Niet ‘Red Ken’ Livingstone maar Frank Dobson is de kandidaat van Labour voor het Londense burgemeesterschap. Zo hebben interne partijverkiezingen uitgemaakt. Maar de populaire Ken heeft de handdoek nog niet in de ring gegooid.
Tony Blair moet het afgelopen weekeinde behoorlijk opgelucht zijn geweest. De voormalige minister van Volksgezondheid Frank Dobson is verkozen als Labours kandidaat voor de burgemeestersverkiezingen in Londen. Daarmee lijkt het ‘rode gevaar’ dat Ken Livingstone voor New Labour betekende, bezworen.
Red Ken, zoals hij in Engeland wordt genoemd, was de leider van de Greater London Council (GLC), de Londense districtraad zeg maar, die tot in 1986 verantwoordelijk was voor het bestuur van de Britse hoofdstad. Veertien jaar nadat Margaret Thatcher de volgens haar veel te linkse raad heeft afgeschaft, is Ken nog altijd ontzettend populair bij de Londenaars: hij is een kleurrijk figuur en een onverbeterlijke non-conformist die wel feilloos weet hoe hij de man in de straat moet aanspreken.
Toen in 1998 bekend werd dat Londen een rechtstreeks verkozen burgemeester zou krijgen, was Livingstones beslissing snel genomen: na meer dan tien jaar backbench-parlementslid voor zijn partij te zijn geweest, zou hij een gooi doen naar die functie die hem naar eigen zeggen op het lijf geschreven was.
Tony Blair en zijn omgeving waren not amused door Kens plannen. Nu Labour met veel moeite was hervormd tot New Labour, links uit de mode was geraakt en iedereen zijn geloof in de Derde Weg beleed, dreigde de Britse hoofdstad in handen te komen van een van de eminentste vertegenwoordigers van de loony left, de linkse radicalen die de partij in de jaren tachtig zo lang ongeschikt hadden gemaakt voor regeringsverantwoordelijkheid. Ken was de man die als leider van de GLC de prijs van de metrokaartjes drastisch verlaagde. De leider ook die het Noord-Ierse Sinn Fein, toen nog allesbehalve een respectabele gesprekspartner, in Londen ontving. De politicus ten slotte die zijn steun verleende aan allerhande progressieve actiegroepen – tot parachutespringende lesbiennes toe, schreef The Independent.
Blair en het partij-establishment gingen in de tegenaanval. Ze zochten een andere kandidaat, Frank Dobson, die eerst feestelijk bedankte maar uiteindelijk bereid gevonden werd zich in de strijd te werpen. En de kandidatuur van Ken werd op alle mogelijke wijzen geboycot. Eerst werd er wekenlang gepalaverd of hij op de short list van Labour-kandidaten zou worden opgenomen. Vervolgens werden de spelregels voor de verkiezing van de Labour-kandidaat op maat van Dobson geschreven: er werd afgezien van het aanvankelijk geplande één-man-één-stem-systeem en nationale en Europese parlementsleden, grondig gebrieft door Downing Street, kregen een wel erg belangrijke inbreng in de verkiezing. Ten slotte zetten tientallen zwaargewichten in de partij, tot Tony Blair toe, zich persoonlijk in om Dobson verkozen te krijgen.
‘Dobbo’ heeft het, wiskundig bekeken, gehaald. Zondagmiddag maakte Labour bekend dat Dobson 51,53 procent van de stemmen achter zich kreeg, tegenover 48,47 procent voor Ken Livingstone (de stemmen voor Glenda Jackson, die derde eindigde, werden tussen Dobson en Livingstone verdeeld). Maar zo’n kleine overwinningsmarge na zoveel gesjoemel maakt Red Ken tot de morele overwinnaar. Feitelijk stemden zo’n 80.000 mensen voor Livingstone en slechts 25.000 voor Dobson. Gekke Ken vroeg Dobson zijn conclusies te trekken uit dit ‘gekleurde verkiezingsresultaat’ en zich terug te trekken uit de campagne – winnen tegen de Conservatieve kandidaat Steven Norris kan hij toch nooit, aldus Livingstone.
Dat Dobson hierop ingaat, is natuurlijk zo goed als uitgesloten. Waarschijnlijker is het dat Livingstone, ondanks zijn dertigjarig engagement binnen Labour, als onafhankelijke kandidaat meedingt naar de burgemeesterssjerp. Volgens de opiniepeilingen maakt hij ook dan nog veel kans de race te winnen. Alle bemoeienissen ten spijt is Tony Blair Red Ken dus nog niet kwijt.
Christine Albers
