‘De kerk heeft zich te veel laten meeslepen in randdiscussies over het homohuwelijk en vrouwelijk priesterschap.’
‘Ik ben niet uitzonderlijk gelovig, gewoon een praktiserende katholiek. En ik kom openlijk voor mijn geloof uit. Mijn geloof bepaalt ook mijn politieke standpunten. Mensen mogen weten dat ik aan politiek doe vanuit een katholiek engagement. En van alle partijen sluit het Vlaams Belang het dichtst aan bij mijn inzichten als gelovige. Onze standpunten zijn meer katholiek dan die van CD&V, ondanks die C in haar naam. Alleen in ethische discussies zoals die over euthanasie en kunstmatige inseminatie mag het VB voor mij wat strikter zijn. Een bevruchte eicel is voor mij een leven, en dus heilig.
‘Mijn inzet als katholiek gaat verder dan mijn politieke engagement. Een paar maanden geleden was ik op de Pro Life-betoging in Brussel. Die mars werd georganiseerd door de Brusselse Emmaüsgemeenschap. Er waren dus duidelijk meer Franstalige deelnemers, van wie velen ongetwijfeld niet Vlaamsgezind zijn. Maar ik heb er geen probleem mee om samen te werken met politieke tegenstanders. De strijd om het ongeboren leven is zo essentieel dat hij politieke meningsverschillen overstijgt.
‘Aartsbisschop Léonard was er in het verleden ook. Hij kent me wel. Ik heb al met hem gesproken en gemaild. Ik weet dat hij mijn standpunten kent en mijn rol als gelovige waardeert. Maar natuurlijk houdt hij de nodige afstand van mij als politicus. Als aartsbisschop draagt hij zorg voor de eenheid van de katholieken in dit land, hij wil dus niet geassocieerd worden met een anti-Belgische partij. Toch heb ik Léonard veel liever dan zijn voorganger. Danneels stelde zich veel te zacht en te tolerant op. Hij wilde in de media altijd de populaire uithangen. Die softe aanpak, met de zaak-Vangheluwe als pijnlijkste dieptepunt, heeft de kerk in dit land veel schade toegebracht. Het is goed dat Léonard teruggaat naar de essentie van het geloof. Dat verwacht ik ook van de nieuwe paus Franciscus. Ik hoop dat hij met zijn nadruk op eenheid opnieuw het geloof centraal zal stellen, de verkondiging van de leer van Jezus. Katholieken moeten weer fier kunnen zijn. Dat probeer ik, in alle bescheidenheid, ook zelf te zijn: ik toon dat ik gelovig ben, dat ik naar de kerk ga en het evangelie belangrijk vind. Ook op twitter leg ik daarvan getuigenis af.
‘De kerk heeft zich de voorbije jaren te veel laten meeslepen in randdiscussies over het homohuwelijk en vrouwelijk priesterschap. Het geloof is veel rijker dan dat. De kerk wordt trouwens niet aantrekkelijker door altijd weer toe te geven. Zelfs als de paus morgen zou beslissen dat vrouwen wel priester mogen worden, vinden onze critici overmorgen wel een ander argument om ons aan te vallen. Het is een straatje zonder eind. De meeste vrouwen die ik ken, zijn tevreden met de rol die ze hebben in de kerk.
‘Ik ben katholiek opgevoed. In het Sint-Barbaracollege te Gent was ik als leerling verantwoordelijk voor de misvieringen. Samen met Sven Ornelis was ik een van de leerlingen die om acht uur ’s ochtends naar de mis gingen in de kapel van de school. Mijn ouders waren gelovig, maar het geloof stond thuis niet centraal. Bij mijn ex-echtgenote wel: zij baden voor het eten, en ’s avonds verzamelde het gezin voor het avondgebed. Na ons huwelijk hebben we dat nog een tijd volgehouden. Nu is dat allemaal veel minder. Ik ben eigenlijk niet echt trots op mijn levensstijl: door mijn drukke agenda leef ik niet zoals dat van mij verwacht mag worden. Ik kom bijvoorbeeld niet meer toe aan vasten, tenzij op Goede Vrijdag.
‘Mijn echtscheiding is een kruis dat ik de rest van mijn leven moet dragen. Ik heb gefaald als man, mijn vrouw en ik hebben samen gefaald als ouders tegenover onze kinderen, en ik heb gefaald als katholiek tegen het sacrament van het huwelijk. Dat weegt op mij. Ik zal niet proberen om mijn huwelijk kerkelijk te laten ontbinden, zoals Helmut Lotti heeft gedaan. Toen wij trouwden, waren wij bij ons volle bewustzijn. Ik aanvaard dus de consequentie van onze scheiding: in de toekomst zal ik op relationeel vlak blijk moeten geven van een zekere bescheidenheid. De kerk staat niet meer toe dat ik opnieuw trouw, en ik aanvaard dat.
‘Mijn vrouw woont met de kinderen in Brugge. Het gevolg van mijn echtscheiding is dat ik van Gent verhuisd ben naar Blankenberge: om mijn rol als vader te kunnen blijven opnemen, moest ik dichter bij de kinderen wonen. Filip Dewinter suggereerde Blankenberge, ook al omdat daar veel oudere Antwerpenaren wonen. En sindsdien engageer ik mij in het parochieleven van Blankenberge.
‘De kern van de geëngageerde gelovigen in Blankenberge bestaat vooral uit oudere CD&V’ers. Ik wil solidair zijn met mijn parochiegemeenschap: pas als je de mensen leert kennen, kun je je thuis voelen in je eigen kerk. Ik woon er dus de missen bij, ik ga zelfs naar activiteiten van Broederlijk Delen, al zit het Vlaams Belang niet altijd op dezelfde golflengte met die organisatie. En mijn medeparochianen van CD&V zijn mij al komen vragen: “Je komt toch naar ons wereldontbijt?” Ook al weten ze dat ik tot een andere politieke partij behoor, toch beschouwen ze mij nu al als iemand van hun gemeenschap, hun parochie. En dat besef doet ongelofelijk deugd.’
1972 H Hoger secundair onderwijs in Oostakker H Gescheiden, twee kinderen H Kamerlid
