Bij de start van het theaterseizoen vroeg Knack aan vijf theatermensen om hun toekomstvisie op de podiumkunsten te formuleren.
Moeder, laat mij verliefd zijn in het theater, moeder, laat mij vluchten in het theater, want mijn realiteit is bitter.’ Leest u dat nog eens, en voel hoe de woorden aan uw ribben blijven plakken. Ze komen van Mokhallad Rasem, regisseur van het bejubelde Irakese Geesten (Monty, 2009). Rake woorden bij het begin van een nieuw seizoen. Omdat ze nodig zijn.
De podiumkunsten staan namelijk voor een precaire jaargang waarin besparingen op til staan. Op het Theaterfestival zal socioloog Pascal Gielen op 25 augustus de ‘officiële’ State of the Union brengen. Knack wachtte de gebeurtenissen niet af, en vroeg aan enkele intrigerende theatermensen hoe zij de toekomst van de sector inschatten. Als een vluchtoord in een bittere realiteit, dixit Rasem. Michael De Cock, artistiek leider van ’t ARSENAAL, screent de sector in een pittige brief waarin hij pleit voor durf, diversiteit en milieuzorg. Hij geeft zowel de media, de (stads)theaters als de opleidingen – constructief – een veeg uit de pan.
Even constructief stellen Wim Opbrouck (met Steven Heene) en Barbara Wyckmans zich op. De artistieke leiders van respectievelijk het NTGENT en HETPALEIS kijken pront vooruit. NTGent wil een baken zijn en inspirerende beelden creëren ‘waarin “zachte” waarden als verdraagzaamheid, solidariteit, maar ook poëzie en verbeelding’ primeren. Wyckmans schrijft strijdlustig dat ‘de sector moet ophouden met zelf te roepen: “We zijn met te veel!” Er zijn nog altijd meer mensen die niet naar theater gaan dan mensen die dat wel doen.’ Alexander Devriendt, artistiek leider van Ontroerend Goed, leunt aan bij Wyckmans’ pleidooi voor een positieve discriminatie van de kunstensector in tijden van bezuiniging. Hij begrijpt niet waarom iedereen de studie van het Vlaams Theater Instituut negeert waaruit blijkt dat de podiumkunstensector economisch gezond en rendabel is. Dat kan zo blijven als de overheid zorgvuldig blijft investeren in de kunsten.
Deze auteurs verdedigen wat in gevaar is: ruimte voor de kunsten. Beknibbelen op die ruimte betekent beknibbelen op de schoonheid (en de beleving ervan) in en van een samenleving. Want, zoals Winston Churchill het destijds placht te zeggen: ‘Als we besparen op cultuur, waar vechten we dan nog voor?’
DE STATEMENTS LEEST U OP WWW.KNACK.BE/CULTUUR. INFO: WWW.THEATERFESTIVAL.BE
Els Van Steenberghe
