Esther Nwanu danste op wereldkampioenschappen en Night of the Proms-tournees met de hiphopcrew Empire. In Wie wordt wrapper? moest ze nipt de duimen leggen voor Gloria Monserez. Maar dat ze ooit bij de radio zou belanden, had de MNM-stem nooit gedacht. ‘Het was geen veto. Gewoon een blinde vlek.’

‘Huh?’

Esther Nwanu wilde ooit neuroloog worden. Of apotheker. Danseres. Zangeres. Choreografe. Social media manager. Wrapper. Maar dat ze uiteindelijk radiomaakster zou worden, had ze nooit zien aankomen. Net zo min als de vraag van nethoofd Steven Lemmens in 2021 of ze na een half jaar op de MNM-nachtshift Marathonradio wilde maken naast Peter Van de Veire en Dorianne Aussems.

‘Huh?’ dus. Veel meer kon ze niet uitbrengen.

Sindsdien is de trein niet meer gestopt voor de doorgaans veel eloquentere hiphopdanseres. Ondertussen heeft Nwanu met Bouger! Bouger!, geflankeerd door DJ Voltage, haar eigen show op vrijdag en zaterdag. Op donderdag serveert ze samen met Brahim hiphop en neosoul in MNM R&Beats. En deze zomer gaat ze op zoek naar nieuw dj-talent in MNM Start to DJ.

‘Issa Rae. En Viola Davis.’

We zitten in een Antwerpse koffiebar en Nwanu hoeft niet lang na te denken over wie ze als haar voorbeelden beschouwt. ‘Ik herinner me nog dat ik Insecure, de YouTube-reeks van Rae, en later Awkward Black Girl op HBO, zag en dacht: Wacht eens, dat ben ik? Eindelijk een personage in wie ik me echt kan herkennen. En Davis? Ze laat je voelen wat er op elk moment gevoeld moet worden, geeft interessante interviews en weet perfect wat ze waard is in een industrie die haar nog altijd niet naar waarde schat. Ik ben echt jaloers op die kwaliteiten.’

Toen ik streste voor de Marathonradio, bedacht ik me: in het slechtste geval vliegt de studio in brand, Esther. Gewoon netjes evacueren en klaar.

Jouw bescheidenheid was jouw MNM-collega Brahim ook opgevallen. Hij bedoelde het positief, maar het klonk alsof je jezelf soms ook in de weg stond.

Esther Nwanu:(knikt) Ik mis het talent om uit te pakken met mijn talenten. Terwijl je jezelf wel een beetje moet durven te verkopen en moet durven te benoemen wat je wil doen. Hoe weten mensen anders waar je heen wil?

Wat zegt het dat je als radiomaakster en danseres met Rae en Davis twee actrices naar voren schuift?

Nwanu: Voorlopig bleef het bij een bijrol in D5R, maar ik zou graag meer acteren. Al noem ik Rae vooral omdat ze echt in alles uitblinkt: ze schrijft, regisseert en acteert. Ik heb veel bewondering voor mensen die erin slagen alles te combineren.

De term ‘multitalent’ valt ook vaak als het over jou gaat.

Nwanu: Ik doe heel veel heel graag, maar dat is zowel een vloek als een zegen. Want er zijn maar zoveel uren in een dag. Ik ben een streber, best ambitieus en ik wil me niet toeleggen op één ding. Zo houd ik van dans, maar ik zou het jammer vinden mocht dat mijn hele leven zijn. Nu kan ik dansen, zingen, acteren, presenteren én online content maken. Die afwisseling is fijn, al geef ik toe dat die opsomming alleen al een beetje vermoeiend klinkt. (lacht) Gelukkig heb ik ondertussen geleerd om niet alles tegelijk na te streven. Ik verleg mijn focus telkens. Op die manier is het doenbaar. … Waarom grinnik je?

De manier waarop je ‘doenbaar’ uitspreekt, lijkt iets anders te zeggen, toch?

