Ze was al ingeschreven bij de hogeschool voor journalistiek in Brussel, maar van studeren kwam niks in huis. Sabrina had andere dingen aan haar hoofd, zoals het uitbouwen van een carrière, die uit de lucht kwam vallen. Voor de lol en uit nieuwsgierigheid had ze deelgenomen aan de Europese wedstrijd van Eileen Ford, het wereldberoemde New Yorkse modellenbureau. Vooral de samenstelling van de jury met onder anderen Versace en Naomi Campbell sprak tot haar verbeelding. Tot haar verbazing en die van haar ouders won ze de eerste prijs en volgden de eerste opdrachten. Sabrina wilde het wel eens proberen, vooral om te kijken hoe het eraan toegaat in dat modellenwereldje.
Ze woont nog bij haar ouders, die met haar meeleefden en ze praatten met de mensen van het agentschap om erover te waken dat het allemaal wel ?serieus” was.
Nu, na één jaar, heeft ze besloten er haar beroep van te maken : het gaat goed, en het bevalt haar bovendien. ?In het begin is het vooral een kwestie van opbouwen, van investeren,” zegt ze. ?Je begint met een boek waarin je amper twee foto’s hebt, en dat moet je uitbreiden vooraleer je echt aan defilés toekomt.” Fotosessies voor magazines doet ze het liefst, dat is veel creatiever dan het commerciële circuit. Dat is wat haar het meest verbaasde in dit vak : zoveel creativiteit had ze nooit verwacht. Ze schildert zelf, is naar eigen zeggen artistiek ingesteld, en zou soms liefst aan de andere kant willen staan.
Ze vindt het interessant en leerzaam om te zien hoe een fotograaf, een stylist en de make-up-artiest samenwerken om tot een mooi eindresultaat te komen. ?En dat is wat de mensen te zien krijgen : een foto waaraan uren van voorbereiding vooraf gaan. Daardoor hebben ze vooral oog voor de glamour, niet voor de achterkant ervan.”
Lijdt ze wel eens onder jalousie de métier ? ?Afgunst bestaat in elk vak,” zegt Sabrina. ?Het belangrijkste verschil is dat het in dit wereldje vooral om het uiterlijk draait, en dat uiterlijk zie je binnen de seconde. Als je met honderd meisjes op dezelfde auditie komt, taxeren ze elkaar allemaal om te zien wie een mogelijke concurrent is en wie niet.” En is het mannequinmilieu niet een soort veemarkt, waar iedereen openlijk gekeurd en bekritiseerd wordt ? ?Dat hangt grotendeels af van je eigen houding,” zegt ze. ?Ik laat mij zo niet behandelen. Ik blijf altijd puur professioneel : ik doe mijn best, ben vriendelijk en beleefd, en daar stopt het bij. Je weet dat je als model aan bepaalde eisen moet voldoen, zoals in ieder ander vak. Een model moet slank zijn, bijvoorbeeld, en daar heb ik geluk mee : ik hoef niet te lijnen. Je moet er stevig uitzien, en daarvoor is sporten onontbeerlijk. Jammer genoeg is daar geen of weinig tijd voor, je moet echt gemotiveerd zijn om daar na je dagtaak nog aan te beginnen. En gedisciplineerd, natuurlijk. Maar dat moet je altijd zijn. Een opdracht in het buitenland is zeker geen snoepreisje. Van laat naar bed gaan en feesten is geen sprake : de volgende ochtend moet je weer vroeg op. Je hebt trouwens een reputatie hoog te houden, van in het begin.”
Haar idolen, plannen en ambities ? Ze lacht een rij hagelwitte tanden bloot. Idolen heeft ze niet. Wél de ambitie om het zo ver mogelijk te schoppen, bij de beste magazines en de grote couturiers. ?Tot nu toe werkte ik vooral in België, in Duitsland, Italië en Nederland. Nu wil ik Parijs attaqueren, de moeilijkste markt.”
G.S.
