg een staande ovatie. De fans zijn blij dat er eindelijk eens iemand een tegengeluid laat horen over buurten als Borgerhout. Maar in een krant zou niemand wegkomen met een reportage met een even naïeve toon. Als dat in een theater wel kan, is het omdat maar een van de strijdende partijen daar nog gezien wil worden.

Door Peter Casteels

Armoede? Islamisme? Overlast? Het lijkt niet te bestaan, of komt alleen maar heel subtiel langs.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content