Nwanu: Het blijft een evenwichtsoefening. Mijn mentaliteit is ten minste veranderd: ik voel me geen vreemde rots meer als ik iemand vertel hoe druk mijn leven is. Tegenwoordig snap ik dat vrije tijd en rust mijn meest kostbare momenten zijn.

Vorig voorjaar maakte je tijdens jouw eigen examenperiode ook Marathonradio, om daarna meteen een postgraduaat Digital Content Creation af te werken tijdens de zomer. Is dat drive of gewoon masochisme?

Nwanu: Dat was niet mijn beste beslissing ooit. (lacht) Voor dat postgraduaat moest ik bovendien ook nog een stage doen, uitgesmeerd over de hele zomer, omdat ik dat wilde combineren met mijn job als social media manager bij Zinnema (Vlaams huis voor Amateurkunsten in Brussel, nvdr.). Ik had daarnaast ook nog twee herexamens én trok een week op kamp als monitor omdat ik toch nog een paar vrije dagen in de agenda had staan. Het is blijkbaar sterker dan mezelf. Maar ik weet dat het niet gezond is. Dat is van dag tot dag leven. En niet op een holistische manier. Op zo’n momenten moet je je gewoon exclusief op de eerstvolgende taak concentreren, want als je verder vooruit kijkt, ontplof je.

Is dat niet solliciteren naar een burn-out op korte termijn?

Nwanu: Ik ben niet helemaal, maar toch 95 procent, zeker dat ik vorig jaar een burn-out had. (grinnikt) Toen ik studeerde voor mijn herexamen arbeidspsychologie bleek het hoofdstuk over burn-out toch zeer herkenbaar.

Voor De Spreekbeurt – een avond met negen serieuze lezingen over onnozele onderwerpen – gaf je onlangs een uiteenzetting over gele kiwi’s. ‘Ik weet dat vanavond niet op punten staat, maar voor een people pleaser staat alles altijd een beetje op punten’, bedacht je je bij het begin. Verklaart dat de werkethiek?

Nwanu:Is dit een therapiesessie?

Eerder een interventie?

Nwanu:Ik maakte daar vooral een grapje, met een stevige kern van waarheid. Als ik iets doe, wil ik het goed doen. In die mate dat ik lang alles vermeden heb waarvan ik vermoedde dat ik het niet zo goed zou kunnen. Of anders geformuleerd: passieve faalangst. Het gaat al beter, hoor. Het is niet langer mijn hoofddoel om mensen nooit teleur te stellen. Ik heb een reddingsboei gevonden in de denkoefening: wat is het ergste dat me kan overkomen? Toen ik streste voor de Marathonradio, bedacht ik me: in het slechtste geval vliegt de studio in brand, Esther. Gewoon netjes evacueren en klaar.’

* * *

‘Als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik mezelf eerder als professioneel danseres of choreografe zag eindigen’, vertelt Nwanu. ‘Met social media manager als plan B. Het was met die laatste functie in het achterhoofd dat ik destijds aan de talentendagen bij MNM heb deelgenomen. Ik had nooit gedacht dat ik ooit radio zou maken. Dat was geen veto, gewoon een blinde vlek. Ik wist niet eens dat dat een optie was voor mij, maar plots vroeg iemand me of ik ook een stemtest wilde doen.’

Ketnetwrapper leek haar misschien wel nog een fijne carrière. Eind 2019 moest ze in Wie wordt wrapper? nipt de duimen leggen voor Gloria Monserez. ‘Ze hebben toen absoluut de beste kandidaat voor de job gekozen. Ik stond toen nog helemaal niet waar ik vandaag sta.’

Toen jij je drie jaar geleden inschreef, had je ongeveer 500 concurrenten. Toen Ketnet dit jaar weer op zoek ging, waren dat er 4000. Ketnetwrapper is duidelijk geen knelpuntberoep. Heb je daar een verklaring voor?

Nwanu: TikTok speelt zeker een rol. TikTok heeft een hele generatie geleerd hoe ze zelf leuke dans- en andere filmpjes moeten maken. Dat maakt de drempel veel lager, want zo ver liggen TikTokker en wrapper nu ook niet uit elkaar.

