Het artikel ?De liefde verklaard” uit Knack nummer 5, werd op onze redactievergadering op gejuich onthaald. Al was het maar omdat onze chef-wetenschappen daarin de morele rem tegen overspel als volstrekt zinloos van de hand wees. Drang tot ontrouw is fysiek bepaald, en heeft niets te maken met gebrek aan zedelijke standvastigheid. De vrouw gaat trouwens net zo vreemd als de man, dus geen van beiden hoeft zich schuldig te voelen, zo concludeerde Dirk Draulans. En het bewijs hiervoor vinden we bij de chimpansee : ?Er bestaat een verband tussen de relatieve grootte van de teelballen van mannelijke apen ten opzichte van hun lichaam, en de mate waarin hun vrouwtjes meerdere partners hebben. Hoe groter de teelballen in verhouding tot het lichaam, hoe ruimdenkender de vrouwelijke apen.”

Wij zagen tijdens de vergadering al enkele redacteurs en cheffen discreet voelen hoe ruimdenkend hun vrouwen wel waren, toen onze chef-wetenschappen zijn betoog afrondde : ?De man van de mens bengelt tussen chimpansee en gorilla in. Onze dames zijn geen seksmachines zoals die van de chimpansee. Maar het scheelt toch niet veel.” Waarna iedereen blij van zin naar het Bosnische restaurant achter de hoek vertrok, om de consequenties van deze wetenschappelijke bewijslast aan een nadere bespreking te onderwerpen.

IN HETZELFDE ARTIKEL stond trouwens een nog veel merkwaardigere primeur te lezen. Wij citeren : ?Onlangs biechtte zelfs Vlaanderens meest bekende religieus geïnspireerde denker ootmoedig aan een intimus op, dat hij zijn bevlogen boeken vooral schreef omdat hij zo meer succes bij de vrouwen had.”

Over wie, in godsnaam, gaat het hier ? Wie is in staat zo een absurditeit te bedenken ? André Demedts ? Hugo Claus ? Jef Geeraerts ? Monica Van Paemel ? Kardinaal Danneels ? Vic De Donder ? Aangezien Draulans weigerde dit geheim te onthullen, moesten wij met zijn allen terecht bij onze na enkele zware bedreigingen vanwege madam Reynebeau pas weer in dienst genomen chef-boeken. Die peinsde en piekerde en wist plotseling het goede antwoord : Gerard Bodifée !

Rond de befaamde wetenschapsredacteur van De Standaard was het een tijdje stil geweest, maar eind vorig jaar sloeg hij vriend en vijand plat met een unieke vondst. Terwijl onze chef-wetenschappen bal na bal onder zijn microscoop schoof, was Bodifée met zijn tentje en een karig rantsoen op overlevingstocht in Scandinavië. Dit teneinde in rechtstreeks contact te komen met de geheimen van de kosmos. Tevens om weer op adem te kunnen komen, want zijn jongste boeken waren wel erg bevlogen geweest.

Toen Bodifée op een koele ochtend in het Kattegat ging zwemmen, botste hij daar plots tegen een Noorse kreeft op. Met een snoekduik en een aalvlugge beweging nam de astrofysicus het schaaldier te grazen en slingerde het op de oever. Hierna sloeg hij twee platte stenen gedurende een kwartier tegen elkaar, en joeg zo een vuurtje doorheen een bussel dennenhout waarboven een teil water hing.

Toen de kreeft op smaak begon te komen, vond het grote moment plaats dat de loop van de geschiedenis grondig zou veranderen. Wat geen enkel menselijk oog had kunnen waarnemen, deed dat van Bodifée wel : het zag op de kaak van de kreeft de Symbion pandora zitten ! Een diertje dat aan geen enkele tot nu toe bekende classificatie beantwoordde en volgens een verrukte Gerard de vertegenwoordiger moest zijn van een nieuwe stam in het dierenrijk : de cycliophora. Een sensationele ontdekking, waarmee hij zich onmiddellijk op de hoogte hees van de grootste biologen aller tijden, genre Carolus Linnaeus.

BODIFÉE DOOK terstond het Kattegat weer in, ving zeventien Noorse kreeften en slaagde er in enkele vrouwelijke symbion-pandora’s van hun wangen te pulken. Met zijn vangst in een bokaal, die voordien voedzame appelmoes had bevat, keerde hij opgewonden terug naar de Gossetlaan waar hij een verwarmde kweekinstallatie optimmerde. Op de redactie van De Standaard krioelt het intussen van de symbion-pandora’s. Het aantal kreeften varieert naargelang van de honger bij de andere redacteurs.

DAT BODIFEE AL dat wetenschappelijk labeur enkel zou verrichten om vrouwen te behagen, was voor de meesten van ons al een klap. Maar Draulans ging nog een stapje verder door zijn collega niet meer of niet minder dan het fileprobleem in de schoenen te schuiven. Onze chef-wetenschappen beweert namelijk dat files een gevolg zijn van auditieve impulsen. Files worden veroorzaakt door lawaai. Waar het stil is, geen files. Tenzij heel erge.

En om dit sluitend te bewijzen, diepte hij een artikel van Bodifée op waarin het tegengestelde werd beweerd. Meer bepaald dat files slechts te begrijpen zijn vanuit de lineaire vergelijking waarbij een element wordt gedefinieerd door zichzelf. Het is met deze theorie dat Bodifée, na eerst aan enkele conventionele universiteiten te zijn weggejaagd, als enige tot nu toe het diploma van astrofysicus op zak stak.

Onze chef-wetenschappen kwam tot een heel ander besluit : ?De files zijn de schuld van de theorie van Bodifée en dus van Bodifée zelf.” Of is het u nog niet opgevallen dat de opstoppingen in Groot-Bijgaarden zich pas zijn beginnen te ontwikkelen in de jaren tachtig, nadat de Vum er haar diensten had ondergebracht ? Voor empirische vorsers zoals het merendeel der Knack-redacteurs mag dit als bewijs volstaan. Als men Bodifée de vrije hand geeft, draait zelfs het verkeer op een paardenmolen in de soep.

Eén en ander is het gevolg van zijn fascinatie voor een geleerde uit lang voorbije tijden : de Duitse wis- en sterrenkundige Johannes Kepler, die beweerde dat planeten elliptische banen rond de zon beschreven en dat hun voerstraal naar de zon in gelijke tijden gelijke oppervlakten doorliepen. Of iets van die strekking, zelf hebben wij het nooit tot astrofysicus gebracht. In die tijd bestonden er nog geen telescopen, dus Kepler was redelijk geniaal. Hij werd dan ook, net als later zijn beroemde leerling, van alle traditionele universiteiten weggestuurd en belandde ei zo na op de brandstapel. Dat belette hem niet om uit te pakken met een oneliner waarop Louis Tobback jaloers mag zijn : ?Bij de beweging van de planeten zijn de kwadraten van de omlooptijden evenredig met de derde machten van de halve grote assen van de ellipsen.” En nu u. Volgens onze chef-wetenschappen betekent de toepassing van dit principe op de grote ring van Brussel wiskundig gesproken geen ring maar een ellips dat je stil staat op het klaverblad van Groot-Bijgaarden. Waarmee de schuld van Bodifée vaststaat.

Koen Meulenaere