En onderschat het Monserez-effect ook zeker niet. Ik zeg niet dat de andere Ketnetwrappers oud en stoffig zijn, maar Gloria heeft de job toch een nieuw en fris elan gegeven. Ik kan me inbeelden dat dat een hoop anderen geïnspireerd heeft.

Je ging pas danslessen volgen op je zestiende. Mag ik je een laatbloeier noemen?

Nwanu:(knikt) Toch op vlak van die lessen. Ik danste al lang. Op mezelf, met videoclips als voorbeeld. Of op de speelplaats, waar ik de dansjes kopieerde die mijn vriendinnen in hun lessen geleerd hadden. Ik heb mezelf heel veel aangeleerd, maar dat is nooit echt een probleem geweest.

Met Empire, de hiphopcrew die je zelf mee oprichtte en waar je tot voor kort bij danste, mocht je toeren met Night of the Proms en schopte je het tot BK’s, EK’s en WK’s. Onder een topsportstatuut?

Nwanu:Helaas niet, hoewel onze groep meedraaide op wereldniveau. Best frustrerend. Want dan kon ik bijvoorbeeld naar het WK in Martinique, maar moest ik elke prof individueel contacteren of ik alsjeblief uitstel kon krijgen. Het is een beetje een constante als danser: je moet vooral zelf heel veel investeren. (denkt na) De proffen waren altijd zeer begripvol, maar anders was ik toch gewoon gegaan, hoor. School heeft nooit echt op de eerste plaats gestaan. De enige keer dat ik me netjes aan een blokperiode heb gehouden, miste ik een show met onze crew op de MIA’s. En daar heb ik nog altijd spijt van. Toen heb ik de klik gemaakt: fok school. (lacht)

Ik had het lastig met de dorpsmentaliteit van Laakdal. Je merkt heel snel dat je ‘anders’ bent. Dat doet iets met een kind.

Dit najaar volgt er een rolletje in de musical Charlie and the Chocolate Factory. Wat zo duidelijk in lijn ligt met jouw passies, dat het vreemd is dat je nooit eerder in een musical bent opgedoken.

Nwanu: Sinds ik High School Musical zag, is dat een droom. Maar soms is het een kwestie van right place, right time. Ik wist vroeger niet eens waar ik heen kon om zoiets te studeren of te doen.

Uiteindelijk koos je dan maar voor communicatiewetenschappen. Met een omweg langs farmacie. Waarom?

Nwanu:(lacht) Wie me pas later heeft leren kennen, snapt dat ook niet helemaal. Maar farmacie leek toen logisch. Ik had wetenschappen gestudeerd in de humaniora en ik zat op een school waar iedereen klaargestoomd werd om dokter of ingenieur, maar zeker geen musicalster, te worden. Ik heb zelfs tweemaal het ingangsexamen geneeskunde geprobeerd – neurologie leek me wel boeiend – maar zonder succes. Ook farmacie bleek uiteindelijk niet de juiste keuze. Te veel chemie. (denkt na) Had ik het achteraf bekeken anders gedaan? Geen idee. Uiteindelijk kom je altijd wel uit waar je moet zijn.

Je woont vandaag in Schaarbeek, maar groeide op in Laakdal. De Kempen waren te stil voor jou?

Nwanu:(aarzelt) Ik gaf ooit een interview waaruit je kon interpreteren dat ik negatief terugkijk op mijn jaren in Laakdal. Ik ga dat nu proberen te vermijden. Sorry, Laakdal! Het is fijn om er terug te keren, voor de rust. Maar ik gedij beter in de drukte van Brussel. Daar heb ik mezelf ook echt leren kennen, in Laakdal lukte dat precies niet zo goed. Maar ligt dat aan de locatie? Aan de mensen om je heen?

Laakdal is ook wel het dorp waar een of andere hufter jullie huis bekladde met swastika’s, las ik.

Nwanu: Iemand vond het inderdaad ooit nodig om een hakenkruis op onze gevel te schilderen. Dat was schrikken. Ik denk dat ik het lastiger had met de algemene dorpsmentaliteit. Je merkt nu eenmaal heel snel dat je ‘anders’ bent en dat zowel volwassenen als kinderen dat graag nog eens extra in de verf zetten. Ook dat was een reden om naar Brussel te trekken, where nobody cares. (denkt na) Dat doet iets met een kind.

Ik voelde dat mensen, nog voor ze me leerden kennen, een bepaald idee over mij hadden. Omdat ik er anders uitzag. Ik deed dan maar mijn best om grapjes te maken, zodat mensen me eerder daarmee zouden associëren. ‘Die grappige.’ ‘Die danseres.’ Niet ‘de enige in de klas met een andere huidskleur’. Die drang om mezelf constant te bewijzen, is toen ontstaan. Als ik daar nu op terugkijk, denk ik: ocharme, kleine Esther, dat had echt zo niet gemoeten.

* * *

‘Ja, maar als ik nu “ik vind alle olifanten stom” zeg en dat wordt opgepikt, dan is dát plots waarvoor ik de komende jaren bekend sta.’

‘Radiomaakster Esther Nwanu haalt uit naar beschermde diersoort!’

‘Precies, in dat soort koppen heb ik dus geen zin. Ik heb trouwens niks tegen olifanten. Dat was een voorbeeld.’

‘Radiomaakster Esther Nwanu haalt gratuit uit naar beschermde diersoort!’

Nwanu praat hartelijk en honderduit. Behalve wanneer ze voelt dat ze te dicht bij een gewaagdere uitspraak dreigt te komen. Dan gaat ze in de remmen. ‘Esther heeft een felle persoonlijkheid, maar met een zacht manteltje eromheen’, wist Brahim te vertellen. Een stevig harnas ligt misschien wel dichter bij de waarheid.

‘Ik zie genoeg hoe mediafiguren na een welgemikte quote in een interview plots een storm aan kutreacties op social media moeten verdragen’, zegt ze. ‘Daar ben ik te kwetsbaar voor. Dus let ik op mijn woorden. Ik heb veel respect voor mensen die durven te zeggen waar ze voor staan en alle kritiek incasseren. Maar ik wil niet incasseren. (lacht) Ik wil huppelend door het leven kunnen gaan en doen wat ik leuk vind. Mensen moeten me voorlopig gewoon kennen als “die toffe van de radio”. Dat moet volstaan. (denkt na) Wie ben ik ook? Waarom zou de wereld iets aan mijn mening hebben? Ik nuanceer alles meteen plat. Meestal heb ik een hele thesis in mijn hoofd, geen tweet.’

Generatie M-collega Dorianne Aussems bedacht zich in interviews al vaker hoe jullie generatie voorzichtig is geworden met openbare meningen, uit angst om zelf het mikpunt te worden.

Nwanu: Je zou toch voor minder? Alles wat je zegt, kan zo snel verspreid worden over de hele wereld. Is dat per se wat je wil? Hetzelfde met een TikTok-filmpje dat voor je vrienden bedoeld is, maar plots door het algoritme aan honderdduizenden anderen wordt voorgeschoteld. Ga daar maar eens mee om. Ik vind dat lastig.

Gooi ik de vraag over de loonkloof bij de VRT – Siska Schoeters stipte recent nog aan hoe slechts 4 van de 19 exclusiviteitscontracten bij VRT voor vrouwen waren – dan maar op zeer theatrale wijze weg?

Nwanu: Vraag het me nog eens wanneer ik dezelfde naam en carrière als Siska kan voorleggen.

VRT-CEO Frederik Delaplace gaf toe dat er flink wat werk aan de winkel is op vlak van verjonging en diversiteit. Maar zoiets kost tijd, bedacht hij zich.

Nwanu:(diplomatisch) Ik zie al heel wat goeie dingen gebeuren, maar dat kost inderdaad tijd. In mijn opleiding heb ik geleerd dat als je op veilig wil spelen, je jouw doelstellingen best niet te ambitieus maakt en ze ver genoeg in de toekomst legt. Hier, op de valreep, toch een halve mening! (lacht)